Als ik de NDRGRND binnen loop en de zanger van 1982 tussen het publiek zie staan met zijn gezicht naar het podium denk ik dat de soundcheck nog bezig is. Niets is minder waar: dit is het eerste nummer van de set. Vervolgens sta ik verbaasd te kijken naar het optreden. De zanger blijft met zijn rug naar het publiek staan óp en voor het podium, tenzij hij in iemands oor staat te schreeuwen of op de grond in de zaal ligt te kronkelen. Als de gitarist op een gegeven moment op zijn knieën en met zijn voorhoofd op de grond aan het spelen is, kan ik mijn ogen eigenlijk niet meer geloven. Het is overduidelijk dat deze punkrockband wél helemaal in zichzelf gelooft, alleen jammer dat het publiek niet overtuigd wordt. ‘The zone’ waar deze muzikanten in zitten is fantastisch als je die kan overbrengen op je publiek, waar de band echter niet in slaagt. 1982 is daardoor eerder een stel weirdo’s dan een toffe act.

Muzikaal gezien is het niet heel interessant. Wel toegankelijker dan meestal het geval is in dit genre, maar ook veel van hetzelfde. De enige van de vier muzikanten die echt weet te variëren is de gitarist en al doet hij dat goed, het is te weinig om te blijven boeien. De set is ook rommelig: veel gehannes met snoeren en effectbakken en de drummer moet na de intro van één van de nummers zelfs opnieuw aftikken, omdat de band de weg kwijt is. Het lijkt erop dat dit optreden van geestverruimende middelen aan elkaar hangt en hoewel sommige muzikanten daar beter van worden, is dit bij 1982 absoluut niet het geval.

Na dit spektakel is de stonerrock band Shaking Godspeed een opluchting voor oog en oor. Maar waar deze muzikanten hun sporen al ruim verdiend hebben in andere formaties, stellen ze in deze opstelling teleur. De zang is het ondergeschoven kindje in deze band. Ik hoor zeker wel zanglijnen die het leuk zouden doen op de muziek, maar ze worden over de decibellen van de rest van de band heen geschreeuwd op een manier die typisch is in dit genre. Waarom zo ‘stoer’ willen doen als het afdoet aan het totaalplaatje?

Daarnaast hoor ik te veel verschillende invloeden. Het lijkt er soms op dat het hypnotiserende en intense van The Doors terug te horen is, terwijl even later in hetzelfde nummer weer de zompige stoner naar voren komt. De bassist, die zijn instrument regelmatig inwisselt voor een orgel, is volgens mij de veroorzaker van deze ambivalentie. Ik ben zeer zeker onder de indruk van het feit dat hij deze constante wisseling van instrumenten voor elkaar krijgt, maar het komt de sfeer van de muziek niet ten goede. Ondanks dat de overgangen soepel zijn, raakt het oor vermoeid, omdat je niet snapt waar de muziek heen gaat. De band lijkt niet te kunnen kiezen. Het zou mooi zijn als een dergelijk scale aan stijlen gecombineerd zou kunnen worden, maar dan moet dit wel uit te voeren zijn. Misschien toch maar met een muzikantje meer?