Het zal de jongens van Jacky Heretic ongetwijfeld verheugen om voor hun ‘grote broer’ The Dillinger Escape Plan te mogen optreden. Het is duidelijk dat de Amerikanen een grote invloed op de Nijmegenaren hebben en Jacky Heretic doet zijn best om het hoofdprogramma qua intensiteit te evenaren. Dit lukt ten dele. De band heeft duidelijk een flink portie techniek en spelvaardigheid in huis, afgaande op het gemak waarmee de mannen hun instrumenten bedienen. Jammer genoeg is de muziek van een zo ingewikkelde structuur (het ‘van de hak op de tak’-werk zo u wilt) dat een perfect gebalanceerd geluid vereist is om goed over te komen. Vanavond blijft er toch vooral een grote brij over van de nummers die - afgaande op de mathematische principes van het genre - wel goed in elkaar zitten.

Jacky Heretic is een band met twee gezichten. Soms wordt het niveau van een gemiddelde middelbare schoolband niet ontstegen en neigt de band naar het puberale. Ook de aankondigingen mogen wel wat meer volwassen gebracht worden. Tegelijkertijd weet de band in de passages die de geluidsbrij wel ontstijgen - met name de trage en slepende stukken - een muur van geluid neer te zetten die zo volwassen klinkt als het maar kan. Dat is met name te danken aan zanger Nik die verrast met zijn uiterst diepe grunts. Naar het schijnt verlaat Nik de band en dat zal een flinke aderlating zijn voor Jacky Heretic. Hij is met zijn veelzijdigheid in ieder geval vanavond de grootste kracht van de band.

Kylesa pakt het anders aan dan de wiskundig ingestelde mentaliteit van Jacky Heretic en The Dillinger Escape Plan. Bij Kylesa lijkt vooral de almachtige riff centraal te staan. Veelgehoorde reactie uit het publiek is dat Kylesa wat eentonig en repetitief is. Toch weet de band de aandacht vast te houden en gaan alle hoofdjes gestaag op en neer gedurende de set. Kylesa verstaat de kunst snoeihard te rocken (liefhebbers van High On Fire en Mastodon opgelet!) en tegelijkertijd zeer toegankelijke nummers te schrijven, die zowaar een poppy inslag hebben.

Blikvangers van de band zijn de hoogblonde brulboei/zangeres/gitariste Laura Pleasants en de twee drumstellen die het podium sieren. Over het nut van twee drummers kan getwist worden. Het klinkt allemaal wel wat pompeuzer, maar echt van toegevoegde waarde is het niet. Voor het overgrote deel van de set wordt door beide drummers vrijwel exact dezelfde partij gespeeld, met uitzondering van enkele instrumentele passages. Het enige echte verschil tussen beide houthakkers is de lengte van de baarden.

Dat één drummer meer dan genoeg is bewijst de ongelooflijk strakke, bijna op het onmenselijk af spelende drummer van The Dillinger Escape Plan (DEP). Wat een furieuze precisie wordt hier tentoongespreid. Dat geldt trouwens voor de hele band. DEP is de vader van de mathcore en dat wordt vanavond nog maar eens bewezen. De band speelt briljant strak en meedogenloos hard. Of je hiervan houdt of niet is de vraag, de energie van DEP is vermoeiend en vraagt het uiterste van de aandachtige luisteraar. Feit is wel dat deze band bijzonder blijft om op het podium te aanschouwen en mag gerust als fenomeen bestempeld worden.

Toch ontbreekt er iets bij DEP. De band drijft op briljante techniek maar het echte gevoel, een echte ziel, ontbreekt. Het is vooral veel geschreeuw (de monotone en wat ielige krijs van zanger Greg Puciato is vaak op het irritante af), veel gespring en gemaai met de gitaren, en de band neemt vaak houdingen aan die tegen het geposeerde aan hangen.

Dit lijkt het publiek allemaal niet te deren, de hyperactieve heren van DEP worden als ware popsterren onthaald en weten hier donders goed gebruik van te maken. Er is een constante interactie met het publiek door middel van flesjes water die de zaal in worden gegooid en handen die worden aangetikt. Doornroosje bruist en barst vanavond bijna uit haar voegen. Een mooie opwarmer voor Fortarock - The Festival!