Bij de eerste acts van Spijkerrok is het nog drukkend warm en de toeschouwers blijven liever buiten de tent staan. Dankzij een verkwikkende bui stroomt de tent later op de middag alsnog vol en kan het feest echt beginnen. Zo'n 350 mensen hebben uiteindelijk een heerlijke middag en avond gehad, al is het aantal moeilijk in te schatten omdat veel mensen even komen kijken en weer naar huis gaan.

Om 13:00 uur ’s middags is het festivalterrein helaas nog ijzingwekkend stil. Lekker rustig zo, maar erg jammer voor de openingsact Café d’Anvers. Afgezien van wat mensen van TV Gelderland zitten er nog twee meisjes in het publiek. Maar, dat moet gezegd worden, enthousiast is iedereen wel. Café d’Anvers blijkt een ontzettend sympathieke (feest)band te zijn. De “drummer” speelt het hele optreden met stokjes op de cajon en je kan het optreden vullen door alleen al naar zijn gezichtsuitdrukkingen te kijken. Er worden voornamelijk Nederlandstalige covers gespeeld in de sfeer van Doe Maar en Guus Meeuwis. Het valt op dat de feestsfeer wordt neergezet door de contrabas, maar het gevoel wordt duidelijk bepaald door de accordeon. In de twee eigen nummers die de band speelt, wordt dit nog duidelijker als de accordeon alle ruimte krijgt in een paar mooie solo’s waar ik ook echt door wordt gegrepen. Bravo Café d’Anvers! 

De volgende band is de Early Adopters. De nummers (van deze overigens hele jonge koppies) doen ietwat poppy aan en zijn goed opgebouwd. De gitarist heeft mooie solo’s, maar weet ook heel goed wanneer hij stil moet zijn en dat is een verfrissende ervaring. De drummer is schijnbaar vergeten dat zijn drumstel nog uit iets anders bestaat dan bekkens, maar het werkt wel! Een set van een uur blijkt wel iets te veel van het goede, de nummers beginnen op elkaar te lijken. Een beetje meer variatie en je hebt volgens mij een goed recept!

Singer-songwriter Henke Lamers heeft al wat meer publiek verzameld. Deze man lijkt soms meer een rockstem te hebben en een gitaarspel dat af en toe doet denken aan een band in plaats van een man in zijn eentje op het podium. In de hoogte is hij dan ook ijzersterk en bezorgt de luisteraar kippenvel, maar zodra hij met zijn stem de laagtes opzoekt is hij al zijn kracht kwijt. Het gevoelige gitaarspel wordt te klein en hij verdwijnt in de muziek. Henke Lamers fluctueert nog te veel om mij echt te kunnen overtuigen.

De indie/pop band Monokraft is veel te groot voor het podium. Er staan drie gitaristen op het podium waarvan er een regelmatig de toetsen opzoekt. De bas staat veel te laag afgesteld en vormt een eiland in de muziek, zelfs de drummer kan hem niet vinden. Daarbovenuit komt de schelle brij van de drie melodie-instrumenten die zo in elkaar lijken op te gaan dat je volledig de weg kwijtraakt. Je krijgt de neiging om je oren dicht te stoppen, niet omdat het te slecht klinkt, maar gewoon omdat het te heftig binnenkomt. Het applaus wordt steeds lauwer, dus het publiek wordt ook niet erg enthousiast over deze band.

Bij Ed and The Fretmen om 17.45 uur wagen mensen zich aan de eerste danspasjes. De muziek van deze Arnhemse bluegrass-rockabillyformatie is dan ook erg aanstekelijk. Bekende Cash-krakers als Folsom Prison Blues en Rock Island Line worden afgewisseld met minder bekende traditionals, maar de herkenbaarheid van de muziek staat voorop. Deze band doet niet aan experimenten, maar zorgt gewoon voor een lekkere sfeer met "fijne muziekjes", zoals ze zelf zeggen. Dankzij traditionele instrumenten als banjo, mandoline en contrabas en de bijpassende kleding komt het allemaal erg authentiek over.

The James wordt flink aangemoedigd door het publiek. Twee van de bandleden zitten in de organisatie van het festival, waarvoor we trouwens een dikke pluim uitdelen. The James bezit een hele fijne bassist en een zanger met een mooie lage stem die een goed spel speelt met de hoge deuntjes van de gitarist. Diezelfde gitarist is niet bang om boven de muziek te blijven spelen en het zit allemaal heel goed in elkaar. Jammer dat de nummers zich niet lijken op te bouwen tot een climax. What you hear is what you get. Wat fijne gitaarsolo’s en een minder bescheiden opstelling van de leadgitarist zouden misschien veel oplossen. Kortom, The James is een band met potentie!

De eerste minuten van Paper Tiger zorgen bij veel mensen voor verbaasde blikken en gefronste wenkbrauwen. Deze Utrechtenaren draaien elk nummer vakkundig de nek om door het einde af te raffelen, intro's niet eens af te maken en allerlei vreemde elementen in een liedje te stoppen. De liedjes neigen naar de nerdrock die we kennen van Green Day, Fountains Of Wayne en Weezer. Ze zijn melodieus, uptempo, kort en meersteming gezongen. Desalniettemin is de variatie groot. Bij een countryliedje wordt een National Steelbanjo van stal gehaald, een reggae-intro mondt uit in een onstuimig skapunknummer en het een na laatste liedje is solo-akoestisch. Er is eigenlijk geen stempel te drukken op Paper Tiger. Toch kunnen de liedjes nog wel groeien met iets meer structuur en beter uitgewerkte zanglijnen.

Wat was er eerder, de bandnaam of de kapsels? De drie leden van The Sheep uit Rotterdam hebben met hun warrige krullebollen in ieder geval de goede uitstraling voor hun sixties retrorock. In de bezetting zang-gitaar, Hammondorgel en drums hebben ze ook de sound gevonden, maar helaas rammelt de uitvoering nog een beetje. De teksten en de zang zijn soms van een beroerd niveau, maar de inzet en het orgel compenseren veel. Wat een heerlijke sound heeft zo'n Hammond toch!

De uitsmijter van het festival had niet beter gekozen kunnen worden. De funky hiphop van Chef'Special trekt, stuwt, swingt en zuigt iedereen naar het podium toe voor een groots dansfeest. Direct bij het eerste nummer maakt de rapper al een rondje door de zaal, en dat zal hij nog een paar keer herhalen tijdens het optreden, De ritmesectie is werkelijk een lust voor de oren, hun groovers zijn zo relaxed en open. Dat de zanger zijn stem kwijt is waardoor hij regelmatig de goede toonsoort mist en de teksten niet te verstaan zijn, doet vreemd genoeg helemaal niets af aan het geweldige optreden van deze Haarlemse bleekneuzen, die pas net de 20 gepasseerd lijken te zijn.

Elk jaar gaat de opbrengst van Spijkerrok naar een goed doel. Dit jaar is dat de Stichting Marijn, dat zich inzet voor kinderen en zieken in Nicaragua door keihard te werken aan voorlichting, onderwijs en gezondheidszorg. Laten we hopen dat het een mooi bedrag is geworden!