Tweeëntwintig bands op een avond... Het klinkt als een grap, maar Willemeen doet het echt. Om het Guinness Book of Records te halen? Nee, “Omdat het kan”. Al deze bands tot in detail bespreken zou lastig worden, dus ik houd het bij een sfeerverslag. De verraste uitroep “Ga jij deze chaos beschrijven?!” van gitarist/backing vocalist van Dippy Hubbub geeft de avond goed weer.

Het is een drukte van belang in het poppodium. Dat is niet zo verwonderlijk, want met tweeëntwintig bands heb je toch al snel zo’n tachtig bandleden rondlopen. Ik was erg benieuwd naar het podiumdebuut van The Backdoor Virgins, maar daar kon ik helaas niet bij zijn. Wel kan ik stellen dat het bij deze pas gestarte meisjespunkband wel goed zit met de pr. The Backdoor Virgins stickers blijken leuke decoratie van Willemeen te zijn en ook hebben de dames zorg besteed aan hun podiumoutfit. Waarom doen mannen dat niet eens wat meer? Die bandshirts en spijkerbroeken hebben we nu wel eens gezien.

Ondanks de standaard t-shirtjes is The Bodybags een opvallende punkband, doordat de heren zich normaal gesproken wapenen met een contrabas. Dit keer moet het publiek helaas genoegen nemen met een gewone bas. Jammer, want met contrabas komen de nummers meer tot hun recht. Na The Bodybags speelt Dippy Hubbub. Van deze band had ik nog nooit gehoord en hoewel ze voornamelijk covers van jaren ’90 punk (Bad Religion, Lagwagon) spelen, klinkt het niet als een net begonnen bandje. De mannen blijken in 1995, toen ze zestien waren, een punkband gehad te hebben. “Nu zijn we weer sinds een maandje samen om voor de grap wat covertjes te spelen. We hadden het er toevallig net over of we hiermee verder willen.”, aldus een van de gitaristen. Hoewel ze daar zelf nog niet uit zijn, hoop ik dat ze dat inderdaad gaan doen. Wel moet de leadzanger ietsje beter oefenen op de zang van de Bad Religion cover A Walk. Die klinkt wat monotoon, in tegenstelling tot de goed uitgevoerde, harmonieuze tweede stem. Zonde als dat talent verloren gaat!

In de bovenzaal word ik door twee bands positief verrast. De eerste is het duo Nachtschade, een band met een lekkere garage sound. De charmante rockchick en de rock ’n roll-man zingen in het Nederlands en laten daarmee zien dat Nederlandstalige muziek meer is dan een handvol smartlappen. Nachtschade rockt! Zo nu en dan wisselen de bandleden tussen drums en gitaar/zang. En waarom zittend drummen als het ook staand kan? Natuurlijk zou het op een avond als deze nooit mogelijk zijn om de podiumopstelling te veranderen, maar misschien moet de enthousiaste groep eens overwegen het drumstel meer naar voren te zetten.

De tweede band die me positief verrast is Common People. Dit Utrechtse jonge vijftal speelt popsongs met af en toe een rauw randje en een vleugje The Kooks. Helaas komen de vocalen amper over in de zaal, doordat die pas op het eind wat harder gezet worden door de geluidsman. Als je hier doorheen luistert, valt op dat de enthousiaste groep goed gebruik maakt van het afwisselen van de stemmen. De popstem van de leadzanger wordt bij de rockende stukjes afgewisseld met de rauwere stem van een van de gitaristen, die overigens sowieso de rocker van de band lijkt te zijn met zijn skinny jeans, lange krullen en stoere houding. Op het eind speelt de groep nog een cover van het Belgische The Van Jets. Heerlijk materiaal om de set mee af te sluiten.

Ook Gutless, Colt Impact en Streetcarb spelen in de Bovenzaal met een te laag zangvolume. De bands voeren hun nummers goed uit, maar weinig geïnspireerd en maakten hierdoor ze minder indruk dan hun zaalgenoten. De zangers (jawel, twee maar liefst!) van de hardcoreband Colt Impact uitgezonderd. Bij een band met zoveel gitaargeweld is het een goed idee om twee zangers te hebben. Elkaar afwisselend maken ze de muziek dynamischer zonder voortdurend buiten adem te raken.

Zeker een leuk initiatief, het Arnhemse muziekpubliek in een avond een beeld te schetsen van de diversiteit die de regio te bieden heeft! Toch zou ik zelf niet voortdurend zulke avonden bezoeken. Tien minuten van een leuke band is te weinig!