Algemene conclusies zijn niet moeilijk te trekken na zo’n dag. Opvallend is bijvoorbeeld dat er heel veel meisjes meespelen in de bands. Als drummer, gitariste, bassiste, zangeres, het maakt niet uit. De meiden horen er tegenwoordig helemaal bij. Nog een positief punt: bijna alle bands spelen eigen materiaal. Dat belooft wat voor de toekomst, al blijven veel bands nog hangen in het imiteren van de grote voorbeelden. Ten slotte zijn de teksten nog steeds voor het overgrote deel Engelstalig. Slechts bij hoge uitzondering wordt in een andere taal zoals het Nederlands gezongen.
Of ze nu 15 of 50 jaar zijn, voor de meeste bands is het toch lastig om voor familie en vrienden te spelen, zeker als het je eerste optreden is. Doorgewinterde bands als Jack In The Box, The Bodybags, Strez en The Analog Project hebben daar natuurlijk geen last meer van, die knallen er vanaf het begin in. Jack In The Box met vrolijke rock met ska-invloeden, The Bodybags met ruige rockabillypunk, Strez met nederska waarbij de zanger voor het ruwe randje zorgt zodat je niet de hele tijd aan Doe Maar denkt, en The Analog Project doet het met Amerikaans klinkende rock.
In de categorie ‘piepjong’ vallen de jongens van Music Distortion, die een aardig partijtje punk spelen. Dankzij een prima drummer en een cover van Bromheads Jacket blijft het publiek enthousiast tot het einde. Ook voor het prille Direction Unknown is een volle bak de beloning voor een leuke set. Vijf meisjes en een jongen spelen hun zenuwen van zich af en laten met een cover van Eagle-Eye Cherry’s ‘Save Tonight’ het publiek zelfs even meeklappen. Ook Vapour Trail is voornamelijk een jonge band. Ze maken degelijke, niet spectaculaire pop-rock. De muziek is niet onverdienstelijk, alleen de zangeres klinkt iets te vlak.
Rustige, jazzy liedjes zijn te horen bij Mary and the Wet Suits. Jammer dat de teksten nog van papier worden gezongen, maar de zangeres heeft een mooie heldere stem en de presentatie is ontwapenend klungelig. Vergelijkbaar hiermee, maar wel iets steviger, is Dead Bucket Society. Jammer dat beide zangers geen goede stem hebben, want dan hadden de in aanzet aardige nummers een stuk beter geklonken. Dit euvel speelt ook Humanspine parten. De songs beginnen veelbelovend, maar aan de uitvoering moet nog veel gebeuren.
De speedmetal van Vangor en de punkmetal van Medical vallen in de categorie ‘tien seconden en dan wegwezen want de oren moeten nog de hele dag mee’. Helaas, pech gehad. De ervaren muzikanten van Corduroy hebben hun verleden in bands als Männer Ohne Nerven en Plankton achter zich gelaten en staan nu ongecompliceerd te rocken. Dankzij een stuwende ritmesectie en aparte zangpartijen zetten zij een van de leukste sets van de dag neer. De groei zit er nog steeds in. Ongecompliceerd zijn zeker ook de noise-jams van M.S. Shine. Alleen jammer dat ze totaal niet gehinderd worden door enige speeltechniek, waardoor het een chaotisch en oeverloos gebeuren is. Bij No Poses worden de enthousiast gebrachte popsongs een beetje verpletterd door de veel te actieve drummer. Jammer, want de zangeres klinkt wel goed.
De drie jongens van Payday spelen opnieuw een moddervette set. Natuurlijk, zonder Nirvana had de band misschien niet eens bestaan, maar wat ze doen, doen ze erg goed. Een vol geluid, veel overtuiging en een prima optreden. Deze band heeft veel in zijn mars. Dat geldt misschien ook voor de tegendraadse grunge van Stale Dairy Sunset. Het is nog wankel, maar vooral de bassist is erg opvallend. Door zijn agressieve manier van spelen is hij een soort derde gitarist en eigenlijk daarmee het belangrijkste instrument in de band.
Claus krijgt de pluim voor leukste band van de dag. Ze maken jazzy rock met veel gitaargepingel á la Battles. De drummer stuwt de andere twee leden in hoog tempo vooruit. Claus heeft dankzij het voortreffelijke gitaarspel veel variatie. One Day Cleaning heeft als enige band een eigen achtergrond meegenomen. Het swingt dankzij de spetterende baslijnen. Echter, funk heeft een korte houdbaarheid. Gelukkig duurt het optreden maar twintig minuten.
Balgior trekt veel metalfans naar het optreden. De band speelt erg strak, misschien ook omdat ze alleen met bas en drums spelen. De variatie zit in de grunts. Daar komt nog bij dat de ‘grunter’ veel verstand heeft van wat hij doet. Alleen het zingen, daar moet hij zich maar niet aan wagen. Ook Fear Remains is heel populair gezien de professionele t-shirts die hier en daar te zien zijn. Ze maken metal met vrouwelijke zang, grunten en heel veel lang haar dat alle kanten opgaat. Echter, hun optreden is niet echt geslaagd. De drums zijn zodanig aanwezig dat de rest nauwelijks te horen is.
De muziek van Dead Man Running is het beste te vergelijken met die van Oceansize. Lange, strakke uitgesponnen rock die het vooral moet hebben van verschillende lagen. Met name de zanger is al een genot om naar te kijken, vanwege zijn humoristische inbreng (“Dit nummer had toch een einde?”) en zijn transcendentale toestand op het podium. Alleen de trage stukjes zijn minder interessant. Deja is een goed ingespeelde band die duidelijk veel plezier heeft in het maken van degelijke rock. Jammer genoeg zorgen zij voor het dieptepunt van de dag met een tenenkrommende versie van ´New Born´ van Muse. Het is goed nagespeeld, maar de zanger haalt het bij lange niet om zelfs maar in de verte van Matthew Bellamy te komen.
Meer dan 30 bands in 4,5 uur zonder noemenswaardige uitloop, dat is toch een hele prestatie van de organisatie. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de fotoshoots en de kraampjes. Volgende keer alleen iets regelen met gratis spuitbussen deo, want veel mensen in een krappe oefenruimte is soms iets te veel gevraagd van het menselijk reukorgaan.