De Cool Ice Crush Killers uit Tiel openen de middag op het Blossom podium. Deze band doet licht denken aan de Red Hot Chili Peppers. De muziek is dynamisch maar bevat wel een zekere rust, geïnduceerd door de bassist. De vocalen zijn afwisselend rap en zang, maar de zang is eerder te omschrijven als ritmisch dan als melodieus. Sommige nummers bevatten muzikale grapjes en het is duidelijk dat daar goed over is nagedacht. Een leuk, fris geluid en de muziek is naar het schijnt gratis te downloaden is op de site.

Barbarella is de tweede band op het Blossompodium. De band, in het bezit van het alom bejubelde mini-album Neon City, moet het in Tiel zonder de support van de Nijmeegse RockCity vrienden stellen, op een enkel verdwaald shirtje na. Hoewel Barbarella´s optreden niet geheel overtuigend is, wordt door de band live wel vooruitgang geboekt. De set wordt dynamischer, de sound wordt beter. De vocalen blijven het zwakke punt van de band, maar de presentatie staat ditmaal werkelijk als een huis. Met groovend spel en een subliem spelende bassist wordt Tiel vandaag gewonnen.
 
Drive Like Maria is een band die in plaats van zich te verbeteren, zich steeds verder van de oerknal lijkt te verwijderen. De band speelt op safe en wordt er ondanks redelijke publieke bijval niet beter op. Al blijft de bassist, die wel groot fan moet zijn van Grand Funk´s Mel Schacher, een ware lust voor het oor en oog. De grote belofte die Drive Like Maria was toen zij nog albumloos op te gekke lokaties als Eindhoven´s Area 51 vriend en vijand verbaasden met hun spel en capaciteiten, kan het drie/viertal niet (meer) waarmaken en dat is jammer.
 
The Deaf is het nieuwe project van gitarist ‘Spike’ van Di-rect en maakt muziek die het midden houdt tussen punk, Hillbillie en surf. Het werkt echter niet en dat is eerlijk gezegd niet zo verwonderlijk. Het is bovendien duidelijk dat deze band meer teert op de roem van Spike dan op kwaliteit. De vocalen van Spike zijn onverstaanbaar, raspend, te gehaast en niet altijd even zuiver, een geval van schoenmaker blijf bij je leest. Gelukkig wordt hij zo nu en dan afgewisseld door de fotogenieke bassiste die eigenlijk het beste is wat deze band te bieden heeft. Met haar sympathieke uitstraling weet ze het publiek alsnog voor zich te winnen.

De Heideroosjes zijn de grote hit! Ze vieren hun 20-jarig jubileum en met recht. Hier staat een band die het klappen van de zweep kent, het optreden staat nog steeds als een huis. De frontman lijkt het publiek met een enkel woord zijn wil op te kunnen leggen. Er ontstaat een enorme circular pit en er wordt nummers lang met biertrays in de lucht gegooid. Het is mooi om te horen dat in het geluid een hoofdrol voor de zang is weggelegd, het is zeer goed verstaanbaar en het draait dus echt om de boodschap. Om die reden is de band ook nog steeds het krachtigst met zang in het Nederlands.

DeWolff lost alle verwachtingen met gemak in. Het jonge drietal speelt nog steeds met de duvel op hun hielen. Hun set, die soms nog te eenvormig is, weet zowel het jonge als oudere publiek te vangen. De presentatie, met name het kletsen tussen de nummers door, wordt spontaner en vlotter. Gitarist-zanger Pablo begint wat te ontdooien. Met zijn spel zat het al goed, maar zijn presentatie bleef achter bij zijn broertje en orgelneef. Deze spillebeenfamilie heeft het in zich om nog veel verder te kunnen groeien, dat maakt dit optreden zeker duidelijk. Zolang ze maar niet te gelikt worden qua output of gepolijst gaan klinken wat betreft geluid. De geluidsman van vandaag  (dezelfde als gisteren, zucht… ) heeft, zoals we inmiddels al bijna van hem gewend zijn, helaas, weer bijzonder weinig rock ‘n’ roll-kaas gegeten, alsof de bastonen van het orgel niet bestaan en de vocalen er niet toe doen. Doodzonde.

Onbekend maakt onbemind, soms onterecht, andere malen zeer terecht. Het ontbreekt aan iedere urgentie in het programma om de Britse indieband Kelly’s Heels op Appelpop te laten spelen. Is het uit allure? Om erbij te horen als festival, om het internationaal-zijn, buiten de Benelux-bands? Om als festival eindelijk eens serieus genomen te worden en niet te worden afgeserveerd als groots gepeupelvermaak met toevallig enkele klinkende en alom gewaardeerde namen qua muziek? Daar zullen we niet achterkomen, vrees ik... Oja, Kelly’s Heels muziek; ‘ene oor ..., andere oor… ‘

The Golden Earring is volgens de aankondiging een voorlopig hoogtepunt in 18 jaar Appelpop-historie. Het is tijdens het optreden opvallend dat zo’n grote band toch op zo’n ingetogen manier speelt. Natuurlijk komen alle klassiekers voorbij, maar het meest bijzonder is eigenlijk de toegift. De bassist pakt een bas op met twee halzen en weet in een tergend langzame opbouw het ding zelfs te laten janken! Prachtig… De drummer is de volgende met een solo, ook heel mooi opgebouwd met als klapper een omgekeerd zittende drummer die nog net zo goed speelt als daarvoor. Voor deze toegift is ook een extra saxofonist gevraagd. Hij blijkt warempel de enige met sterallures te zijn, want hij staat nonchalant een sigaretje te roken tot het zijn beurt is om in te vallen. Voor deze arrogantie is helaas geen grond, de man brengt een soort scheurend geluid voort, wat totaal niet past bij de warme klanken van The Golden Earring, toch jammer.

Bruise bestaat uit drie bandleden en dat is eigenlijk te weinig. Ze maken sferische muziek met het hart in de bas en daar ligt nu net het probleem. De ritmesectie geeft een rustgevend gevoel, maar overheerst de melodie.  Een toetsenist erbij zou de muziek net dat kleine beetje pit geven waar je op zit te wachten en maar niet lijkt te komen.

Ska en reggae doen het op alle gratis festivals goed. Zo heeft Appelpop Babylon Circus geprogrammeerd staan, maar ook het nog relatief onbekende New Sound Sistim. Deze laatstgenoemde is een ware ontdekking. Ondanks mijn afkeer van het uitgekauwde genre kan niet anders geconcludeerd worden dat New Sound Sistim een fris crossover reggae-geluid voortbrengt. De achtkoppige band (zonder blazers, maar wel met onder meer percussie van trommelgoeroe Bas Lemmers en vette scratches en effecten) klinkt loom en onderhoudend dubby. Maar soms genoeg uptempo om niet weg te snurken in het avonddauwe Blossempodiumgras. Een aangename verrassing en dé tip voor alle bevrijdingsfestivals in 2010! Ps, de geluidsman is nu, voor de verandering wel wakker, beter laat dan nooit!