Marijke begint de avond. Een meisje in een mooie jurk en een schattige uitstraling die ze meeneemt in haar muziek. Ze heeft een eigen stijl, haar liedjes zijn zelfs simpeler dan ik gewend ben in het genre. Haar gitaarmuziek houdt ze heel summier en lijkt melodieus niet eens ondersteunend te werken voor haar zang. Des te knapper is het om te merken dat ze loepzuiver blijft vasthouden aan haar zanglijn. Het voelt als gevoelige a capella met een mooi randje gitaar wat me recht in het hart raakt. Wat betreft setopbouw is het jammer dat ze haar twee snellere nummers aan het begin en het eind plakt, waardoor het geheel in het midden te veel inzakt.

Dianne van Houdt & Jelle Roossen volgen. Waar Dianne zichzelf in het verleden begeleidde op de piano heeft ze nu haar vriendje daarvoor ingeschakeld. Misschien helpt dit haar zich beter concentreren, maar het houterige beeld dat dit oplevert is niet bepaald flatteus. De muziek en de onderwerpen zijn zo mierzoet dat het glazuur bijna van je tanden spat en het is weinig gevarieerd en geïnspireerd. Juist met deze lieftallige onderwerpen zou ik graag voelen dat het belééfd wordt door de muzikanten, maar deze bezieling blijft helaas uit. 

Derrick komt op met zijn maatje op de accordeon. Al snel wordt duidelijk dat dit tweetal wordt geïnspireerd door folk muziek van de Britse eilanden. Derrick zet een heel goede performance neer en het optreden is voor de luisteraar eigenlijk te snel voorbij, het smaakt naar meer. Veel variëteit, vrolijkheid en misschien een tikje melancholie nemen je mee in de belevingswereld van Derrick. Het is echter te veel een act en het komt wat gemaakt over. Met in elk nummer een ander accent krijg je het idee dat hij iemand aan het imiteren is. Ik zou liever de man zien achter de façade. 

Marit Trienekens wordt aangekondigd met de mededeling dat ze na tien jaar oefenen op haar zolderkamer eindelijk klaar is om de buitenwereld mee te laten genieten van haar kunsten. En het is te horen dat ze geoefend heeft, haar gitaarspel steekt ver boven alle andere kandidaten uit. De zenuwen die overduidelijk aanwezig zijn wanneer ze het publiek aanspreekt, vallen helemaal van haar af zodra ze begint te zingen. De bezieling waar ik eerder naar zocht is met bakken aanwezig bij dit meisje, en dat voel je. De nummers hebben bovendien een goede compositie en klinken volwassen. Wel jammer dat haar onderwerpen zo voor de hand liggend zijn, het genre nodigt daarvoor natuurlijk uit, maar ik waardeer een beetje creativiteit daarin.

Als laatsten zijn Blue Mickey en Leander aan de beurt. Hoewel ze met z’n tweeën zijn wordt er geen gebruik gemaakt van meerstemmigheid en ook het gitaarspel van de twee verschilt weinig van elkaar, waar door je je afvraagt waarom ze hier eigenlijk met zijn tweeën zijn. Echter, ze zijn werkelijk meesters in het neerzetten van sfeer en de juiste toon! Deze heeft iets donkers en sinisters over zich en dat is zeer verfrissend. Helaas zijn de schoonheidsfoutjes een doorn in het oog. De grammaticafouten in het Engels komen te vaak voor en zijn storend. En het is zeker niet bevorderlijk voor het optreden als Mickey in haar mimiek duidelijk laat zien dat ze haar tekst vergeten is. Het geheel komt over alsof het nog in de kinderschoenen staat en wat mij betreft misschien wel te vroeg het podium op is gegaan.

De jury deelt deze mening niet. Zij roepen Blue Mickey en Leander uit tot de winnaars van Nootuitgang. Volgens hen is dit de act waar de meeste potentie in zit. Dat ze nog een weg te gaan hebben ben ik met ze eens en als ze hun stemmige sfeer kunnen uitbouwen, kan het zeker nog voor aangename verrassingen zorgen. Blue Mickey en Leander zullen optreden tijdens het Gelders Singer Songwriter Festival en op het Sound of Science Festival op 27 april.