Het Tilburgse Woost mag de eerste editie van het Body and Soul festvial in het Openluchtheater in de Goffert openen maar zo woest als hun naam zijn zij niet. Wel weten zij in de beginfase een psychedelisch jaren ’70 intro te combineren met het hedendaagse popbombast en harmonieuze samenzang. Zij hebben lak aan de conventionele lengte van liedjes en dat heeft alleen maar voordelen. Woost weet de spanning hoog te houden. Vooral gitarist Gijs Coolen krijgt de ruimte om te excelleren. De lang uitgesponnen setlist heeft ten gevolge dat Woost eerder moet stoppen dan zij zelf verwachtten. Dat mag de pret niet drukken, vooral niet als twee heel-laatkomers begroet worden met de woorden: “Onze beste fans. Zij komen altijd te laat maar ze komen wel altijd.”
With Ice heeft rock met een flinke scheut electronica in de aanbieding maar geen ijs. De pakken zijn wel cool, net als de terugkeer van de bretels. Voor de rest word ik niet warm van With Ice. Het kost moeite om erin te komen en zelfs als men binnen is, dan nog wordt niet duidelijk wat hen goed maakt. Op momenten valt alles samen en dan schittert het. Het is enerverend, vermakelijk en dansbaar. De vele oproepen om te gaan dansen zijn weliswaar terecht. Velen blijven liever op hun stoeltje zitten en storen zich aan een optreden zonder lijn en richting.
Navarone heeft net als Woost een mooie binnenkomer. Het begint met een gitaarsolo die gelijk aangeeft wat het publiek van Navarone mag verwachten: goeie oude rock in de stijl van Led Zeppelin en het vroege Aerosmith. Een Whole Lotta Love intermezzo tegen het einde is dan ook geen verrassing. Verrassend is wel hoe snel het niveau binnen een half uur kan dalen. Gaandeweg klinkt het minder stoer en zompig en gaat het steeds meer in de richting van het grote gebaar. Ondanks de nonchalant ogende band en een stevige strot in de keel klinkt het allemaal te gelikt, te clichématig en te veel naar kitsch. Ook wij hebben een cliché in petto: de nachtkaars.
DeWolff laat wel horen hoe zompige bluesrock klinkt. Maar hun optreden op de Affaire ligt pas pakweg zes weken terug en dat is ook te merken. Er zit weinig verschil in het optreden van toen dus het is weer goed. Ze klinken authentiek, daarnaast zit er een goed ritme in en is het bij vlagen zeer psychedelisch. Maar DeWolffs grootste kracht is ook hun grootste zwaktepunt. Je moet van een Hammond houden, anders gaat het snel irriteren. DeWolff gaat ook steeds meer op een trucje lijken. Naarmate het optreden vordert, vraag ik mij steeds meer af of zij meer kunnen dan alleen dit. We zullen zien. Het zijn nog jonge puppies.
Alamo Race Track is te laat vanavond, omdat ze in de file stonden. Op een festival kan er niet zo veel geschoven worden met de tijd en hierdoor lijkt het hele optreden niet zo goed op gang te komen. De onvervalste gitaarrock is wat rommelig, minder strak dan het zou moeten en te chaotisch. Het wordt wel beter naarmate het optreden vordert. Het is fijn dansen op Northern Territory bijvoorbeeld, en het uitstapje met gastzangeres Julia met het nummer Chocolate Years bekoort ook. Maar als de band eindelijk op gang komt, moeten ze weer stoppen en terug naar Amsterdam.
Tussen alle bandjes met standaardopstelling, doet het Belgische Balthazar wat vreemd aan. Vijf bandleden met twee piano’s, een viool, drums, gitaren en vaak vierstemmige vocalen. Pop gemixt met rock, kopstemmen en flirten met disco. Warempel, het werkt! De band bespeelt het publiek perfect. Balthazar is dansbaar, Balthazar is sexy, Balthazar laat je de regen van vanmiddag vergeten en verlangen naar meer. Op zijn minst nog een liedje, nog een festival of nog een zomer. Een toegift zit er vanavond niet in, maar je kunt in de herkansing eind september in Luxor Live.
Rude Rich and The High Notes sluiten het festival vandaag af. Best een opmerkelijke keuze maar het maakt Body and Soul tot een erg veelzijdig festival. De band is het opwarmertje voor de afterparty, want ze maken lekker toegankelijke dansbare ska-muziek. Er kan eigenlijk niets meer misgaan vanavond, want deze geëngageerde geroutineerde band is al sinds 1998 actief. En ze spelen gewoon een goede set.
Body and Soul festival, the Body Stage
Tegenhanger van zachte stemmen en akoestische gitaren
Nijmegen is weer een festival rijker. Het Body and Soul festival richt zich op de beweeglijkheid van het lichaam en de filosofie achter de ziel. Het door studenten van Biologie en Psychologie organiseerde festival toonde een mooie verzameling aan diverse bands. Het blijkt maar weer dat het lichaam zich niet altijd laat inspireren om te bewegen.