Een groot deel van het publiek in Luxor bestaat uit medestudenten van de singer-songwriters die allen studeren aan ArtEZ, de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem. Kennelijk konden dezen niet wachten om hun studiegenoten op het podium te zien, of stonden de singer-songwriters zelf te ongeduldig te trappelen om op het podium te springen, want om 21:00 uur, de officiële aanvangstijd, is de eerste artieste Jenny Braunschweig alweer van het podium geklommen. 

De tweede zangeres Vivien Janelt, is juist bezig met de vertolking van haar nummer. Ze zingt in het Duits – en daarin is ze, zo zou later blijken, niet de enige. Ze klinkt niet onaardig – voldoende om mij op zijn minst benieuwd te maken naar de rest van de artiesten.

Die benieuwdheid loopt eigenlijk een beetje uit op een teleurstelling. De derde dame, Nathalie Kies, is niet oncharmant, maar ook niet uitermate spannend. De pianomuziek klinkt vol, met rijke akkoorden en veel tempowisselingen, die het spel een soort nerveuze gejaagdheid geven. Maar de zang is weinig bijzonder en hier en daar zelfs een beetje out of key. Niet zuiver genoeg en niet overtuigend genoeg. 

Op naar de volgende – volgens het programma de laatste (er stonden vier singer-songwriters op het programma), maar dat is de volgende verrassing. Niet vier, maar negen artiesten zullen optreden. Rob de Nijs luidt de naam – ja, met dezelfde naam als. Maar het valt te betwijfelen of hij zijn naamgenoot naar de kroon kan steken. Zijn stem is helder, hij zingt de noten goed, maar het is saai. Zijn stem heeft niets eigens (hij zou ver kunnen komen in Idols) en het nummer is zo klassiek singer-songwriter, dat je je afvraagt hoe vaak je dit al niet eerder hebt gehoord – en beter wellicht.

Daarna is het de beurt aan Linn Meisners, die met haar gitaar plaatsneemt op een krukje. Fris en spontaan, opent ze haar eerste (Engelstalige) nummer She. Inmiddles begin ik mij echter af te vragen of de zangers en zangeressen op de academie allemaal hetzelfde trucje hebben aangeleerd. Veel ijle, hoge, breekbare uithaaltjes – het begint een beetje op elkaar te lijken. Waar is de eigenheid? Ze verrast me nog even met een lage uithaal die nog een paar keer terugkomt: “Where she would stay” roept ze, terwijl haar stem omlaag glijdt. Mooi, maar die tekst, die vervalt in clichés. Omgeven met mensen, maar ze voelt zich nog alleen? Kom mensen, dat hebben we al vaker gehoord.

Na de pauze betreedt Jennie Thiele het podium, waarop nu een cello, een contrabas en twee violen staan.. Het klinkt swingend en verfrissend, hoe de instrumenten steeds korte frases spelen met ‘adempauzes’ daartussen terwijl Jennies stem over de muziek heen raast. “Ich will klartekst” zingt ze en de muziek zwelt samen met haar stem aan. Eindelijk wat anders. Dit wordt echter teniet gedaan in haar volgende nummer: weer zien we de trucjes die alle zangers op deze avond lijken te hebben aangeleerd. Ook bij de volgende dame - Heleen Kaiser, wederom Duitse - zien we dat trucje weer – en helaas niet veel meer dan dat.

De laatste artiesten vormen een beginnende band. Save the best for last moeten ze gedacht hebben, want dit is leuk! Zangeres Suzy Bartelt wordt begeleid door een cello, djembé en viool. Hun muziek is ook eigenwijs. De zangeres zingt een stukje lager dan de andere zangeressen en weet daarmee te ontsnappen aan die hoge uithaaltjes die we steeds maar weer horen. De muziek heeft veel contrast, is vrolijk en doet me denken aan volksmuziek, Duitse chansons, Ierse vrolijkheid en nog veel meer. Suzy heeft de juiste intonatie te pakken en brengt haar teksten met een tikje spot en ironie.

De originaliteit van de laatste zangeres ontbreekt echter bij de rest en dat maakt het allemaal een beetje vlak. Maar wie weet tot wat de artiesten nog kunnen uitgroeien – een aantal van hen stond ook voor het eerst op het podium. Maar dan moeten ze wel nog een hoop leren. Want kunnen zingen is niet genoeg als je je niet weet te onderscheiden.