De ideale openingsact voor vandaag is The Bunny Bonanzas. Zo broeierig als het weer is, vertaalt zich dat makkelijk naar de zwoele klanken van deze Kids ’n’ Bunnies. De aankondigingen en het gekeuvel van Arnimweegs favoriete festivalpresentator, vandaag bandlid Wim Koens, zijn hilarisch; “dit liedje gaat over… ehm, dames van lichte zeden.. beste kinderen, vraag straks maar aan je papa om uitleg”. Ernhem zweet, met de licht exotische klanken van deze (novelty) act. De lome grooves en de ondergrondse klassiekers zetten op prettige wijze de toon voor de dag. The Bunny Bonanzas mogen om half zeven nog een setje spelen, maar dan op het andere podium (en in gewijzigde samenstelling; in plaats van zeven konijntjes tellen we er, door verplichtingen elders, dan nog maar vijf).

Kids ’n' Billies heeft voor het eerst het terrein uitgebreid met onder meer een tweede podium. Hierop zijn voornamelijk lokaal talent en kinderactiviteiten ingepland. Mocht je een fervent kinderhater zijn, dan heb je op Kids ’n’ Billies echt niets te zoeken. Verveling is vloeken in de Kids ’n’ Billies-kerk, zeker als je jezelf nog steeds aangetrokken voelt tot zaken als onder meer een zweefmolen, kampioenschap kauwgombellen blazen, de band De Fantasie 3, je eigen gel maken voor een vetkuif, een soesjie-bar (met soesjes en nep-Japanners met dito smoesjes, geniaal) en nog heel, héél veel meer. “Ideaal dat je je kinderen hier niet in de gaten hoeft te houden”, aldus een rockende papa tegen zijn buurman.

Maar ook ik als muziekjunkie kom vandaag watertandend vanwege het lekkere programma naar de Goffert. Bijvoorbeeld voor de piepmennekes van The Death Letters. Zij zijn de kinderactiviteiten maar net ontgroeid, maar het tweetal staat als tweede terecht op het hoofdpodium. Dat ze binnen de tien eerste seconden van het optreden duidelijk maken niet meer tot de suikerspingeneratie te behoren (zoet en luchtig), maar voor andere lekkernijen te gaan (ruw en luidruchtig), siert de jongens. Middels een bak feedback worden de kids even teruggestuurd van een plaatsje voor het podium, tot in de veilige moederschoot. De garage bluesrock met punky attitude vlamt de gehele set. Goed dat Nederland met The Death Letters een tegenhanger heeft ten overstaan van het Belgische The Black Box Revelation.

Ed and the Fretmen (kleine podium) en Holy Moly (grote podium) geven daarna degelijke optredens in hun stijl (bluegrass, country), waarbij opgemerkt dient te worden dat Holy Moly in het bezit is van de allerbeste bassist van de dag; briljant spel, dat is nu werkelijk ‘a romance with a double bass’ (voor hen die dit niet kennen; een briljante film).
 

Regen en onweer teisteren het park. Met zijn velen staan we in een knusse tent, met  een wel héle fijne band. My Boot Heels zorgt (voor mij) voor hét moment van de dag door twee bijzonder fris gespeelde sets vol fijne covers (juist, zó kan het ook, coverbands!). Hierbij is het schuilen voor het slechte weer geen enkel probleem. In tegendeel. De bui is al zo goed als voorbij, maar loskomen van deze band is moeilijker dan zomaar even verder wandelen. Dit Nijmeegs viertal is een ware verwelkoming tussen de andere Nijmeegse Rock City-bands!
Kippenvel bij Grateful Dead’s A Friend Of The Devil Is A Friend Of Mine (opgedragen aan één van de organisatoren/initiatiefnemers van het festival), met hozende regen en mokers van donderslagen slechts op de hele verre achtergrond; zie dat maar eens voor elkaar te krijgen bij iemand die vroeger onder het bed kroop als de bui alleen nog maar dreigde…

The Madd lijkt zich enigszins af te vragen waar ze in hemelsnaam vandaag zijn aanbeland. “Dit volgende liedje gaat over een hond en een kat”, veel verder dan deze aankondiging komen ze niet. De ongecompliceerde sixtiespop/rock van het Rotterdamse viertal past lekker in het programma en komt ook goed over. Toch lijken de heren zelf het gevoel te hebben mogelijk de plank mis te slaan. “Misschien wordt het bij het volgende nummer nog een beetje gezellig hier, eh…”. Jeetje man, doe je ogen open; het is al knotsgezellig!

Moeders, verbergt uw kinderen onder de rokken! Big John Bates en zijn Voodoo Dollz zijn next up! Vorig jaar werd en na K'n'B nog lang gemijmerd over het waanzinnig goede optreden van Stinky Lou, dit jaar is waarschijnlijk het Big John Bates-optreden nog wel een tijdje talk of the town. En de ‘klets’ zal dan vooral gaan over de twee Voodoo Dollz. Ter uitleg wat betreft deze band een citaat van dhr. P.H.: “Tieten kijken met lekkere muziek”. The Voodoo Dollz zijn twee live fities pin-updanseressen, die de stevige rock ’n’ roll van Big John op zijn zachtst gezegd goed ondersteunen. Verkleedpartijen, stripteases, een heuse bitchfight en natuurlijk even klieren met een verlekkerde festivalbezoeker, de (mannelijke) ogen wordt ge-entertained tot op beschaafde ‘hoogte’. Hetgeen de aandacht van de oren, de muziek, jammer genoeg behoorlijk afleidt, want behalve de theatrale dansjes die ‘weinig om het lijf’ hebben, liegt het muzikale gedeelte er zeker niet om. 

Aan Triggerfinger de eer om op knallende wijze Kids ’n’ Billies 2009 af te sluiten. Het kroost is al merendeels naar huis gebracht, pa komt nog even terug voor een biertje en hét bandje. Triggerfinger is bezig met een ware zegetocht door de Benelux, en ook het Kids ’n’ Billies-publiek gaat volledig om. De Belgen weten het publiek op sublieme wijze te bespelen met natuurlijk fantastische tijdloze (harde) rocknummers, maar ook middels bijvoorbeeld de zwoele vocale intermezzo’s van Ruben, een heftige bekkenintro bij het nummer First Taste en de aanblik van de ‘vleesgeworden rookmachine’ Monsieur Paul. Triggerfinger (of Vingertrigger, zoals een moeder van twee jonge fans, die naast me zit, het noemt), met, jawel, ook twee danseresjes is een heerlijke afsluiter van een mooi Kids ’n’ Billies 2009. 

Valt er dan niets, op mijn gebruikelijke wijze, te zeiken? Nou vooruit, één dingetje dan: de bierkoeler broke-down in het midden van de dag, met als gevolg lauw slootwater. Want dat viel er - overigens zeer welkom - al genoeg uit de hemel in de vroege avond.