Rock Royale is opgezet door Ankie Ebus, met onder andere handjes hulp van de Opera, de Deut en de jonge mannen van de Nijmegen Rock City scene. Een programma van 10 bands, afwissend spelend op het podium op het plein en in de open erker van café Opera, hetgeen op een prachtig minitheaterpodium lijkt.

De aftrap van het bal wordt gedaan door Automatic Sam. Een band die niet anders gekwalificeerd kan worden dan een volbloed rockband. Het viertal, waarvan er ten minste twee in een ver verleden in de eigenzinnige rockband Titchwood speelden, is in een mum van tijd al op een niveau waarop het gros van de (stoner)rockbands met gemak achter zich wordt gelaten. Samen met streekgenoten Sugartoosh vestigen zij zich aan het front van de ex-Achterhoekse top! De MC5-cover (Ramblin Rose) is door het gebruik van de kopstem een wat vreemde eend in de set. Het is een gewaagde keus, die de band zeker siert, maar er zijn betere manieren om een optreden te beëindigen.  

De volgende act op het hoofdpodium is de funkband Baby Jade Brown. De zangeres heeft een krachtige stem, maar blijft te veel hangen in haar comfort-zone. Grote verschillen in toonhoogtes en uithalen ontbreken. Ook de rest van de band zorgt niet voor veel variatie, na twee nummers heb je de set eigenlijk al gehoord. In de enige ballad wordt de zangeres eindelijk niet meer overstemd door de gitarist, maar helaas vindt ze het nodig om bijna het gehele nummer in de krachtige overdrive te zingen en weg is de intimiteit.

We draaien ons om naar de open pui van de Opera waar de alternative country band Caulfield al klaar staat. Deze jongens stralen een opvallende eenvoud en puurheid uit. Het blijkt al snel dat ook de muziek breekbaar is en recht naar je hart gaat. De zanger is niet bang om een diepe emotie in zijn stem te leggen en ook het gitaarspel van de tweede gitarist dat heel mooi boven de muziek blijft zweven, getuigt van veel gevoel. Het is een opvallend gepingel en het maakt deze band anders dan anderen. Om toch een kritische kanttekening te plaatsen; de wat vrolijkere country nummers blijven wat kabbelen en in de categorie achtergrondmuziek hangen. Van mij mogen die nummers wel wat krachtiger en mannelijker en dan heeft Caulfield er een fan bij!

Weer terug naar het hoofdpodium waar Bandito meteen razend van start gaat. Deze stoner rockband lijkt wat misplaatst in het vriendelijke middagzonnetje, maar de band heeft het publiek binnen no time om. De zompige basmuziek wordt door Bandito uitstekend uitgevoerd, maar de zanger mag wel wat meer risico nemen met zijn stem. Als hij in het nummer Mexico City wat gas terug neemt en ophoudt met het raspige geschreeuw hoor je wat hij nog meer in huis heeft.

In de pui speelt de akoestische versie van de rockband Antillectual. Sympathieke jongens vol grappen en niet bang voor een beetje zelfspot. Helaas bewijzen ze dat er voor het omzetten van rockmuziek naar een akoestische set meer nodig is dan het omwisselen van je elektrische gitaar voor een akoestisch exemplaar. De trucjes die de band blijft gebruiken zijn volledig misplaatst: het ‘gefluister’ van een van de gitaristen, het ‘meezingen’ van de drummer en de plotselinge eindes aan de nummers, het is te veel. Ritmisch zit het gitaarwerk goed in het elkaar, maar doordat de zang de boel opjaagt, krijg je toch het gevoel dat ze de trein moeten halen. Een beetje rust en wat ‘kleiner’ spelen en dan kan er nog een hoop uit dit leuke concept komen.

De cross-over band With Ice neemt het stokje weer over. Dit is cross-over van een hoog niveau en uitgevoerd op een manier die ik niet snap. Het klopt niet, maar het werkt wel. Er wordt stevig ingezet op de electro, maar tegelijkertijd blijft het ingehouden rock met stevige bas. Dit instrument wordt overigens door elk bandlid behalve de drummer wel een keer ter hand genomen. Het blijkt dat een van de bandleden niet aanwezig kon zijn, maar muzikaal gezien mis je hem niet, klasse!

Ook Lea is weer van de partij. Hoewel haar set verre van rockt, maakt de blond gekrulde dame met de lach uit duizenden veel goed met haar gezellige gekeuvel tussen de nummers door. De ‘Koningin van het Koningsplein’ speelt een onderhoudend setje. Dat doet ze prima, maar het haalt wel de gang uit de middag. Of is het de bewuste overgang van het middag naar het avondprogramma?

Go Back To The Zoo is eigenlijk niet meer zo Nijmeegs (zeggen ze zelf althans). Of Nijmegen het als een aderlating moet zien dat de band niet meer tot de lokale scene behoort, is maar de vraag. De vier jongens, vandaag ondersteund met ‘Statige’ kracht komt meer over als een boy(rock)band als The Kooks, mainstream als het latere Kings of Leon en middelmatig als je oma’s tafelkleed. Aangezien de heren toch beschikken over een overduidelijk sterk muzikaal schrijversschap en ze in staat zijn tot een solide uitvoering van de liedjes zullen ze met gemak aan de top van Neerlands popscene kunnen overleven.

De mannen van de dag heten My Boot Heels. Of het nu een bruiloft, een tent, een strand of een pleintje ergens in de stad is, deze heren zetten alles op zijn kop. Everybody Must Get Stoned en Fuck That Job gaan er, waar dan ook, in als een fris pilske na een dag zware arbeid. Een podium is niet nodig, het viertal (vandaag met andere bassist) speelt midden op het Koningsplein tussen het publiek. Het klinkt wat gezapig, maar samen worden we, band en publiek, één. Briljante (cover)band.

Daarna is het aan Mark and the Spies om het karwei af te maken. Een taak die zeker aan deze ervaren band besteed is. Lekkere sixtiesrock die niet verkeerd kan doen. De band gaat binnenkort weer op tour door Europa, Veenendaal Rockcity is ook veel te klein voor dit trio.

Rock Royale beleeft een zeer geslaagde eerste editie waar het gezellig toeven is. Een hoog ons-kent-ons-gehalte kenmerkt de sfeer. Veel bandleden, NRC-ers en brutale Vlegels in het publiek die elkaar met een hoog amuserend gehalte te woord staan. En de muziek? Die zit wel snor!