Ieder weekend heeft een lekkere aftrap nodig. Op vrijdag wordt deze vezorgd door the Sporozoites. Zij spelen een try-out setje in café Dollars. The Sporozoites (wat overigens toch wel een lekker wegbekkende naam is) zijn geformeerd na het uiteenvallen van The Supersonic Megafuckers (ook al zo'n juiste naam voor de juiste band). Maar waar de Megafuckers als rariteitenkabinet het voornamelijk van hun gekte en overrompeling moesten hebben, doen The Sporozoites het een flink tikkie rustiger aan. Ook al heeft men enkele Megafucker-nummers op de setlist staan, deze komen niet meer zo over als een klap in je smoel, zoals ze destijds deden. Misschien het verleden maar even laten rusten en naar het heden kijken. Het viertal speelt een leuk potje rock met af en toe bijzondere wendingen binnen de nummers. Helaas zorgen deze inventiviteiten er mede voor dat het optreden tamelijk rommelig overkomt. Temeer omdat deze wendingen nog niet echt op strakke wijze uitgevoerd worden. Ook het geluid zit The Sporozoites niet mee; het is een brei. Dollars heeft sowieso niet de beste akoestiek, maar ik denk dat het geluidsmanco ook te wijten valt aan de band zelf. De gitaarpartijen zijn niet goed hoorbaar en het geluid van de gitaristen onderling is niet goed op elkaar afgestemd. Toch mag dit bandje niet overal op afgerekend worden, het ook pas slechts de tweede try-out die men in deze samenstelling speelt. Hetgeen wel doet uitkijken naar toekomstige optredens, waarbij de band beter op elkaar ingespeeld zou moeten zijn. Zoals bekend dient er voorafgaand aan de Dag des Heren eerst ook altijd de zaterdag plaats te hebben. Ook deze dag zal te boek gaan als fijne concertdag. In de Plufabriek is het stoner-avond. Een drietal heavy bands uit Nederland hebben voor deze avond de handen ineengeslagen om het in grote getale aanwezige publiek eens stevig het pus uit de oren te spelen. De aftrap wordt gegeven door het Bredase Tank86. Een naam die steeds maar weer opduikt in de Nederlandse rockende scene. De band speelt vaak en binnen drie minuten is ook duidelijk waarom de mannen zo regelmatig ten tonele verschijnen. Tank86 knalt er een set uit die echt onweerstaanbaar moet zijn voor iedere stoner-liefhebber. Het genre dat geen genre is grossiert (ook al wordt vaak het tegendeel beweerd) in diversiteit. De 'tankers' gooien het over de instrume(n)tale boeg. Een spervuur aan heftige riffs vult de Plupub. Voor sommigen van de bezoekers is het misschien wat veel van het goede, maar als je maar een klein beetje van deze muziek houdt, is het heavy Tank86 je man! Black Bottle Riot doet wat inmiddels van hen bekend is. Ze hebben ‘the groove’ nog steeds in het hart en hebben de ziel zo te horen aan de bluesduivel verpand. Dit bandje kan - zoals hier op 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen veelvuldig te lezen valt - niet zo bijzonder veel verkeerd doen bij mij. Nummers als 'Stay Hungry' blijven het bij het publiek ook echt goed doen. Een gemeend applaus is dan ook het minste dat deze band toe komt na weer een fijne set vol vuur. Zo doof als een kwartel inmiddels, tracht ik het optreden van Troy Torino tot mij te laten komen. Lekker bandje, geformeerd uit de resten van o.a. Spoiler en 7zuma7. Toch komt het geheel me deze avond als wat 'gewoontjes' over. De band werkt hard tot op het bot, zoals het ook hoort. De nummers ronken lekker weg en de verplichte groove ontbreekt ook niet. Ik verwacht ook dat het niet aan hen ligt; ik ben murw gebeukt door de twee voorgangers van de Utrechtenaren. Hun inzet ten spijt, het wil er zowel rechtsom als linksom bij mij niet meer in deze avond. Het moge duidelijk zijn, ik ben een groot fan van het Noorse Motorpsycho. Wat is het heerlijk om dit drietal weer eens op een wat kleiner podium (dan bijvoorbeeld 013, Effenaar of Tivoli) aan het werk te zien. Kleiner en intiemer is een pré, iets wat bijvoorbeeld ook sterk naar voren kwam een band als Kula Shaker, eerder dit jaar. Voor deze act is het dan ook het geen probleem het luieren van de zondag met Expeditie Robinson op teevee een keer te laten voor wat het is. De expeditiereis die de drie Motorpsychedelic heren door de wereld van de moderne muziek maken is een meer interessant dan alle reisprogramma's met weelderige palmen en zonovergoten stranden bij elkaar. Motorpsycho kan nagenoeg alles, van bloedmooie pop tot krakend-lompe, soms bijna industrieel aandoende rock. De laatste jaren is men weer wat terug op de toer van de ellenlange rockende jams, iets wat de Psychonauten (Motorpsycho-fans) van het eerste uur het water al door de mond doet vloeien. Vanavond worden deze jams veelvuldig doordrenkt met jazzy spel, vaak in een moordend tempo ten gehore gebracht. Bij Motorpsycho is het live vaak maar afwachten waar het drietal zin in heeft de desbetreffende avond. Door dit kameleon-achtige gedrag - wat zich tevens manifesteert op de albums waar de band de wereld de afgelopen 20 jaar mee verblijd heeft - blijft het altijd een verrassing wat er nu weer in de tombola zit. Ieder liedje of passage is weer als een presentje dat je mag uitpakken. Spannend omwille wat het nu weer zal zijn. Voldoening bij iedere uitpakbeurt. Van de een klein half uur durende opener ' Little Lucid Moments', tot de tweede toegift 'Plan #1', staat het publiek voornamelijk twee-en-een-half uur ademloos in trance mee te deinen op de sonische geluidsgolven van Motorpsycho. Arrangementen van beproefde trakcs als 'Landslide' en ' Serpentine' worden volledig op de kop gezet, waardoor zelfs de doorgewinterde fan af en toe even het spoor bijster is. Wanneer men zich weer herpakt wordt een nummer als 'Superstooge' (dat ook flinke flarden van 'Hoghwash' herbergt) onthaald als een lang uit het oog verloren vriend. Eén van de hoogtepunten wordt gevormd door de Grand Funk cover ‘Inside looking out’. Motorpsycho laat door deze overdonderende uitvoering, die voor hun doen erg dicht bij het origineel blijft (op het MC5 intermezzo na), het gevoel van het beste 'Live Album' ooit voortleven! Chapeau heren! Al met al een overompelende live ervaring die Motorpsycho op het lijf is geschreven!