Op initiatief van productiehuis ON was er de muzikale opdracht: een kruising tussen folk-blues en traditionele Arabische muziek: arabicana. En dat is gelukt! Inmiddels heeft NO blues alweer drie cd’s uitgebracht en vanavond geven ze een prachtig concert in Lux.
Arabicana, geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, maar als het eerste nummer eenmaal klinkt wordt het me al snel duidelijk, of eigenlijk niet... ik blijf me verbazen. Het is een samenspel van percussie, gitaar, contrabas, een ud (Arabische luit), een extra zangeres en deze keer is ook een violist uitgenodigd. Bovendien blijken alle muzikanten, op de violist na, te zingen, wat een heerlijke afwisseling biedt.

De nummers zijn zorgvuldig opgebouwd, duren wat langer dan gemiddeld en hebben meerdere ‘fases’. Binnen die fases kan het gevoel van een nummer volledig veranderen doordat bijvoorbeeld de zang wegvalt, of er een solo komt van één van de instrumenten. Het is bijzonder om te merken dat ondanks die wisselingen in genre en emotie je niet verdwaald raakt, je blijft gevangen in het verhaal dat verteld wordt.

Anne-Maarten van Heuvelen geeft met zijn contrabas duidelijk het bluesgevoel weer in deze vreemde mix van stijlen, maar ik ben vooral onder de indruk van zijn stem. Hij heeft een warm geluid en brengt schijnbaar moeiteloos de emotionele blues-versieringen aan. Daarnaast lijkt hij de band met een paar zanglijnen compleet te beheersen. De samenzang met Ankie Keultjes vind ik echter storend. Ze verschilt te weinig in toonhoogte en heeft niet genoeg kracht om naast hem staande te blijven.

Dit is echter heel anders als ze samen zingt met de gitarist Ad van Meurs. Ad, die maar liefst vier gitaren bij zich heeft, brengt het folk- en westerngeluid. Zijn stem, die me in de verte doet denken aan Mark Lanegan, laag en rauw, klinkt prachtig met het enigszins hese en breekbare van Ankie.

Maar verreweg de meest aanwezige is ud-speler Haytham Safia. Hij is van alle markten thuis, met een vingervlugheid die doet duizelen kan hij je het gevoel geven op een vrolijke Arabische bruiloft te zijn of je weg laten zinken in een gevoelig liedje over zijn moeder. Anne-Maarten: “Wat een goeie jongen is het hè?”. De violist Morad Khoury vormt een klein eilandje met Haytham. Ze wisselen elkaar op zodanige manier af dat het lijkt of je naar één instrument aan het luisteren bent. Wat een coördinatie! Gevoelsmatig speelt hij tussen de romantiek van duizend-en-een-nacht en de passie van zigeuners die wild dansen bij het kampvuur.

Dat is namelijk wat er gebeurt bij NO blues, het is onmogelijk om er geen beelden bij te zien, de muziek is te verhalend. Ik zie een lonesome cowboy sjokkend door een stof, een verleidelijke pin-up girl uit de jaren ’50 spinnend op een motorkap en als Osama Mileegi op percussie eindelijk de solo geeft waar ik de hele avond op zat te wachten, kan ik mijn geluk niet meer op. NO blues is een bijzondere ervaring die je niet snapt, maar dat wil ik ook liever niet.