Bij aanvang van het optreden van Phantom Puercos lijkt alles nog veilig en vertrouwd: een vierkoppige band met twee gitaristen, een bassist en een drummer die volgens leadzanger Tonnis van der Luit allemaal blij zijn dat ze in hun favoriete café In de Blaauwe Hand kunnen spelen. Dat Tonnis vanaf dat moment met zijn bandleden John Koolen, Marcel van Hal en Peer de Cocq drie vierkante meter moet delen, wordt dan ook niet als vervelend ervaren. Dit lijkt eveneens voor het publiek te gelden, want ondanks de vroeg bezette tafels schroomt niemand een staplaatsje dicht bij de band te bemachtigen.

Op het moment dat Phantom Puercos begint te spelen begint het veilige, gangbare beeld van de huiskamerband langzaam weg te ebben. Na de eerste paar rustige, gevoelige nummers krijgen we al door dat de band meerdere genres de baas is. Zo begint Phantom Puercos met een authentiek bluescountry nummer, een rustige ballade en worden we daarop uitgenodigd om van de krukken af te komen en een dans te wagen. Het betreft hier vooralsnog nummers van het debuutalbum Woold, dat  in september 2007 is uitgebracht.
 
Maar nog voordat de angst opkomt dat we vanavond alleen maar oud werk van Phantom Puercos te horen krijgen, deelt Tonnis ons mee dat er een nieuw album aan komt. Dit keer niet onder eigen productie zoals voorganger Woold, maar opgenomen in de Gallowaystudio's en geproduceerd door Sebastiaan van Bijlevelt (Okieson). En hoe kun je vanavond een nieuw album beter introduceren dan door het live te spelen? De band gaat hiervoor druk op zoek naar meer instrumenten. Met behulp van banjo en mandoline krijgen we de eerste paar nummers van het beloofde album te horen, waardoor de verwachtingen alleen maar oplopen. De nummers lijken overgoten met diversiteit nu Phantom Puercos het voor elkaar krijgt om zowel dans- en rocknummers te spelen, als een ballade met een nostalgische nasmaak te serveren en wat te spieken bij countryrocklegende Sixteen Horsepower. 

Als je denkt dat het café nog niet vol genoeg is, worden de lapsteel en de tamboerijn er ook nog bij gehaald om de laatste paar nummers, die het midden vinden tussen gevoelig en dromerig, te spelen. Het een-na-laatste solonummer en de prachtige afsluiting met accordeon laten ons voor deze muzikale en gevarieerde avond lekker lang in dat midden van zacht, zoet, gezellig en warm.