Er zijn maar weinig festivals die zo’n goede spitsafbijter hebben als de Zwarte Cross dit jaar. Normaal opent de zondag na de kerkdienst. De jongens van de dialectrockband zijn alles behalve de jongste, maar rocken kunnen ze nog wel degelijk! Dat ze nog steeds een hechte groep zijn blijkt uit het openingsnummer Wi-j Doen ’t Samen.

Het publiek gooit met stro en dat zint Bennie niet: “Jongens, nie me stro gooien, d’r is al rotzooi genoeg!” De stro-werpers stoppen onmiddellijk alsof het leger is uitgerukt. Dit tekent de status van coryfee Bennie Jolink, die het best omschreven kan worden als de ‘Godfarmer’ van de Cross. In de set van de band komen alle klassiekers voorbij maar ook een cover van The Who; You Really Got Me. Normaal krijgt jong en oud mee.

Terwijl Normaal nog speelt, probeert de Meppelse indieband I Kissed Charles de boerenrock te overstemmen in de nabijgelegen tent. Het contrast is erg groot: zangeres Charlot is maarliefst 46 jaar jonger dan de ouwe rot op het hoofdpodium. Het lukt de jongeren in het begin niet om de nummers over te laten komen door het harde geluid van de mainstage. Gelukkig zijn ze na een kwartier alleen aan het woord en gaat het een stuk beter. De hippe electropop heeft toch wel aardig wat bezoekers naar de tent gelokt. Een aantal ervan zijn ter plekke per telefoon opgeroepen door hun vrienden om te komen kijken naar de mooie frontvrouw die zich in een sexy outfit gestoken heeft.

Boys, dump your girlfriends wordt uit volle borst meegezongen. I Kissed Charles is imponerend genoeg om nieuwe fans aan te spreken maar ze kunnen beter. Het is allemaal iets minder overtuigend dan bijvoorbeeld hun optredens tijdens de clubtour en op Metropolis.

Dan is het tijd voor de andere zeventienjarige van vandaag: Gabriella Cilmi. Het Australische supertalent geniet populariteit met haar nummer Nothing Sweet About Me. Het is te hopen dat de andere nummers het publiek ook zullen aanspreken. De opener Mercedes Benz van Janis Joplin doet alle twijfels verdwijnen. Het kleine schatje betovert het publiek met haar prachtige stem. Niet alleen haar stem houdt de aandacht van het publiek erbij, ook haar behoorlijk korte rokje trekt veel bekijks.

Behalve de hits zingt ze ook Cry Me A River van Justin Timberlake. Deze cover wordt door Gabriella en haar band met veel meer soul gezongen en gespeeld dan het origineel en klinkt dan ook beter. En laten we inderdaad die band niet vergeten; die ondersteunt de zangeres zeer verdienstelijk.
Wat uitglijertjes tijdens Sweet About Me zullen de zangeres vergeven worden. Het goedmakertje in de vorm van een geheel door de knieën gaande Cilmi valt erg in de smaak!

Het is hollen geblazen om nog fijn wat mee te pikken van de in Beuningen woonachtige singer-songwriter Marike Jager. De Fijnproeverstent is behoorlijk volgestroomd. Vrij logisch, gezien de media-aandacht die Marike de laatste tijd krijgt. Vandaag weet de mooie zangeres het publiek moeiteloos om haar vinger te winden met afwisselend rustige en uptempo nummers. Honey Honey is een zoete liefdesbetuiging met een lekker reggaegitaartje als begeleiding. Zelfs het op plaat wat saai klinkende Celia Trigger komt live ontzettend goed over. Het tijdperk van akoestisch spelende en quasi-emotionele singer-songwriters is voorbij. Marike Jager is puur zonder saai te worden. Luistermuziek, dansmuziek, ze heeft het beide in huis.

In Mother’s Finest vinden we vandaag op het hoofdpodium nog een band die (net als Normaal) al meer dan dertig jaar bestaat. Bij het gros van de jeugdigen zal Mother’s Finest geen belletje doen rinkelen. Totdat de klanken van hun wereldhit Baby Love over de festivalweide klinken. Mother’s Finest is een van de meest gerenommeerde soulbands van de eighties, de muzikanten blazen je stuk voor stuk uit je klompen. Kwalitatief is dit de beste band van de dag. De drummer onderstreept dit even met een wervelende solo en een bijbehorend dansje. Het is een en al entertainment tijdens het optreden van deze Amerikanen, vooral door de zeer charismatische frontvrouw. De muziek zit zo ongelofelijk strak in elkaar dat je vergeet dat de band live speelt. Mother’s Finest behoort blijkbaar nog steeds tot de absolute wereldtop van de soulmuziek en ze brengen deze groove als geen ander, waardoor je onmogelijk stil kunt blijven staan.

The Death Letters begint al tijdens Mother’s Finest op het Fijnproeverspodium. Wie ze nog niet kent en van ruige rock ‘n’ roll met tien keer zoveel energie als The White Stripes houdt, moet deze band zeker gaan zien. De gitarist en drummer knallen van begin tot eind en zorgen voor een aardige temperatuursverhoging in de al niet al te koele tent. Het regent gitaar- en drumsolo’s en de zang is loepzuiver. Hoge uithalen zijn niet van de lucht en het duo excelleert aan een stuk door. De pompende rock laat je bloed sneller stromen en met een podiumpresentatie van topniveau!

Ziggi & The Renaissance Band treedt aan op het hoofdpodium. Ziggi wordt wel de zoon van Bob Marley genoemd. Het is een behoorlijke klus om dit op het podium waar te maken. Ziggi en zijn makkers krijgen dit slechts deels voor elkaar. Het publiek is niet zo bekend met hun repertoire als ze dachten. Ziggi vraagt het publiek een aantal keer om mee te zingen, maar dit is vrijwel onbegonnen werk. Wel worden er de nodige joints opgestoken en wordt er gestaag meegedeind op de reggaesound van Nederlands meest geprezen reggae-artiest. Maar van een ware Marley-wedergeboorte is hier geen sprake.

Door naar Opeth op het Aardschokpodium. Opeth maakt magische metal met veel gevoel en passie. Niet breinloos beuken maar subtiel klanken creëren. Veelbelovend… maar de band doet mij vreemd genoeg helemaal niets! Het eindeloze gebabbel van de zanger tussendoor werkt ontzettend op de zenuwen. Dit wil het Zwarte Cross-publiek niet. Hoofden worden dit keer niet in verticale richting geschud. Leuk voor de fans die het gewend zijn, maar mensen om me heen beginnen ineens de strontlucht weer te ruiken, zo saai komt deze band over vandaag.

Na het saaie metalgeneuzel van Opeth is de weide van het hoofdpodium afgeladen met publiek voor de organisatoren en über-celebrity’s van het festival: Jovink. De band entertaint zijn toeschouwers met grappen die je zelfs in de kroeg met je dronken vrienden niet durft te vertellen. Hoe dan ook is het publiek er meer dan tevreden mee. Er wordt meegeblerd met de onzin-rock ‘n’ roll van de zoon van Bennie Jolink en zijn kornuiten. Een niet al te smaakvolle, maar passende afsluiter voor een prachtige editie van Zwarte Cross. Het festival heeft maar weinig teleurstellende acts gekend en bewijst dat een festival dat kwaliteit brengt niet duur hoeft te zijn!