Tegen de middag is het park goed vol en gaan enkele bezoekers al hard richting Brakkenstein. Het is dan ook gevaarlijk gezellig op FortaRock - The Festival. Candlemass is voor velen een optreden om aan de bar te blijven hangen, want samen met Delain is dit een van de twee vreemde eenden in de bijt. Beide bands trekken vooral een specifiek (gekleed) gedeelte van het publiek. Voor de jaren tachtig doom van Candlemass loopt vooral de spijkerjasjesbrigade uit. De zanger grijpt zelf in het kruis van zijn leren broek, terwijl hij “Shamone” zingt. Ondanks dit soort ongein verslapt de aandacht snel. Met name tijdens de midtempo nummers, want Candlemass wordt sterker naarmate de beats per minuut dalen. Toch is dit verrassend genoeg de enige band die een toegift eruit sleept, zij het door gewoon een kwartier eerder te stoppen. 

Ook de mannen van Death Angel gaan al heel lang mee in de metalwereld, maar zij zorgen voor een geweldige verrassing! Niet iedereen zal het hiermee eens zijn (de eetstands doen nog steeds goed zaken), maar het harde en vuige optreden dat ons wordt voorgeschoteld, boeit elke seconde. Het is ook nog eens leuk om te zien. De dreads van zanger Mark Osegueda zijn zo lang dat als hij headbangt, er vanzelf een slow motion effect optreedt. Dat ze ongeveer veertig jaar moeten zijn, is niet te merken. Het is minstens zo aanstekelijk als de tieners van Warbringer en net zo metal als Metallica, maar dan oprecht.

Net als Candlemass en Keep Of Kalessin komt Satyricon het best tot zijn recht in het donker. Helaas staan juist al deze bands op het buitenpodium geprogrammeerd. Gelukkig weet frontman Satyr hoe je het publiek moet opjutten, al gaat het wel echt te ver als de toetseniste naar voren komt om het klapvee te instruëren. Het is moeilijk voor te stellen dat dit een van de grondleggers van de black metal was, maar toch is dit een catchy optreden. Hoewel klassiekers Forhekset en Mother North er met kop en schouders bovenuit steken, worden ook de nummers van het nieuwe Satyricon flink meegeschreeuwd. 

Meshuggah (naar ‘mesjogge’) speelt overwegend vierkwartsmaten, maar die zijn dusdanig gevuld met ritmisch vernuft dat het (eenmaal in de juiste groove) ontzettend swingend is. De effecten zorgen voor een unieke sound en de solo’s van de leadgitarist zijn uiterst minimaal en functioneel. Deze heeft een effect dat hij met zijn mond kan bedienen en waarmee hij het publiek naar voren lijkt te zuigen. Zanger Jens Kidman houdt het vooral bij lichaamstaal en intense blikken en hoeft niet eens te vragen om mee te klappen, dat doet het publiek wel vanzelf (maar gemakshalve vooral tussen de nummers). Met sfeervol dreigende grooves laat Meshuggah horen dat ingehouden agressie het meest effectief is en deelt daarmee de grootste klap uit voor vandaag. Wanneer zijn de grote mainstreamfestivals klaar voor deze wereldband?

Het was nog even spannend of Moonspell wel op tijd zou arriveren, maar om kwart voor tien staan de Portugezen toch paraat. De beamer is op tijd aangesloten (of dat een pre is laat ik in het midden), maar voor een soundcheck lijkt niet al te veel tijd te zijn genomen. Als na een rommelige uitvoering van Opium toch nog flink geklapt wordt, belooft zanger Fernando Ribeiro dat het vanaf nu alleen nóg maar beter gaat worden. En warempel: het geluid én het spel van de band gaan er inderdaad op vooruit. Vooral de zang is nu minder geforceerd, maar het beste vocale werk komt toch van Anneke van Giersbergen, die na Heidevolk opnieuw zorgt voor een lokaal tintje en haar navolgers als Delain weer eens goed doet verbleken. Moonspell blijkt uiteindelijk een zeer terechte headliner. Met hun mix van oud en nieuw werk (een toegankelijke melange van gothic, doom en zelfs een streepje black) doet Moonspell bijna het voltallige publiek van FortaRock toestromen tot achter de geluidstoren.

The Devil’s Blood heeft de ondankbare taak om het festival af te sluiten. Normaal geldt zoiets voor de opener, maar er zitten na deze lange middag nog maar weinig mensen te wachten op de nog relatief onbekende band uit Eindhoven. De band moet het doen met een klein groepje liefhebbers, waaronder een geïnteresseerd toekijkende Satyr. Voor veel mensen is dit niet een band waarvoor je nog een laatste muntje gaat halen, en de dichtsbijzijnde sigarettenautomaat is ver. Een beetje sneu, want de Brabanders laten een paar potientiële occulte rockklassiekers horen, al is de zangeres een zoutzak van formaat en helpt een ellenlange solo in je openingsnummer ook niet echt. Wel vermakelijk is het opstootje tussen een toeschouwer en songwriter Selim, maar de echte klappen zijn vandaag al muzikaal uitgedeeld.

Het plan om FortaRock - The Festival uit de grond te stampen is vandaag (na jaren voorbereiding) dan eindelijk gelukt: FortaRock City heeft een plek veroverd op de metalkaart! De ongeveer 2500 bezoekers zijn net niet genoeg om alles te bekostigen, maar dat is wel het aantal waarop in het driejarenplan is ingezet. Ook wat opkomst betreft is het dus een geslaagde eerste editie. Nu is het alleen nog hopen dat het festival de komende jaren kan terugkeren in Park Brakkenstein om een nieuwe traditie op te bouwen. FortaRock is in vergelijking met eerdere Nijmeegse metalfestivals relatief kleinschalig van opzet, maar heeft daarom juist een grote aantrekkingskracht en potentie om door te groeien tot een vaste waarde voor de echte metalliefhebber die niet komt voor de grote publiekstrekkers, maar voor een verzameling kwalitatief sterke livebands. Van de bezoekers die er vandaag waren, zien we er volgend jaar vast weer veel terug. Wij zijn er in ieder geval weer graag bij!

Zie deel 1 voor de rest van het verslag van dit festival.