Doornroosje is nog vrij leeg wanneer Kate York, een dame uit Nashville, de avond opent met haar pure liefdesliedjes. Haar songs komen recht uit het hart en weten de gehele zaal stil te krijgen. Door de droevige songtitels en overmatig gebruik van mineurakkoorden is snel duidelijk dat York iets te verwerken heeft. Ongelukkige liefde, verdriet en eenzaamheid zijn kernwoorden in haar songteksten. Het is alleen jammer dat de simpele gitaarakkoordjes en de depressieve teksten weinig origineel zijn.  

Na Kate York volgt Emily Jane White, een timide hippiemeisje uit San Francisco, die samen met haar vriendinnen op cello en viool een vernieuwende sound creëert. Jane White zet een wat duistere toon door haar gitaartokkeltjes en een hees stemgeluid dat in de verte aan Cat Power doet denken. Voeg daar twee prima strijkers, harmonieuze samenzang en donkere teksten aan toe en het plaatje is compleet. Helaas zijn de liedjes, ondanks spannende tempowisselingen, niet pakkend en moet ik eerlijk bekennen dat er geen enkele melodie is blijven hangen.

William Fitzsimmons begint zijn optreden al met de volgende belofte: “I’m here to make you as depressed as possible.” De eerste twee nummers beginnen veelbelovend, maar worden al snel afgekapt, omdat Fitzsimmons zijn gitaar verkeerd gestemd heeft. Terwijl hij druk aan de snaren van zijn gitaar draait, vermaakt hij het publiek met zijn cynische verhalen. Het wordt al snel duidelijk dat deze man een verhaal te vertellen heeft. Nu de muziek nog. Fitzsimmons lijkt pas op gang te komen bij de cover van Naked As We Came, een nummer van die andere bebaarde held: Iron & Wine. De emotie is door de hele zaal te voelen en het publiek hangt aan zijn lippen.

Als de band op het podium komt, kan het feest pas echt beginnen. De enthousiaste besnorde bassist, banjospelende drummer en Kate York zorgen voor levendige melodieën die de liedjes van William Fitzsimmons net dat beetje extra geven. Het samenspel is uitstekend en de muzikanten bezitten stuk voor stuk een muzikale virtuositeit waar je ‘u’ tegen zegt. Tussen de nummers door vertelt Fitzsimmons zijn droevige levensverhaal. Als zoon van blinde ouders die op vroege leeftijd scheidden en door zijn stukgelopen relatie heeft hij het niet makkelijk gehad. Dat is terug te horen in zijn songteksten, waar hij de donkere kant van de liefde bezingt. Toch is zijn muziek niet deprimerend. Het publiek zingt vrolijk mee met het bittere You Still Hurt Me, dat door de ‘pa-pa-pa’s’ een ironische lading krijgt die niet te ontkennen is. Het hoogtepunt van de avond is toch wel het nummer Goodmorning, dat akoestisch en midden in het publiek gespeeld wordt. Hoewel Fitzsimmons ons duidelijk maakte dat hij zo min mogelijk hoop in zijn liedjes probeerde te stoppen, is deze missie niet geslaagd. Op basis van de prachtige muziek, de heerlijke zelfspot van Fitzsimmons en de glimlachjes van verliefde stelletjes in het publiek kan ik verzekeren dat iedereen hoopvol en tevreden naar huis gaat.