Het gesprek met vier van de vijf Vlegels begint met verhalen over Lowlands om het ijs te breken en met een terugblik op hun optreden in Merleyn van 18 augustus. Ze vonden het optreden niet erg geslaagd. Zangeres Elze Haukes kon de deels negatieve kritiek in de recensie van die avond wel begrijpen. “Ik voelde mij om persoonlijke redenen ook niet lekker op die avond. Maar dat mag geen excuus zijn voor een matig optreden.” Het is ongewoon om zo’n professionele reactie te krijgen van een band die nog geen jaar oud is en een gemiddelde leeftijd van pakweg 17 jaar heeft.

Het begon allemaal met neef en nicht Roel en Nienke Smeets die af en toe muziek maakten. Later kwam daar een goede vriendin van Nienke, Nadine Komduur, bij. Drummer Clance Vaasen leerde het trio in de Lindenberg kennen. Toevallig was Elze toen het vriendinnetje van Roel en toevallig kon zij goed zingen. “En zo is het begonnen. Sinds november vorig jaar zijn we serieus bezig als The Vlegels. Maar inmiddels is het een uit de hand gelopen hobby geworden.”

Serieus is duidelijk een te klein woord voor de steile carrière van The Vlegels tot nu toe. Tijdens hun optredens overtuigen The Vlegels met frisse, enerverende en speelse poprock waar bij vlagen hun talent schittert. Zij wonnen de Beneluxfinale van het Emergenzafestival en zij hebben al optredens in 013, Polderpop, Doornroosje en de Affaire op hun cv staan. The Vlegels zelf vinden het eng en spannend tegelijk hoe hard het met hen gaat. “Ineens komt er zoveel bij kijken. Contracten, gagebesprekingen, past een optreden wel in onze agenda, enz.”

Zij worden wel gesteund door hun familie en hun vrienden. “Dat is wel heel fijn. Je kunt altijd op iemand leunen.” Clance heeft zelfs fans onder zijn leraren. “Ik kan voor de volgende dag gewoon vrij krijgen als wij de avond ervoor heel laat thuis komen.” Ik krijg ook de indruk dat er onder elkaar een hechte band heerst. Naast bandleden zijn The Vlegels ook goede vrienden die het goed met elkaar kunnen vinden en elkaar aanvullen, ook al verschillen de vijf van karakter. De goede band tussen The Vlegels heeft wel als gevolg dat zij onderling voorzichtig zijn met kritiek, legt Nienke uit: “Het is moeilijk om vriendschap en band van elkaar te scheiden omdat je elkaar zo goed kent. Kritiek op het spel wordt snel opgevat als een persoonlijke aanval terwijl het niet zo bedoeld is.”

Wel zien zij dat dit soort momenten leermomenten zijn en dat de band als geheel daarvan beter wordt. Zo moest Clance na het Emergenzafestival op zijn vingers getikt worden, aldus Roel. “Clance werd uitgeroepen tot beste drummer van het festival. Toen moest hij zichzelf bewijzen dat hij ook de beste drummer van de wereld was en kon zich niet inhouden. Solo volgde op solo terwijl hij gewoon het ritme moest aanhouden. Daar hebben we hem op aangesproken.” Clance, die net zo snel praat als hij drumt, heeft zich de kritiek wel aangetrokken. “Nu houd ik mij meer in. Dat is soms best lastig.” Een voordeel van de goede band is wel dat de vijf Vlegels gelijkwaardig aan elkaar zijn. Roel legt uit hoe zij te werk gaan: “Iemand komt met een idee en de rest vult het aan en daaruit ontstaat dan nieuwe liedjes. Wij zijn daarin zeer vrij. Je moet het meer als een kunstwerk beschouwen. Het is niet zo dat iemand de rest een kant-en-klaar liedje voorschoteld.”

De band en de chemie tussen The Vlegels is indrukwekkend om te zien. Maar net zo indrukwekkend is hun professionele en nuchtere houding. In de nabije toekomst zullen zij hulp krijgen van een bandcoach om hun spel strakker te krijgen. Echter, The Vlegels weten donders goed dat zij nog hun hele leven voor zich hebben. Elze: “Drie van ons zitten in het examenjaar. Dan zullen we niet veel tijd aan The Vlegels kunnen besteden.” Maar men mag ook niet uitsluiten dat er geen Vlegels meer zullen zijn zodra iedereen de collegebanken op gaat zoeken, aldus Elze. “Waar ik ga studeren laat ik wel afhangen van hoe het dan met ons als band gaat.”

Hoewel de nabije toekomstplannen duidelijk zijn en de verre toekomst nog onduidelijk, ambitieus is het vijftal wel. Op hun MySpace pagina noemen zij zich “Het nieuwe popgeluid”. Zij willen zeker hun eigen geluid creëren en niet hun voorbeelden na-apen. “Er zijn wel bands die wij allemaal geweldig vinden maar wij gaan hen niet kopiëren. We proberen zo uniek mogelijk te zijn. Wel zien wij hier en daar leuke dingen waardoor wij ons laten inspireren.” Hun ambitie uit zich in hun natte dromen. Roel zou graag op Lowlands willen spelen. Nienke echter wil liever ooit in De Wereld Draait Door staan en wel om deze reden: “Als je eenmaal in De Wereld Draait Door was, sta je zo op Lowlands. Dan kan het hard gaan.” Daar komt ook nog bij dat ze uit de juiste regio komen. Roel: “Het Nijmegen Rock City initiatief is echt geweldig. Daardoor worden zo veel bands geholpen. Ongelooflijk! Je bereikt er zo veel mensen mee.”

Net als elke jonge band zijn ook zij zich bewust van wat buitenstaanders van hun vinden. Ook dit gebruiken zij als een leermoment. Zij laten zich ogenschijnlijk niet snel gek maken, al vragen zij soms naar mijn mening: “Wat vind je van ons? Zou je onze cd opzetten?” Elze verwoordt het echter nuchter: “Uiteindelijk moet je doen wat je zelf het leukst vindt. Als je daar veel mensen in kunt meenemen en blij kunt maken, dan doe je blijkbaar iets goed.” Roel voegt toe:“Het is heel raar als zo veel mensen naar je komen kijken.Maar het geeft wel een lekker gevoel als die mensen uit hun dak gaan. Op Emergenza was een jongen die helemaal los ging en alle liedjes meezong terwijl hij ons niet eens kende. Daar doe je het toch voor.”