Florian Wolff opent de Popronde met feelgood singer-songwriterpop, zoals hij zijn product zelf omschrijft. Halverwege de set verklaart Florian dat zijn band zich wat moet inhouden, omdat de buren tijdens de soundcheck geklaagd hebben over geluidsoverlast. Mogelijk is dat de reden dat alles wat lafjes overkomt. Florian beschikt weliswaar over een warm herfstig soulgeluid en de band speelt soepel mee, maar het geheel komt saai en veilig over. Florian Wolff - bekend om zijn streven naar duurzaamheid en milieubewustzijn - zou wellicht een goede muzikale begeleider zijn onder een reclame voor Bamboekoffie. En de buren mogen tevreden zijn met deze slappe bak.

Het getuigt van lef om in een stampvolle kroeg die voornamelijk gevuld lijkt met popronde-ontkennend publiek te starten met ontmoedigende titels als Enough Already en  Give Up. De Utrechtse singer-songwriter Tududuh slaat zich bescheiden doch moedig door de kroegruis in Camelot heen. Tududuh klinkt zoals de bandnaam doet vermoeden: lichtvoetige huppelpop, die schijnbaar achteloos uit de gitaar wordt geschud, aangescherpt met tekstuele knipoog en electrobeats uit een nostalgische cassetterecorder. De gelijkenis met Das Pop dringt zich niet alleen op vanwege het vermoeden dat deze zanger zijn haar ook in Gent laat coifferen. Een afsluiting met een cover van Das Pops You rond deze conclusie uiteindelijk mooi af.

Een hippe, jongeman loopt zuchtend weg bij het optreden van Eve’s Apples in de Deut: “veel te oubollig!” Al na het horen van één nummer blijkt hij gelijk te hebben, maar of dat erg is? De warme country van de band is niet vernieuwend, maar zo lang niet meer gedaan dat het wel weer origineel is. De dames hebben geweldige stemmen die vooral tijdens de uptempo nummers goed uit verf komen. De stageperformance van de band is wat terughoudend, maar tijdens een cover van Dolly Parton en Tammy Wynette stampen de dames met veel enthousiasme met hun cowboylaarzen. Dat zouden ze vaker mogen doen.  

In een afgeladen Merleyn staan de vijf jongens van Avant La Lettre. De aankondiging in het programmaboekje, waarin een vergelijking met dEUS en Radiohead wordt gemaakt, trekt blijkbaar veel mensen. Niet onterecht. De band is meer dan een zanger met interessant haar. De nummers zijn spannend, sexy en dwingend, een soort dEUS dus. Maar dan jong en fris en zonder het huizenhoge ego van Tom Barman. Een band met een mooie muzikale toekomst, waarin ze hopelijk iets meer een eigen geluid ontwikkelen.  

“We moeten roeien met de riemen die we hebben”, zegt Hessel van mailman john, als het geluid in de Shamrock van erbarmelijke kwaliteit blijkt te zijn. De microfoons leggen een dikke laag ruis over de stemmen van zangers. Dit is erg jammer, want de liedjes van de band staan als een huis. Goede, degelijke popmuziek met een positieve vibe. Positief is ook de uitstraling van de band, hetgeen wordt onderstreept door de gezellige, geruite zondagmiddagtrui van zanger Robin. Het allerleukst was het geweest als de band akoestisch verder was gegaan, maar voor nu geldt: uitstekend geroeid, heren!  

Spraken we eerder van een afgeladen Merleyn, in het piepkleine oudste café van Nijmegen In de Blaauwe Hand is het pas echt druk. De dames van The Secret Love Parade zijn gepositioneerd in het hoekje bij de uitgang. Niet heel bevorderlijk voor het luistergenot: constant mensen die naar binnen of buiten willen. De twee zangeressen - een op orgel en met blaas-keyboard en de ander met een gitaar getooid met vrolijk vogeltje - lijkt het niet te deren. Zij geven een intieme set weg voor een incrowd publiek. Trots laten ze een lege fles champagne zien: hun nieuwe cd is sinds vandaag klaar. De nummers die ze spelen klinken warm en sfeervol, en worden bijzonder door de instrumenten en de samenzang. Volgende keer in Doornroosje graag.

Daybroke opent in de Opera. Deze met recht te noemen poprock-band heeft goed over de muziek nagedacht, het zit vernuftig in elkaar en het is dansbaar. Ik begrijp alleen niet waarom ze een laptop  hebben meegenomen, want de muziek zit al propvol. De zang blijft wat eentonig en ook aan de performance kan nog wat gesleuteld worden. De bassist zit in zijn eigen wereld en de gitarist is te verlegen. De nummers worden niet aan elkaar gepraat en er wordt in één ruk doorgespeeld. Een beetje rust in de set doet je elk nummer afzonderlijk waarderen en ik hoef ze ook echt niet alle twintig te horen. Maar muzikaal gezien is het zeker onderhoudend.

The Heyz verzorgt in de Deut een verrassend fris optreden. Het is Beatles meets country als je je zoiets al zou kunnen voorstellen. Vrolijke, swingende, maar ook meeslepende muziek en een set die met veel grapjes aan elkaar gepraat wordt. Het laat een zeer positief gevoel achter. Je voelt dat de aandacht op het publiek gericht is en niet alleen op wat er op het podium gebeurt. Er staan vier mannen die naast het bespelen van hun instrument allemaal zingen en goed ook! Drummer en toetsenist blijken zelfs voor elkaar inwisselbaar en dat zonder merkbare verschillen; het blijft The Heyz. Een band met een geheel eigen stijl. Multi-talenten die ook nog eens het publiek leuk betrekken bij het optreden. Petje af!

The New Shining heeft eerder op de avond het voorprogramma verzorgd van The Golden Earring en staat nu in een hoekje in de Opera z’n ding te doen. Toch zetten ze een goede performance neer met een intensiteit die raakt. Het is er ook wel de muziek naar, maar het is de beleving van de band zelf die het hem doet. Ook The New Shining maakt gebruik van een laptop. Dit maakt sfeer en geeft de muzikanten juist extra ruimte. Het valt op dat ze het U2-geluid van hun eerste album nu wat hebben losgelaten en meer zichzelf geworden zijn. Het smaakt in elk geval naar meer.