In een vol en warm Merleyn viert Okieson de release van hun tweede album Cupboard Full of Things. Het podium staat zo vol met instrumenten dat je je op een zolder of in een muziekwinkel waant. Voor het zestal van Okieson is daartussen nog plaats genoeg. Het voorprogramma OIIO moet het met hun eigen instrumenten doen met een paar vierkante meter tussen al die gitaren.

Maar het vierkoppige studentenbandje OIIO heeft dan ook niet veel meer nodig dan drie microfoons, twee gitaren en een doos die als drumstel fungeert. De eerste drie, vier nummers lijken niet op echte liedjes en eindigen allemaal vrij abrupt. Daarna komt OIIO beter op gang en wordt het duidelijk wat voor muziek het publiek hier voorgeschoteld krijgt. Het zijn vooral radiovriendelijke folk-popliedjes met veel ruimte voor verbeteringen.
 

De muziek van OIIO bevindt zich in een schemergebied. Het is niet slecht maar ook niet echt goed. OIIO maakt leuke achtergrondmuziek die geruisloos aan je voorbij gaat. Wel wordt duidelijk dat de twee gitaristen en de drummer goed op elkaar zijn ingespeeld. Hierdoor krijgt gitarist Timo Pisart de ruimte om aan zijn elektrische gitaar en de knopjes te friemelen. Wat de rol van de zangeres is, is een vraag zonder antwoord. Zij staat letterlijk en figuurlijk buiten de muzikale sectie van OIIO. Als zij meer geïntegreerd zou worden in de band en als er meer aan de samenzang gewerkt wordt, zou OIIO een stuk groeien.

Bij Okieson krijg je wel vanaf het begin een goede indruk van de richting van de muziek en het optreden. Het wordt een gevoelsrijke tocht in de pick-up truck door het woeste landschap van de Amerikaanse midwest. Het enige wat nog lijkt te ontbreken is tumbleweed. De band neemt ruim de tijd om de liedjes op te bouwen. Zo wordt de muziek zeer sfeervol en zeer ingetogen. De rijke arrangementen en het brede bandgeluid zorgen voor een passend raamwerk. Achter elk liedje zit een idee dat goed wordt uitgewerkt. Elk nummer gaat langzaam op als de zon en net zo langzaam weer onder. Daar tussenin bereikt Okieson vaak het hoogtepunt. De details zorgen voor grote ogen, met name de elektrische boor voor dat ene extra geluidje. Musici moeten vaker gereedschap gebruiken.

Echter, na pakweg drie kwartier gaat het toch vervelen. De muziek is prachtig maar op een gegeven moment lijken er slechts nog wegzwijmelende mensen te zijn. Daar is op zich niets mee. Maar het zou pleiten voor de kwaliteiten van Okieson als zij naast rustige altcountry ook de hillbilly schuurfeesten zouden kunnen bedienen. Zelfs een paar kortere nummers van het eerste album worden uitgerekt tot bijna epische lengte. Maar iemand daarboven of op het podium lijkt mijn smeken te horen. Met de afsluitende nummers Too Many Times en Trees bewijst Okieson dat er meer pit in hun muziek zit. Het gaspedaal wordt ingetrapt en zij razen in een ruk door de nacht. Zie je wel, het gaat toch.

Het nieuwe album van Okieson is nu te beluisteren op de luisterpaal van 3VOOR12.