Kitty Got Sued, oorspronkelijk in De Mets, heeft afgezegd dus gaan we even een kijkje nemen aan de overkant bij de Fiets waar de Early Adopters spelen. Deze vier jongens uit Limburg presteren het om op een paar vierkante meter tussen al hun instrumenten en toetsenborden een aardig optreden te verzorgen. Hun radiovriendelijke pop is echter degelijk, een beetje saai, voorspelbaar en weinig enerverend. Je kunt buiten wel prima roken en tegelijk naar de band kijken.
The Information uit Meppel, nu in Camelot, mag meedoen omdat Fauvist niet mee kon doen. En wat moeten wij ons hierbij voorstellen? Folkrock met een aardige opbouw naar een climax. Deze opbouw klinkt veelal duister en dreigend. Vergelijkingen met 16 Horsepower dienen zich aan, ware het niet dat dit kwartet de bevlieging van de Amerikanen mist om echt angstaanjagend te zijn. Maar dat mogen we ook niet van The Information verwachten.
De Amsterdamse band Chinup maakt zijn opwachting in De Mug. Het is echter meer zo dat zij het publiek laten wachten met een veel te laat ingezette soundcheck. Het wachten is het waard mits je een liefhebber bent van vrolijke, nietszeggende countrypop. Het is leuke achtergrondmuziek, maar meer niet. Wel blijft de vraag hangen of het nummer Rules Of Attraction gebaseerd is op het gelijknamige boek van Brett Easton Ellis. Maar er is geen tijd om die vraag te stellen. We moeten weer verder. We hebben nog een druk programma voor ons.
In de plak speelt het trio Lola Kite uit de hoofdstad. Deze band mag als een van de hoopgtepunten van deze Popronde gezien worden. Het klinkt als The Postal Service met een rauw randje en een beetje duister. Al zijn ze niet eng, zeggen ze zelf. Het is dan ook muziek die een luie, zonnige zondagmiddag in het park nog luier en zonniger maakt. Of muziek die een luie, grijze zondagmiddag lui en zonnig maakt. Als je strijkstok en gitaar combineert, dan doe je kennelijk iets goed.
Cinq Croniq in de NDRGRND is duidelijk een van de dieptepunten. Het programmaboekje belooft “Prodigy meets Soulwax meets Muse” maar nog nooit loog een programmaboekje zo keihard. Waar ze die vergelijkingen vandaan hebben gehaald, Joost mag het weten. De electrorock is uitermate saai en beklijft totaal niet. Het optreden van de zangeres is te doordacht en lijkt op matig acteerwerk. Het inspireert niet om de voeten van de vloer te krijgen. In het volgende programmaboekje zouden we graag de volgende woorden zien: pure tijdverspiling.
In café De Nieuwe Maan treedt het indie/pop bandje Uncle Frankle op. Ongeduldig publiek is meteen bevooroordeeld, aangezien de jongens maarliefst 20 minuten te laat beginnen met spelen. Met Miss Superior wordt echter meteen duidelijk dat de Utrechtenaren (of Utrechters, maar dat is een eindeloze discussie) terecht het podium hebben gedeeld met de grote namen in Indie-wereld (denk aan Blood Red Shoes en The Rascals). Uniek is anders, maar Uncle Frankle speelt een leuke set! Ondanks enkele slippertjes in de gitaar en zang, weten ze wél veel muzikaliteit te tonen. Vooral de drummer, die helaas de band gaat verlaten, speelt enorm strak! Het publiek werkt tot aan het eind absolúút niet mee. Toch weet zanger Bengt het publiek nog wat los te krijgen. Het voordeel wanneer de mensen maar niet naar voren willen komen? Je kunt eens van dat veel te kleine podium afkomen, helemaal uit je plaat gaan op je eigen muziek en zo de ruimte opvullen!
Dan de Tenement Kids, de laatste band in café De Bijstand. Door een uitgelopen tijdschema laat Tenement Kids drie kwartier te laat pas zien wat punk inhoudt. Geïnspireerd door onder andere Hot Water Music, speelt deze band uit Utrecht een strakke set. Vooral de zang blinkt uit. Deze doet soms denken aan de oude Bad Religion-vocalen, je weet wel, toen punk nog punk was! Tenement Kids laat zich echter niet in hokjes plaatsen; de geniale nummers overbruggen het punk/grunge-genre. De tweede plaat ‘We’ve all been down’ is dan ook een aanrader! De magere geluidskwaliteit weerhoudt het publiek er dan ook niet van om in grote getalen naar de Tenement Kids te komen kijken en lekker mee te gaan in de harde en kwalitatief goede songs. Dus voor degenen die zeggen dat punk dood is? Zoek maar eens wat beter!
Singer-songwriters en die-hard kroegtijgers blijft een veelal onverenigbare combinatie. Als de wederzijdse frustraties echter eenmaal plaats maken voor een respectvolle verstandhouding, weet Robin Block met zijn band een oncomfortabel en rommelig begin alsnog naar een beklemmend slotstuk te leiden. Met een geluid dat ergens hangt tussen de donkere slowcore van Gravenhurst en de soulvolle experimenteerdrang van Patrick Watson krijgen de fraaie composities van Robin aardig wat ademruimte, wat heerlijk wegdromen meer dan in de kaart speelt en verliefde koppeltjes net wat dichter tegen elkaar aan doet kruipen. Een aanvankelijk fel bevochten mentale knokpartij, maar wel eentje die uiteindelijk alleen maar winnaars kent. Klaar voor een stapje hoger?
Eerder dit jaar wisten de jongens van Wooden Constructions nog een bomvolle Ruïne aan het dansen te krijgen op hun aanstekelijke postpunk, maar in De Nieuwe Maan vanavond mogen ze blij zijn met een fractie van zowel de aandacht als de vrijkomende extase. En dat is jammer, want met hun sterke door Gang of Four en Delta 5 geïnspireerde set is wederom weinig mis. Meedogenloze baslijnen die tegelijk mechanisch en heerlijk warm het tempo bepalen, een frontman met Jagger-achtige spasmes die het vuurtje verder aanwakkert en een ritmesectie mèt koebel en gesneuvelde bassdrum. En dat alles ongefilterd vanuit 1977, zonder al die poppy Franz Ferdinand poespas eromheen. Het opdweilen van zweetdruppels is dit keer weliswaar niet nodig, maar wat er aan spaarzame heupen aanwezig is raakt uiteindelijk wel in een voorzichtig oncontroleerbare motoriek.