Appelpop is een vrij toegankelijk festival dat geheel aangekleed wordt door reclamemateriaal. Zo staat daar ook Stereo als opener van het festival op het podium. Een ‘band’ die ook niet vies is van een beetje commerciële input. Het zestal, dat middels het tv-programma annex talentenjacht RockNation, tot elkaar verdoemd is, heeft de naam een K-Otic te zijn (ook zo’n  reality-tv-bandje). Toch moet van het hart dat de afzonderlijke leden van Stereo, in tegenstelling tot de zojuist aangehaalde -bij elkaar bedachte- troep, wel degelijk in het bezit zijn van talent. Of dit ook de sleutel kan zijn tot een langdurige bandcarrière is zeer de vraag, maar de temporary-tv-stars staan besluitvaardig en vol zelfvertrouwen op het loeiend grote Appelpop mainstage (tent) podium. Een afgang wordt het optreden niet, gedenkwaardig evenmin. Stereo is een stevige (commerciële) mainstream rockband, met gelikte (door anderen geschreven) composities. Niets meer niets minder.

Hierna speelt Marike Jager tegenover de grote groene appel op het vernieuwde 'tweede' Music Mayday buitenpodium. Hoewel er geen zonnetje aan de hemel staat, zoeken diverse toeschouwers de -nu nog van gras voorziene- ruimte voor het podium op, om al liggend te genieten van haar jazzy sound. Niet onbegrijpelijk, de singer-songwriter begint behoorlijk mellow. Alleen haar felrode jurkje knalt echt van het podium af. Toch zit er een spanning in Marike’s gig, er komt nog iets. Met Focus wordt ze ietsje feller maar bij She Only Knows is ze weer d’r lieve schattige zelf. Hierna volgt een rockgedeelte met electrische gitaar in de hoofdrol. Bij Hide And Seek wordt voorzichtig een danspasje gewaagd en daarna is het werkelijk raak; Marike’s afsluiter is de climax, de lang verwachte ontknoping.

De echte festivalsfeer wordt op Appelpop alleen aangetroffen op het Blossompodium, een buitenpodium in een gezellige (uit)hoek van het festival. Een grote kuil met gras, een knus podium en genoeg ruimte voor eenieder, valt allicht te verkiezen boven een kolossale tent of overvol terrein volgepakt met boeren en buitenlui. Jammer genoeg is de eerst optredende band op dit podium van dermate triest niveau dat de feestvreugde, die later deze dag(en) zeker wel gaat ontstaan op deze plek, nog even uitstel krijgt. Unlocked Memories is een ongelooflijk slechte metalband die op wonderbaarlijke wijze een relatief grote aanhang heeft. Ze hebben namelijk de publieksprijs van bandjeswedstrijd De Parel van de Betuwe gewonnen. Dit is dan ook de enige te bedenken reden waarom men het recht heeft om vandaag hier op dit evenement te staan.

Met Tunnelvision knalt Novastar het tentdoek er meteen af. Gevolgd door een ongeëvenaard Waiting So Long zetten Joost Zwegers en zijn driekoppige band meteen een strakke show neer. Joost in the spotlights, de overige drie zijn bijna onzichtbaar vanwege optrekkende rook. Enigszins mysterieus. Wanneer de rook verdwenen is wordt ook het mysterie van Novastar getoond. The Best Is Yet To Come scandeert menig appelpopganger mee. And the best is yet to come.. Where Did We Go Wrong wordt pas echt overweldigend neergezet. Ook al is het eigenlijk een rustig nummer, Novastar blaast je er schijnbaar moeiteloos mee weg.

De verassing van de dag komt ook vanuit de Parel van de Betuwe. The Righteous and the Bad is daarbij tweede geworden en heeft  alle recht om op deze grote happening gehoord te worden. In Tiel willen ze altijd graag ‘pitten’ bij een band, maar het enige echte ‘oudhollandsch’ pitten wordt gedaan door de geluidsman van het Blossompodium, die er dit weekend vele malen naast hangt te kloten. De rockende funk van het viertal doet denken aan een zeer ondergewaardeerde band als Mother Tongue. De LA scene van begin jaren ‘90 (RHCP!) heeft sowieso veel sporen nagelaten in The Rightious and The Bad, overspoel dit met een stevige scheut bluesy vettigheid á la JSBX en je hebt een fantastisch groepsgeluid. De nummers zijn afwisselend genoeg en de set boeit van begin tot eind, een zeer aangename kennismaking met een fijne band!

En dan de sensatie van Appelpop-Vrijdag. Denk maar niet dat je stil kan blijven staan bij Kyteman’s hiphop orkest. Wanneer Kyteman en z’n fervente crew het podium opklimmen ontstaat één stroom energie die je meedogenloos meesleurt en niet meer loslaat. Een orkest met opvallend goede muzikanten en een tiental rappers. Het originele idee van Kyteman, de man die zijn trompet opheft alsof het een kunst is. De man die zijn publiek schijnbaar liever in stilte sust dan dat hij daverend applaus ontvangt. Hij is degene die hiphop en orkest tot één woord samen wist te smelten. Een succesformule, de mannen hebben talent, humor en vooral lef. Maar wat nou echt bijzonder is aan Kyteman, zijn hiphoppers en zijn orkest… Ze hebben overduidelijk plezier! Het enthousiasme spat van het podium af met bijvoorbeeld dansjes van Reason die bijna op voodoo-achtige praktijken beginnen te lijken. Net zo betoverend als Kyteman, als dirigent zelve.
Kyteman sluit zijn optreden aandoenlijk af met Sorry, maar het Appelpoppubliek is nog lang niet klaar. Het blijft staan en joelen totdat de organisatie besluit het programma een tikkie te wijzigen en Kyteman´s hiphop orkest vijf minuten extra speeltijd geeft. Nummers hebben ze niet meer, dus is jammen het alternatief. Het maakt toch niet uit wat Kyteman´s hiphop orkest speelt, vijf minuten extra Kyteman is vijf minuten extra feest.

De Dooie Brieven uit Dort (The Death Letters) maken hun naam en faam vanavond meer dan waar. Een knoepfelle set zorgt voor een sterke show vol overgave en vuur. Natuurlijk draait de geluidsman van het Blossompodium weer een deel van optreden de nek om door doorleuk de basdrum alles te laten overstemmen. Een prutser eersteklas, maar dat kan gelukkig van de duo-brieven niet gezegd worden. Deze jongens maken een bassist overbodig door alle kieren in het geluid dicht te smeren met volvette fills en ritmes, scheurende riffs en iele schreeuwvocalen. Death From Above 1979 is allang dood, The Death Letters uit hun hiernamaals hebben de aarde bereikt, wat zouden we zonder moeten!

Kane doet daarna op het grote podium wat ze moeten doen. Laten zien dat zij de grootste en de beste zijn, in hun genre althans. Neerlands enige echte stadionrockband beheerst het perfectionisme en de grote gebaren tot in de in de verste puntjes. Alles klopt, deze band is ‘gewoon’ volledig af. Dat wordt hen zeer vaak door alles en iedereen verweten: van muziekjunk tot tienerkutje, iedereen heeft wel wat te zeiken over Dennis en vooral Dinand (met hun sessiemuzikanten). Mogelijk soms terecht, maar een tent met duizenden mensen van zo divers pluimage volledig plat spelen,  doe ze het maar eens na!