Daar staat hij dan: Grant Campbell, de 30-jarige folkzanger uit Glasgow, voor een goed gevulde zaal in Lux. Rossig, bebaard, een beetje stevig en niet al te modieus: bijna alles aan Campbell is Schots. Bíjna alles, want in plaats van Whisky drinkt hij water, mét een rietje welteverstaan. “I bet you’ve never seen a Scottish man drink water.”, grapt hij.   

Campbells optreden maakt onderdeel uit van het Film Unplugged programma van Lux, waarin artiesten gekoppeld worden aan een film die past bij hun geluid. Bij Campbell is dit Johnny Cash live at San Quentin, een documentaire over het legendarische optreden dat Cash met zijn band in 1969 gaf in de zwaarbewaakte San Quentin gevangenis in Californië. Na afloop van Campbells optreden zal de documentaire worden vertoond. De aankondiging belooft ons dat Campbell de sfeer van Cash’ zinderende optreden naar Lux zal brengen. Geen geringe taak voor de bescheiden Schot.

Los van het gegeven dat het beschaafde, cultuurliefhebbende publiek in Lux weinig overeenkomsten vertoont met de bajesklanten waar Cash voor speelde, slaagt de opzet van Lux niet helemaal. Waar Cash en zijn band de San Quentin gevangenis lieten stuiteren van opwinding, is Campbells optreden verre van opzwepend. Maar zijn muziek is o zo mooi!

Met zijn heerlijk rauwe stem weet Campbell zijn publiek te ontroeren. De zaal is muisstil. Zichzelf enkel begeleidend op een akoestische gitaar en incidenteel een mondharmonica, geeft hij een ingetogen en intieme voorstelling weg. De liedjes doen je verlangen naar de winter en naar de woeste hooglanden van Schotland, waar het altijd regent en een gure wind waait. En dan met een dekentje bij de openhaard schuilen voor de kou. Zo warm, zo knus.

Campbell praat zijn nummers op een innemende, humoristische manier in moeilijk verstaanbaar Schots aan elkaar. “Even people in England can’t understand what I’m saying”, verontschuldigt hij zich. Hij vertelt dat hij in Nederland is om zijn mp3-cd A brief history of things to come te promoten, een compilatie van drie eerder in Engeland verschenen albums. Na afloop van het programma staat een blozende Campbell bij de uitgang. Zijn albums gaan als warme broodjes over de toonbank. Dat het een lange, koude winter mag worden.