Nijmegen verkeert in een luxepositie qua openluchtconcerten. Twee grote metalfestivals binnen één maand tijd, de Affaire en uiteindelijk ook nog eens Coldplay dat later deze zomer tweemaal zijn opwachting maakt. Op 11 juli is het de beurt aan de meer underground acts op metalgebied tijdens FortaRock, vandaag staan de meer gevierde mannen met lange (en inmiddels korte) haren op het programma tijdens Sonisphere. Van elf tot elf wordt de grote schare liefhebbers getrakteerd op dit rondreizend metalcircus dat start in Nijmegen.

Acht bands zijn uitverkoren om het gras van het Goffertpark aan gort te laten malen door hun fans. Het waren er negen, maar tot grote spijt is The Sword deze dag niet in staat aan te treden en er is helaas geen vervanger (als bijvoorbeeld het Nederlandse (!) Textures) ingeschakeld, die toch zeker in dit programma niet hadden misstaan. Ook Mastodon zegt te elfder ure af, een domper op de feestvreugde bij aanvang.

Aan Pendulum de ondankbare taak om het publiek op te warmen. Deze Aussies staan als een vreemde, maar allerminst komische, noot tussen deze metallinie geprogrammeerd. De, op The Prodigy en drum ’n bass gestoelde, muziek van Pendulum slaat als een lul op een drumstel in deze setting. Desalniettemin wil Pendulum wel degelijk een rockband zijn, refererend naar het volledige miskleun van een tweede album In ‘Silico’. Wonderwel blijken de nummers bij de liefhebbers van heavy muziek toch redelijk aan te slaan. Mogelijkerwijs omdat de bassen subsonisch laag staan te brommen? Pendulum zorgt, tot verrassing van velen, voor een knallend openingsakkoord van Sonisphere.

Aan Kamelot (Cum-a-lot) hoeven niet veel woorden vuil gemaakt te worden. De verhalende metal van deze band is ronduit ongeïnspireerd en saai. Ook het optreden kan niet als heugelijk de boeken in. Daar kan ook het gastoptreden van Epica’s Simone niet voor zorgen, al is het wel de enige vrouw die vandaag op het podium aangetroffen wordt (tenzij Jonathan Davis in z’n rokje ook daartoe gerekend wordt).  

Bij Lamb of God is natuurlijk de vraag of vandaag de zogenaamde “Wall of Death" gevormd wordt, een uitingsvorm van Lamb of God-liefhebbers. Voor de niet-ingewijden onder u, hierbij een korte uitleg: Men neme een meute ruwe bolsters, verdelen deze in twee kampen, gescheiden door enige meters kale oppervlakte. En wanneer de Mozes vanaf het podium "Klaar voor de start, af!" roept, stormen deze twee clubjes op elkaar af om zo lomp mogelijk ‘in elkaars armen’ te vliegen. Het kan verkeren in de metalwereld….

Muzikaal maakt ‘God’s Lam’ er vandaag een prima showtje van. De eerlijke en moderne Amerikaanse metalband zou als een waardige geëvolutioneerde Pantera betiteld kunnen worden. Lamb of God grossiert in staccato riffs, verdomd heftige stemverkrachtingen en veel diversiteit binnen de nummers. Het wat blikkerige geluid met weinig ballen doet daar niets aan af.

Het hierboven al even aangehaalde Pantera is morsdood, leve Down! Phil Anselmo’s vroegere hobbybandje is nu zijn hoofdkostwinning en potverdriedubbeltjes, wat is het gaaf deze band eindelijk eens live aan het werk te zien. Jammer genoeg komt het optreden verre van uit de verf. Het geluid is, mede door de wind, ronduit ruk (hebben meer bands vandaag last van). Zoals geluid en publiek lijken de bandleden van Down vandaag elkaar ook niet helemaal te kunnen vinden. Een rommelig en tegenvallend optreden. Phil Anselmo is heer en meester, maar duikelt vandaag behoorlijk van zijn troon.

Na de, werkelijk hilarisische, unplugged plaat viel Korn eigenlijk niet erg serieus meer te nemen. Behaalde resultaten (Korn was echt een grensverleggende band, en dat mag niet vergeten worden!) in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Korn laat vandaag echter horen juist nog steeds tot de top te behoren. De band is springlevend en heeft zelfs ‘nieuwe’ elementen als heuse toetsenpartijen op goede wijze in zijn muziek geïntegreerd. Na een onwennige start is het voor het eerst vandaag echt feest met de hits van de heersers van de, inmiddels doodverklaarde, nu-metal-hype. Zowaar, Moeder Natuur lijkt een fan te zijn, voor een uur laat ze de wind liggen en geeft Korn alle ruimte om over de Goffert te laten denderen. Schijt aan de rest, Korn is vandaag ‘the best’, een niet meer dan verrassende conclusie.

"Mien waar is m’n feestneus", inderdaad, het is tijd voor Slipknot! De carnavalesque metalband (qua gimmick) geeft een behoorlijk lange show die na een half uur tamelijk verveelt. Het negental weet dondersgoed wat ze doet, maar slechts de helft van alle geweld dat ze pretenderen op het publiek af te vuren, is hoorbaar in het veld. Opvallend is de ongelooflijke arrogantie van ‘zanger’ Corey ten overstaan van zijn bandmaten; hij spreekt namens de band voortdurend in de ik-vorm ‘zijn’ publiek manend toe, en lijkt zijn mede-branieschoppers daarbij maar even te vergeten.

Natuurlijk heeft Sonisphere Metallica als afsluiter. Deze multi-miljonairs zijn de weg al lang kwijt en hebben in al een dikke vijftien jaar geen fatsoenlijke plaat meer uitgebracht. Maar ze zijn nu eenmaal de grootste, en volgens velen, de beste, harde band op aarde. Ook dit Sonishere-publiek vreet volledig uit hun hand. Werkelijk ieder moment van de twee uur durende show is strak geregisseerd zonder een greintje spontaniteit. Metallica’s streven naar perfectie is zéér knap, maar ook zéér saai. Van de bommen en granaten vuurshowelementen tot aan de tenenkrommende liefdesbetuigingen aan het publiek ter afsluiting van de set, alles is tot in de puntjes bedacht en uitgewerkt. Het gros vind het prachtig en smult er van, een enkeling peutert zijn neus nog maar eens grondig leeg...

Zo zijn ook het totale gebrek aan spontaniteit en arrogantie (van de organisatoren/initiatiefnemers) vandaag, naar mijn mening, de boosdoeners van een tamelijk mak en sfeerloos Sonisphere. Waar normaliter een zeer groot publiek warm loopt voor dit soort festivals, laten veel liefhebbers het vandaag afweten. Wat wil je ook met deze belachelijke zakkenvullers-entreeprijs en 2,40 euro voor een festivalpilske?

Om over de schandalige pauzeprogrammering (GuitarHeroBand; fuck off and die! Met deze moderne vorm van Tetris in combinatie met belabberde uitvoeringen van Metallica-nummers; dacht men werkelijk de bezoekers hiermee te entertainen? Laat me niet lachen!) nog maar te zwijgen. Dit soort commerciële uitbuiting en meer van dat soort troep, moet verbannen worden tot in het hellevuur, waar dag in, dag uit, Skyradio gedraaid wordt. Over drie weken eerlijke en oprechte liefde voor (harde) muziek op FortaRock, ik teken ervoor!