1000 Miles Ahead uit Nijmegen en omstreken (die omstreken lopen zelfs tot Deventer en Breda) opent de avond. Het is al een warme zomeravond. Naarmate de set van de melodische hardcoreformatie naar het einde toeloopt, stijgt de temperatuur in de Onderbroek. De enthousiaste heren laten zich hierdoor niet van de wijs brengen en spelen een solide set. De vorige keer dat ik deze band recenseerde, was er sprake van een nieuwe gitarist, terwijl nu bassist Jasper de groep gaat verlaten en zijn laatste show speelt. Hij krijgt van zijn bandgenoten en het publiek ruimschoots de kans voor een afscheidsspeech en Jasper doet dit geheel in stijl door nummers op te dragen aan “lekkere wijven uit Messancy” en lekkere wijven uit andere steden waar de mannen hun kunsten vertoond hebben tijdens buitenlandse tourtjes. Ik hoop dat er snel een waardige vervanger voor Jasper gevonden wordt en dat de ambitieuze band een tijdje constant van samenstelling is, zodat hij kan beginnen aan een full-length!

Na 1000 Miles Ahead klimt het Stuttgartse Lights Out! het podium op. Voor een band die in de biografie heeft staan dat zijn missie “destruction” is, vind ik het behoorlijk tam. Vooral de gitarist aan de zijkant van het podium heeft voornamelijk oog voor de hals van zijn gitaar. Opmerkelijk, aangezien de jongeman onder het motto “three chords is enough” niet erg moeilijke partijen ten gehore brengt en het dus niet nodig zou hoeven zijn zo in zichzelf gekeerd te spelen. Vaak zijn het bassisten die deze neiging vertonen, maar de bassist van Lights Out! is daarentegen goed in staat het gebrek aan beweging van zijn bandgenoot te compenseren. De zang en het drumwerk zijn niet heel vernieuwend, maar passen goed bij de stijl van de Duitse formatie.

Dan is het tijd voor Gascoigne uit het noordoosten des lands. Deze punkband heb ik vaker gezien, maar elke keer was mijn mening anders (op internet las ik dat de sound van de muziek mee is veranderd met wisselingen van bandleden; dus dat mysterie is ook weer opgelost). Daarom ben ik benieuwd wat me te wachten staat. Gelukkig voor de heren is die mening vandaag positief. De drummer speelt strak en het iets naar hardrock neigende punkgeluid verveelt geen moment.

Het getalenteerde Greyline heeft al een rijtje successen op zijn naam staan. Zo waren ze derde bij de finale van de Grote Prijs van Nederland, speelden ze op Wâldrock en namen ze deel aan het Freesonicaproject (waarin veelbelovende bands ondersteuning krijgen in hun weg naar de top). De Friezen moeten ergens in het midden van het hardcore-metalspectrum geplaatst worden en onderscheiden zich door ook elementen uit de rock toe te voegen aan hun muziek. Ook in de veel te warme, zweterige Onderbroek (zeg maar het klimaat van de vlindertuin in de dierentuin) geeft de groep een goede show weg, waarbij ze vooral nummers van het nieuwe album speelt. Voor mij zelf is het geluid van de vocalen te metal, maar ik denk dat dat meer persoonlijke smaak is dan een minpunt van de muziek. Waarschijnlijk vinden muziekliefhebbers die iets minder punkgeoriënteerd zijn dat helemaal geen probleem.