Onder leiding van folk-hippie en Robert Plant look-alike Sean Jude opent het evenals Anathema uit Liverpool afkomstige Leafblade de avond. Het moet gezegd, de dromerige semi-akoestische folkrock, overgoten met een dikke Keltische saus, wordt met een overtuigende precisie gebracht. De sympathiek ogende Jude is met zijn prima gitaarspel en fijn in het gehoor liggende stem een interessant manspersoon, die ook op een reüniefeest voor gepensioneerde druïden wel een aardig potje zou kunnen breken.
En daar is in feite alles eigenlijk wel mee gezegd. Leafblade weet hoe een nummer van begin tot eind in elkaar moet steken, heeft een aangenaam geluid (op het randje van net niet rauw) maar is totaal niet spannend. De set kent weinig afwisseling en wordt op een monotone manier gepresenteerd. Het gevoel ontstaat dat het publiek, wat toch in groten getale blijft staan in plaats van af te zakken naar de bar, enkel blijft kijken omdat Leafblade ook spelers van Anathema onder de gelederen heeft, waaronder Danny Cavanagh.
Met het als opener perfect geschikte epische tweeluik Balance/Closer is duidelijk dat we vanavond een Anathema in vorm voorgeschoteld krijgen. Een band die put uit een rijk muzikaal verleden, een band die diepgang en zwaarmoedigheid weet te combineren met frivool spel en een aanstekelijk enthousiasme. En het gaat erin als zoete koek. De zaal reageert uitbundig en de dialogen tussen zanger/gitarist Vincent en het publiek zijn bij vlagen hilarisch (hulde aan het groepje met de metaluithalen).
De feestvreugde wordt nog groter wanneer blijkt dat zangeres Lee Douglas thuis is gebleven en ‘onze eigen’ Anneke van Giersbergen (die zowat met nog meer enthousiasme dan Anathema zelf onthaald wordt) haar plaats inneemt. Dit resulteert in een aantal pareltjes van uitvoeringen van nummers als A Natural Disaster en het nieuwe Angels Walk Among Us. Over nieuw gesproken: het nummer Hindsight, begeleid door een op band afgedraaide sample, die een voor Anathema uiterst positieve boodschap bevat, is een van de hoogtepunten van het optreden. Doeltreffende postrock verpakt in een uiterst smakelijk jasje.
Na de voor de hand liggende toegift Fragile Dreams heeft het publiek nog geen genoeg van Anathema. Ietwat verbouwereerd door het enthousiasme vanuit de zaal komt de band nog een keer terug, iets wat volgens eigen zeggen deze toer nog niet gebeurd is. Na Pink Floyd’s Comfortably Numb is het dan toch echt gedaan. En dat werd eigenlijk wel tijd ook. Een optreden van meer dan twee uur(!) vergt een hoop van de kritische toeschouwer. De setlist vanavond is weliswaar zeer uitgekiend, toch had er zeker wel een half uur vanaf gekund. Al was het alleen maar door een nummer als Are You There (wat een oeverloos geneuzel!) weg te laten. Ook de cover van Damien Rice, Blower’s Daughter, uitgevoerd door Danny Cavanagh en Van Giersbergen is overbodig en voegt niets toe aan het geheel. Anathema geeft vanavond een uitermate overtuigende show, maar toch moet de band oppassen voor excessen. De kracht van de Britten ligt immers in de pakkende eenvoud.