Het idee voor Arnhem Local Blend is zeer origineel en biedt ruimte voor veel variatie en verrassingen. Het concept om lokale acts eenmalige te laten samen werken met andere muzikanten en/of VJ's klinkt in de basis spannend. Maar laat ik allereerst de zeikerd uithangen. De vraag kan gesteld worden in hoeverre gastmuzikanten of VJ's van toegevoegde waarde zijn. En, zo zal vanavond blijken, het concept werpt helaas niet altijd vruchten af. Non-Divine is een aardige metal-band die op een leuke manier zo een beetje alle metalclichés doorspeelt. De lange haren in ventilatorenwind, woest headbangen, minimaal twee sikbaardjes en een dromerig kijkende bassist. De samenwerking met de VJ is niet zo fortuinlijk. De geprojecteerde beelden zijn vooral traag en passen überhaupt niet in het tempo van de muziek van Non-Divine. Ook zijn de projecties vooral heel erg groen en blinken niet uit in creativiteit. De VJ van Gregory Orange, frontman van The May Bees, is ziek en dus moet Gregory het in zijn eentje doen. Maar ook alleen met zijn elektrische gitaar komt Gregory tot wasdom. Eigenlijk heeft Gregory ook geen VJ nodig. Een singer-songwriter met een elektrische gitaar heeft al een meerwaarde op zich. De lieve popliedjes krijgen zo toch een scherp noise-randje. Over het laatste mislukte optreden kan ik kort zijn. De beelden van de VJ passen wel bij de hardrock formatie Sunn Pimp qua kleur en snelheid. Ware het niet dat Sunn Pimp niet om aan te horen of te zien is. Hoewel persoonlijk geen liefhebber van hun stijl, werkt de beukmuziek prima in de bomvolle zaal waar iedereen teveel op heeft. Jammer alleen van de zanger. Hij schreeuwt meer dan dat hij zingt. Met elke minuut van het optreden gaan er meer kleren uit en op het laatst laat de goede man nog zijn blote achterwerk zien. Daar is voor mij de maat vol. Geslaagd is zeker het optreden van de melancholische flamenco-formatie Spaanse Vlieg, vanavond gekoppeld aan jazzdrummer Yonga Sun. Spaanse Vlieg heeft een vol, dansbaar en toch rustig geluid, doordrenkt van vrolijke weemoed. Wereldmuziek met pijn in het hart die doet denken aan Calexico of Beirut. De drums van Yonga Sun passen uitstekend en ik vraag mij af hoe Spaanse Vlieg ooit zonder drummer heeft kunnen musiceren. Meest geslaagd binnen het concept van het festival is de show van Eboman en de coöperatie tussen Idium en Analogic Sound Project. De volwassen, Brits aandoende poprock van Indium is zeker gebaat bij de bliepjes en de breakjes van Analogic Sound Project. Het maakte het hele optreden interessanter en veelzijdiger. Tel daar de aantrekkelijke frontvrouw Maria en de stoere rockposes bij op en een glimlach verschijnt zich op mijn gezicht. Wel jammer voor Analogic Sound Project dat het eigen korte optreden weinig aandacht krijgt en mensen beginnen weg te lopen. Toch gaat de gedachte van het festival hier heel goed op. Met name omdat de visuele effecten bijdragen aan de sfeer van de elektronische muziek. Een verdere bevestiging voor het concept van Local Blend is het optreden van Eboman, een waardige afsluiter van het festival. Eboman mixt audiosamples uit video's en films met beats en breaks. Daarnaast worden de gekozen videostukjes uit elkaar geknipt en weer in elkaar geplakt. Hierdoor ontstaat een audiovisuele chaos met ritmische beeld-onderbrekingen en zijn er beeldhomages aan Han Reiziger, Busta Rhymes en Street Fighter Honda. En toch is het geheel dansbaar en gaan bij mij de voetjes licht van de vloer en het hoofd op en neer. Misschien is het grootste manco van het Local Blend festival het tijdstip. Op een zondagmiddag zijn niet veel mensen te motiveren om een festival te bezoeken of op te gaan in de muziek. Het concept komt ook niet geheel tot wasdom en komt met horten en stoten op gang. Het is wel een gedurfd en origineel initiatief dat hopelijk in de komende tijd verder uitgewerkt zal worden. Deze editie biedt in elk geval een aantal goede aanknopingspunten.