Verrassend genoeg was het concert van The Gaslight Anthem van 10 juni in Doornroosje uitverkocht. Tenminste, tot mijn verbazing. Iedereen om mij heen vond het blijkbaar niet gek. Ik schijn hét moment gemist te hebben waarop deze vier Amerikanen uit New Jersey populair zijn geworden. Wat in muzikaal opzicht niet verwonderlijk is. Maar daarover later meer.

Het Nijmeegse Antillectual mag het voorprogramma verzorgen. Het is jammer voor hun goedbedoelde inspanningen, want de vonk met het publiek is in geen enkel opzicht te bekennen. Hiervoor zijn beide partijen verantwoordelijk. Ten eerste is het publiek totaal niet geïnteresseerd, iedereen wacht op de hoofdact. Er zijn weliswaar enkele enthousiaste adepten die gewillig met het hoofd op en neer gaan, maar dan houdt het ook op. Sowieso moet je als rockband iets verkeerd doen als je halverwege de zaal het geroezemoes van de achterste rijen kunt horen, terwijl er op het podium behoorlijk gebeukt wordt.

Antillectual doet anderzijds ook geen pogingen om het publiek muzikaal voor zich te winnen. Dat zij gecompliceerde rocknummers maken en pogen om meer dan standaard te zijn, is lovenswaardig. Dat je als publiek daarmee geen raad weet, is dan de logische consequentie. Moet ik hier nou op dansen of moet ik hier alleen maar naar kijken? De nummers zijn alleen soms coherent. Vooral de drumpartijen wijken te vaak af van de gitaren. Drummer Riekus schijnt zijn medespelers in een hoog tempo voorbij te streven als een Ferrari die op de snelweg een Opel Corsa inhaalt. Het oogt allemaal zeer rommelig. Genant wordt het pas als bassist Yvo iets de zaal inbrult. Zonder microfoon is het namelijk niet verstaanbaar. Het is typerend voor een energiek optreden dat volledig de mist ingaat. Zelfs de sympathieke humor en de lovende woorden voor de hoofdact laten het zinkende schip niet meer naar boven drijven. Het “Bedankt voor het blijven staan” komt dan ook cynisch over.

Daar is dan het moment waarop iedereen gewacht heeft. The Gaslight Anthem betreedt het podium en het publiek is niet meer te houden. Elk nummer wordt luid bejubeld en met groots applaus beloond. De mensen schuiven in elkaar, de hoofden gaan op en neer en de armen de lucht in. The Gaslight Anthem oogt dan ook enthousiast en hun spelplezier en geoliede machine vertaalt zich goed in een consistent optreden waar geen speld tussenpast. Samen met het springende publiek levert het voor de neutrale toeschouwer zoals ik een amusant schouwspel op.

The Gaslight Anthem overtuigt met hun rechttoe rechtaan rock die kenmerkend is voor de Amerikaanse stijl. Ook de licht moraliserende toon en de snik van de zang ontbreken niet, maar doen geen afbreuk aan de strot van zanger Brian Fallon. Het is een band die niet uitblinkt in originaliteit maar duidelijk in hun energieke en vermakelijke optredens. Dit gebrek aan originaliteit is een aspect dat voor mij mettertijd afbreuk doet aan het optreden. Geen wonder dat ik deze band de laatste jaren over het hoofd heb gezien. Vol kwelling worstel ik mij door het laatste half uur en de toegift. En terwijl ik sta te gapen, gaan The Gaslight Anthem en het door hen betoverde publiek onverstoorbaar door.