Wie jarig is, moet trakteren, zo dacht het Maas en Waalse Popcollectief Polderkolder. Dit jaar bestaan zij twintig jaar en om dat te vieren hebben zij hun jaarlijkse akoestisch festival gratis gemaakt. De middag wordt afgetrapt door 2 Brothers On The 1st Floor, achter deze pastiche-naam gaan de broers Fred en John Peters schuil. Twee heren die hun sporen in de lokale muziekscene al dubbel en dwars verdiend hebben in illustere bands als Boenck, Bullfrog en The Barracudas. De broers zijn gek op diepzeeduiken in de muziekgeschiedenis. Het spreekt voor hen dat het duo ook jarenlang een wekelijks muziekprogramma verzorgd heeft op het lokale radiostation, waar de Top2000-a-gogo medewerkers nog wat van zouden kunnen leren. Die diepgewortelde muziekliefhebberij wordt vandaag ten tonele gebracht middels twee gitaren en dito vocalen. Het duo durft het zelfs aan een orkestrale classic te strippen tot op het bot en dit verdient een veer tussen beide heren hun billen.

The Vlegels' zegetocht weet maar van geen ophouden. Ook vandaag wint het jeugdige vijftal het publiek voor zich en weet zelfs bij de grootste conservatieve pessimisten de twijfel weg te nemen. The Vlegels oogsten lof voor hun lef. Jonkies die echte liedjes durven te maken en uitvoeren lijken tegenwoordig een speld in een hooiberg. Waar alles stoerder, harder en/of meer emo moet bij vele jonge bands, nemen The Vlegels juist gas terug. Heel veel gas terug deze middag, het moet zelfs gezegd worden dat The Vlegels akoestisch beter zijn dan elektrisch. Waar de optredens door de versterking nog weleens behoorlijk rommelig kunnen klinken, komt vanmiddag het 'minder is meer' principe bij The Vlegels tot wasdom. De kern van een goed liedje zit hem niet in de heftigheid, maar in de eenvoud. Chapeau lieftallige dames en fanatieke heren.

Achteraf zegt de zanger / gitarist van Liquid Snow tegen me: “Leuk, maar ik speel toch liever elektrisch, dan klinkt het allemaal wat zwaarder.” Grappig om dat te horen zeggen, terwijl ze net een mooi voorbeeld hebben gegeven van hoe je met akoestische instrumenten toch zo hard en heftig mogelijk kan klinken. En strak, dat ook nog. Toen de mannen benaderd werden om op dit festival te spelen hadden ze zo hun twijfels, of het wel leuk zou zijn om stekkerloos te spelen.  Nou, misschien twijfelden ze daar zelf vooraf aan, de zaal in ieder geval niet. Voetjes op en neer, hoofdjes die lichtelijk headbangen, en dat op de maat van de lekker eigenwijs gespeelde muziek.  Ze doen hun faam eer aan door hier een zelfverzekerd en  pittig optreden neer te zetten.
 
Kan de bombast en geluidskunst van Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF) ook klein gemaakt worden zonder aan kracht in te boeten? Hoe kan dit podium vol met instrumentarium en spelers niet tot brei gaan klinken, zonder dat het middels microfoons en een geluidstafel/man in goede banen wordt geleid? Met andere woorden: kan dat wel, DNRWAYF akoestisch? Het antwoord daarop is kort, maar doeltreffend: ja! Hoewel de band duidelijk moet improviseren om de composities in hun waarde te laten, komt de moeilijke muziek van DNRWAYF nog steeds over. In alle eerlijkheid, misschien is dit wel het beste optreden dat ik tot nu toe van het zevental heb mogen meemaken. Hypnotiserend en eigenwijs baant de muziek van DNRWAYF door het 111 jaar oude Bondsgebouw. Hoewel niet iedere ziel iets met de avant-garde van het Nijmeegse septet zal kunnen, laat DNRWAYF een prima indruk achter op het publiek; een gewonnen wedstrijd tegen zichzelf?

Internationale gasten zijn er ook. Grant Moff Tarkin uit het ten zuiden van Nederland gelegen  alternatief muziekland België welteverstaan.  De headliners van de dag, inmiddels avond, sluiten weergaloos  af. Namen van de bandleden klinken alsof ze zo uit In de ban van de ring zijn weggelopen: ik noem een zangeres Julax en een bassist Etherik. Die ban leggen zij zelf het publiek ook op: innemend, soms bijna autistisch en dan weer hyper. Hoe komt het toch dat Belgen zo verdomd goed zijn als het om de combinatie gevoel en muziek gaat? Zit er dan toch iets in al die verschillende biertjes daar? Is dat de pattatekes-soul?  Je zou bijna aan emigreren denken om elke avond ergens in een door TL verlicht caféke naar muziekmakende Belgen te gaan kijken.  De hele dag zijn ze present en je ziet ze zichtbaar genieten van de andere optredens. Maar wij in de zaal genieten nog veel meer van hun folk-blues-rock mix. Misschien iets om een keer een Polderkolder Belgian Movement te gaan doen? Ik ben voor!