De drie heren van I Am Kloot zitten niet stil. Eind vorig jaar vierde de band uit Manchester het tienjarig jubileum met de release van dubbelalbum B, een voor de hand liggende naam voor een compilatie van B-kantjes, oftewel nummers die het niet eerder tot track op een cd hebben geschopt. Dit jaar zal het album The Sky at Night verschijnen, dat evenals het debuutalbum uit 2001 wordt geproduceerd door stadsgenoten Craig Potter en Guy Garvey van Elbow. In afwachting van dit 7e album maakt I am Kloot nog maar eens een reisje langs Nederlandse podia.

I Am Kloot maakt er geen geheim van graag voor Nederlands publiek te spelen. “Because you're weird” luidt vanavond de verklaring. Dat vreemde reacties wellicht worden uitgelokt door de bandnaam, weet de band inmiddels wel. De onbedoelde dubbelzinnigheid sluit eigenlijk wel mooi aan bij de vele tegenstrijdigheden die er in de band bestaan. Volgens eigen zeggen schuilt er achter de fonetisch gekozen naam namelijk een diepgaande betekenis, die zoiets zou betekenen als 'Ik ben vrij'.

In ieder geval vrij van het vaak noodzakelijk kwaad dat voorprogramma heet, wordt vanavond direct de toon gezet met het sfeervolle From Your Favourite Sky als openingsnummer. I Am Kloot staat voor melodieuze donkere melancholie, van serenades met een ruw randje tot Manchester blues met jazzy invloeden. Eenvoudige klanken worden ogenschijnlijk achteloos uit de mouw geschud, maar dan wel met een hoogontwikkelde intensiteit en vindingrijkheid. Zo multitaskt drummer Andy Hargreaves handig met vastgetapete sambaballen aan zijn drumstokken, terwijl bassist Peter Jobson zodanig opgaat in zijn gitaarspel dat hij zichzelf als het ware om zijn gitaar heen vouwt en het publiek de hele avond slechts zijn kruin ziet. Meest typerend is echter zanger en songwriter John Bramwell, die zichzelf en gitaar steevast ondersteunt door nonchalant met één been op een krat bier te steunen, meerdere nummers introduceert met de tekst “This song is about drinking and disaster” om vervolgens de meest aangrijpende poëzie over het publiek uit te storten en uiteindelijk steeds weer luchtig afsluit met een opgeheven blikje Guiness. Dit alles gebracht met zijn karakteristieke stemgeluid, dat zowel warm en ontroerend als doorleefd en ruw is. Als fluwelen schuurpapier. Een vat vol tegenstrijdigheden.

Uitdiepen betekent bij I Am Kloot dan ook niet automatisch ellenlang, waardoor er met gemak ruim twintig nummers in anderhalf uur gespeeld kunnen worden. Behalve nieuw, gelukkig ook veel oud materiaal, zoals juweeltjes Storm Warning, 86 TV's en Proof. Halverwege de set worden we verrast met enkele solo-nummers, die sfeervolle hoogtepunten hadden kunnen zijn als een groot deel van het publiek de 'stilte'-bordjes niet had genegeerd. Desondanks koestert de band het publiek. Tussen de nummers door brengt Bramwell dit graag onder de aandacht, tot hij aangeeft zijn geluid te moeten sparen als gevolg van stemproblemen. Iets waar we zonder deze mededeling overigens niets van gemerkt zouden hebben, evenals het feit dat hij, al gitaarspelende, herstellende blijkt van een armbreuk. Als toegift worden we getrakteerd op het prachtige To You. Als het aan de band gelegen had, was het hier waarschijnlijk niet bij gebleven, ware het niet dat de eigen geluidsman prompt de knop omdraait en zaal en band vertwijfeld achterlaat.