Op station Nijmegen staat een groepje meisjes met hoepelrokjes, sierlijke schoentjes, hoedjes en keurig gekapt haar. De gothics zijn eigenzinnig, maar toch uniform. Net als de mannen in hun zwarte bandshirt, kisten en lange haar, die alvast met een biertje in de hand de trein uitstromen op weg naar Park Brakkenstein. Het heeft een paar dagen geregend, maar vandaag lijkt het droog te blijven. Gelukkig maar, want één van de twee podia staat in de buitenlucht.
    
De uit Los Angeles afkomstige trash metalband Warbringer opent het festival. Hoewel het pas half een in de middag is, begint het al goed. De teksten zijn niet te verstaan, maar dat het niet subtiel is, is duidelijk. Oorlog, hel en verdoemenis om lekker op te dansen. En gemosht wordt er. Voor het eerst die dag ontstaat er een circle pit waar voornamelijk tieners in rondrennen. Van een Bavaria-traytje bouwt een bezoeker een hoed met een omgekeerd kruis. We zullen hem nog veel vaker zien vandaag, zij het met wat bier achter de kiezen. Het smaakt namelijk allemaal ontzettend naar meer.

De muziek wordt vandaag steeds afgewisseld over twee podia, dus na een pauze van vijf minuten krijgen we wat we willen. Buiten in de zon staat een groepje fans van de folkmetal-formatie Heidevolk klaar. De liedjes over bier, Wodan en Gelderland worden hard meegeblèrd. De band vindt de aandacht prachtig en wil de vuisten in de lucht zien. De fans gehoorzamen en Heidevolk doet precies waarvoor ze gevraagd zijn. Het gebrul, de kelken en de vikinglook, alles is er weer. De Normaal-cover Vulgaris Magistralis sluit het optreden in stijl af.

De vier brede hardcoregasten van All Shall Perish worden bijgstaan door een iel langharig ventje die de nieuwe gitarist blijkt te zijn. Hij heeft wel iets weg van een kleine Chuck Schuldiner (van Death) en die overeenkomst dient zich ook aan in zijn technische gitaarloopjes. Ook de bassist laat geen van de zes snaren op zijn zilveren bas onberoerd. Het is vooral dit tweetal dat ervoor zorgt dat deze Amerikaanse metalcore uitstijgt boven de middelmaat.

De in het wit gestoken zangeres van Delain steekt lekker af tussen al het zwart. Delain is een symfonisch project van Martijn Westerhold, ex-toetsenist van Within Temptation. Het klinkt ook een beetje zo en echt origineel is het niet. Helaas zingt de zangeres bij vlagen ook goed vals en dat kan bij dit genre nu net weer niet. Misschien moet je er gewoon meer van houden, het publiek loopt immers niet massaal weg.

The Dillinger Escape Plan speelde gisteravond ook al in Doornroosje tijdens de pre-party, maar is energiek als altijd. Het lijkt van de hak op de tak te gaan, maar je ziet en hoort vooral dat het goed in elkaar zit. De goed uitgedachte chaos zorgt al snel voor een dansende menigte en voor velen is dit optreden het hoogtepunt van de dag. Tegen het eind van het concert spelen ze een cover van Nine Inch Nails. Het valt wat uit de toon, want dit nummer heeft veel meer de structuur van een echte popsong dan het werk van de band zelf. De fans vinden het allemaal geweldig en genieten van de energie, de herrie en de capriolen van deze band.

Keep Of Kalessin brak in 2006 definitief door in de black metal wereld met het sterke Armada. Hoewel opvallend veel vrouwen de langharige Noren in strakke leren pakjes geboeid gadeslaan, komt hun optreden vandaag niet helemaal uit de verf. Het bandgeluid lijdt onder de maximale geluidssterkte van 98 decibel en verwaait over het terrein, de backingtrack staat daarentegen overheersend hard en tot overmaat van ramp breekt ook nog eens de zon door, wat (voor een band als deze) de sfeer niet ten goede komt. De toegankelijke sound van het laatste album lijkt echter zijn vruchten af te werpen voor de band en bij Ascendant gaan de handen tot aan de geluidstoren de lucht in.

De mannen van Kataklysm zijn oude rotten in de death metal en doen al jarenlang hetzelfde: logge doch groovende riffs spelen, waarbij de drums afwisselen tussen simplistisch hakwerk en blastbeats. Ze zijn er dan ook wel ontzettend goed in geworden. Een groot gedeelte van het publiek zit blijkbaar wel te wachten op een potje rechttoe rechtaan doorbeuken. Dat dat trucje blijft werken, is vooral te danken aan het strakke spel en het enthousiasme van de band. Zelfs aan de nieuwe fans is gedacht in de vorm van een wall of death voor de tieners.

Zie deel 2 voor een verslag van de rest van dit festival.