Een lange onverlichte oprijlaan in Nijmegen Oost brengt mij bij de Bigmouth Studio’s. Op een lekkere wegzinkbank in dit gebouw, waar later vanavond rock ON roll, the stories gaat plaatsvinden, heb ik een gesprek met Bas Aaftink over het hoe en waarom van deze sessies en wat ON producties inhoudt.

De rock ON roll studio sessiONs zijn gesprekken met mensen die iets betekend hebben voor de Nederlandse popindustrie. Ze vertellen over hun avonturen door de jaren heen. Aaftink: “We kennen deze popiconen of misschien beroemde festivaldirecteuren wel, maar we hebben hun verhalen nooit gehoord. Rob Kramer (directeur Burgerweeshuis en ook verbonden geweest aan Doornroosje en O42) kwam op het idee, omdat hij zelf regelmatig in kleedkamers van artiesten zat. Daar hoorde hij verhalen over het leven van artiesten, niet alleen de ‘seks, drugs en rock-’n-roll’, maar ook de intieme verhalen zoals bijvoorbeeld de problemen binnen een band. Hij vond dat deze verhalen ook voor het publiek de moeite waard waren. Zo krijg je de vragen beantwoord die je artiesten altijd al had willen stellen en de artiesten vinden het ook leuk om op deze manier hun ervaringen te delen.”

De Stories is een concept dat bedacht is door productiehuis ON. Het bestaat nu vier jaar en de sessies worden door heel Nederland georganiseerd. Wat nieuw is aan deze avond is het feit dat er geluidsopnamen van deze sessies gemaakt worden die later op de site van ON gezet zullen worden. Aaftink: “Het had natuurlijk ook video kunnen worden, maar muziek is ook geluid, beeld zou alleen maar afleiden van de essentie. Net als in de muziek gaat het om het verhaal wat je wil vertellen. En de locatie is perfect: in de oefenruimte waar het allemaal begonnen is, zittend op bierkratjes zoals artiesten plegen te doen.”

De naam ON is nu al meerdere malen gevallen, maar waar staat ON voor? Aaftink: “ON staat voor Oost Nederland, maar je kan het beter samenvatten als ‘ON it, ONusual stuff for normal people.’ We willen een nieuw podiumaanbod genereren. We maken ongewone muziekproducties, maar het moet wel laagdrempelig zijn, iets wat je niet verwacht, maar wel toegankelijk is voor iedereen. Ik bedoel dus niet te moeilijke muziek zoals moeilijke combinaties met bijvoorbeeld klassieke muziek of jazz waar niemand op zit te wachten.”

Kyteman is een goed voorbeeld van een ON-productie, hiphop gecombineerd met klassieke instrumenten. Of het C64 Orchestra dat in de St. Stevenskerk in Nijmegen heeft gespeeld. Het is game-muziek opnieuw gearangeerd voor klassieke instrumenten, met beelden van de games op de achtergrond. ‘Pop versus Poetry i.s.m. Wintertuin’ is een ander voorbeeld; een boxring waarin popartiesten en dichters een battle met teksten tegen elkaar voeren.

Aaftink: “ON producties bestaat uit ON show en ON lab (laboratorium). ON show bestaat uit projecten die uitgebouwd kunnen worden tot een tour. Zoals Kyteman of de band Rigor Mortis Ensemble, die moordballades, liederen zoals ze vroeger gezongen werden om mensen te informeren, omzetten naar het hier en nu. Zo worden er liedjes gezongen over het meisje van Nulde en de betonmoord in Den Haag. ON lab heeft een meer ontwikkelfunctie, bijvoorbeeld participatie in het project N.E.W. (Nijmeegsche Elektronische Waar) dat zich ook bezighoudt met het geven van workshops ter bevordering van de electronische muziekscene.” Heel gevarieerd dus wat ON doet en ik ben onder de indruk, wat een creativiteit!

Het is acht uur en de mensen beginnen binnen te druppelen. Ik begeef me naar de studio waar André Manuel zit, die - heel rock-’n-roll - per ongeluk in de verkeerde stad klaarstond. André Manuel heeft een leuke stijl. Hij vertelt zijn verhalen aan de hand van alle bandjes die hij ooit heeft gehad. Zo geeft hij even een demonstratie van de reden dat hij lekker in het Twents moet blijven zingen en niet in het Engels. Een openhartige vertelling van zijn levenswerk volgt. Verhalen over de benefietconcerten die hij met Fratsen gaat geven om zijn oude manager die MS heeft nog die wereldreis te kunnen laten maken tot het feit dat zijn portret in de Grolschfabriek in Enschede hangt. (“Het hoogst haalbare voor een Tukker.”) Maar ook vertelt hij over zijn idool Rory Gallagher die te vroeg gestorven is aan een 'te grote lever'.

Hans Vandenburg, de zanger van Gruppo Sportivo, heeft een heel andere stijl. Hij heeft een blaadje opgehangen met een ‘setlist’ aan leuke anekdotes, waaruit het publiek mag kiezen. Hans is nogal chaotisch naar eigen zeggen:“Mij is verteld dat ik een verhaal met een kop en staart moet vertellen.” En dus begint hij zelf met een staart, en ach het blaadje met de setlist is toch onleesbaar voor het publiek. Hij vertelt over de grappen en grollen die hij met de band heeft uitgehaald.  En de zeven verschillende ‘come-backs’: “Één tour in het buitenland en als je weer terug bent, maak je meteen een come-back.” Verhalen over het feit dat Gruppo Sportivo nu al 30 jaar (!) bij elkaar is en dat ze toch werkelijk meer cd’s gemaakt hebben dan de eeuwige twee die iedereen kent. “Ja, schrijf dat maar op.”

Hans schijnt niet te willen stoppen met vertellen en het publiek geniet met volle teugen. Het was een bijzondere avond waar je even heel dicht bij het vuur komt en in de keuken mag kijken.