Het is deze zaterdag alleen nog wachten op bussen vol Japanners met camera’s en een Samoerai met harakirizwaard om de rituele zelfmoord van het festival te voltrekken. Zo zwart dient het grootste meerdaagse festival van Nederland echter nog niet gezien te worden want in Lichtenvoorde zijn naast de ludieke crosswedstrijden en humoristische stunts ook theatervoorstellingen van niveau bij te wonen en treden er maar liefst 100 bands op. Een verrukkelijk toegankelijk festival dus voor de rock- en metalliefhebbers waarbij de carnavaleske stoet op de crossbaan als mooi panorama fungeert.

Voor de ska-rockformatie Spawn is het hemelsbreed maar een kleine stap richting het festivalterrein, maar een grote stap naar het hoofdpodium van de Zwarte Cross. De Achterhoekers uit Aalten beschikken echter over het goede dialect om de juiste toon te zetten. De vrolijke muziek wordt goed ontvangen en de in donkerblauwe bloesjes gehulde blazers zijn qua niveau de plaatselijke fanfare al ver ontstegen. Met zo nu en dan een vette gitaar in combinatie met de stevige ritmes zitten hun nieuwe nummers ergens tussen Madness en de Mighty Mighty Bosstones in. Geen vervelende vergelijkingen voor de jonge Achterhoekse skarockers.

Terwijl hierna Miss Montreal op het hoofdpodium het publiek om haar vinger tracht te wikkelen met zoete popliedjes, speelt Peter Pan Speedrock in de Mega Tent het zeil van het dak. Het is soms moeilijk keuzes maken in het leven. De aanwezigheid van Dikke Dennis en zijn puberaal entertainment geeft uiteindelijk de doorslag om de snoeiharde rock van Peter Pan Speedrock op te zoeken. De stoere gitaarrifs in combinatie met de snelste en hardste drum van Nederland is als een engeltje dat op de tong van het jonge Zwarte Cross-publiek pist. Even geen tijd voor bier maar høken geblazen! Tot slot visualiseert Dikke Dennis tijdens een opgefokte versie van Deep Purple’s Highway met een crosspoes uit het publiek nog maar eens zijn Peter Pan-syndroom. Heerlijk wreed en rebels, precies waarmee de Zwarte Cross groot is geworden.

Op de metalweide speelt na de vikingmetalisten van Enslaved het uit Seattle afkomstige Nevermore, een voortvloeisel uit de legendarische metalband Sanctuary. De leden van deze band werden in de jaren ’90 door hun platenlabel aangespoord om grunge te gaan spelen. Enkele bandleden (Warrel Dane en Jim Sheppard) gingen hiermee niet akkoord en richtten Nevermore op. Een goede keuze want de trashmetal is emotioneel en de door Warrel Dane gezongen metaforische teksten zijn een genot om naar te luisteren. Daarbij behoort gitarist Jeff Loomis ongetwijfeld tot de snelsten van de wereld, maar mist hij tijdens zijn solo’s een tweede gitaar waardoor de vibe soms verloren gaat. De vele metalfans tussen het Zwarte Cross-publiek schijnen hier geen enkel probleem mee te hebben en trashen er als bezetenen op los. Alleen de modder ontbreekt, wat dat betreft is het jammer dat het al een hele dag goed weer is.

Cult-heldin Tante Rikie zag vanaf haar troon dat het goed was: ”Zolang er frikadellen worden gebakken ben ik gelukkig en ik houd van iedereen.” Bennie Jolink en de rest van Normaal krijgen en passant de eerste geremasterde cd van hun in 1974 opgestuurde demo naar de VPRO uitgereikt om daarna op het Hoofdpodium met de Motorband ronkende crossmotors met muziek te combineren. Muzikaal gezien bagger maar de menigte is uitzinnig door het aroma van olie, verbrand rubber en veel, heel veel verschraald bier.

Hierna vertrekt Drive Like Maria geheel in stijl met gierende banden om niets dan stof achter zich te laten. Gitariste Nitzan Hoffman knijpt een splijtende opeenvolging van harde noten uit haar instrument terwijl drummer annex soulzanger Bjorn Awouters samen met bassist Robin van Saaze het zware maar groovy geluid op de rails houdt. De kracht zit in de duidelijkheid van de liedjes die compositorisch te meten zijn aan die van grootheden als Led Zeppelin en ZZ-Top. Een groter compliment is nauwelijks denkbaar. Dat het daarbij sterk aan stonerrock doet denken, berust volgens de aimabele Nitzan louter op toeval: ”Het is een uitvoering zoals wij het lekker vinden. Tot voor kort kende ik Queens Of The Stone Age niet eens!” Hoe dan ook, de wereld ligt aan Drive Like Maria’s voeten.
Een Britse journalist schreef ooit na één van de eerste optredens van Led Zeppelin: “Niet eerder zag ik een rockband waarvan de intensiteit ronduit bedreigend is.” Woorden van gelijke strekking zijn onverminderd van toepassing op het Nederlands/Belgische formatie. Geweldig!

En de Zwarte Cross? Was heel Nederland maar net zo gezellig als de Zwarte Cross.