Een meisje met dreads beklimt het kleine podium in Camelot op een druilerige dinsdag in september: een nieuwe editie van Camelot Live! gaat van start. Een avond vol singer-songwriters dit keer. Kat Leese – oprichter van het Den Haag Songwriters Guild en samen met Jeroen van der Zeeuw de formatie Katbite – heeft een mooie stem en een theatraal voorkomen. Veel van haar liedjes zouden niet misstaan in een musical, afgezien van het feit dat er continu een bijtend sarcasme in doorklinkt. Deze boosheid lijkt af en toe wat geforceerd en onvolwassen, alsof ze wil overkomen zoals ze eerder is neergezet door critici. Haar heldere stem is echter fijn om naar te luisteren, evenals haar Nieuw-Zeelandse accent. Kat druipt na haar optreden snel af, wanneer de cd-verkoop blijkt tegen te vallen. En dat terwijl ze tijdens haar optreden toch zo’n vijf keer reclame heeft gemaakt voor haar EP. Daarna is het tijd voor Master Solo. Een naam die heel wat anders doet vermoeden dan de verlegen, stevige jongen die voor ons staat, zijn halve gezicht verstopt achter een zwarte bril. Zijn stem is minder zuiver dan die van Kat, zelfs wat trillerig en wankel, maar wel veel oprechter. Master Solo deelt halverwege zijn optreden vreugdevol mee dat hij dit jaar al een meisje gezoend heeft. Hij spreekt zijn hoop uit dat hij, tijdens zijn vakantie hier, ook zijn allereerste Nederlandse meisje zal mogen zoenen: “So you know, I’ll be here all week…” Na een passend liefdesliedje met de verrassende titel 'Woody Allen', is het tijd voor een nummer over kapotte instrumenten. Onder keihard nep-orgelgedreun bezingt hij zijn miskopen. En dan is het, veel te vroeg, tijd voor het laatste nummer: een krankzinnig lied over een vriend met enorme handen, die worstelt met de varkens op zijn boerderij. Het refrein bestaat uit het ijzingwekkende gegil van de varkens, door de zanger vrij levensecht neergezet. Nadat Marten de Paepe dit in zijn afkondiging heeft bestempeld als het meest beklemmende geluid ooit gehoord in Camelot, is het tijd voor Master Solo om zich te zetelen naast het eerste de beste leuke meisje, en voor Roely om het podium te betreden. De Nijmegenaar, aangesloten bij de Amsterdam Songwriters Guild, heeft een beetje pech na zo’n excentriekeling geprogrammeerd te zijn. Roely heeft gedegen liedjes en een goede stem, maar lijkt nu een grijze muis. Veel van zijn liedjes gaan, natuurlijk, over de liefde, en hij zingt ook een nummer in het Nederlands. Martin de Windt, zoals Roely in het dagelijks leven heet, is wel lekker onpretentieus: "Mij is ooit aangeraden: don’t quit your day job". Roely krijgt beduidend meer speeltijd dan zijn voorganger en dat is jammer. Steeds meer mensen verliezen de aandacht. Master Solo zit inmiddels geanimeerd te praten met het meisje. Ik ga weg uit Camelot met mijn gedachten bij de wanhoopskreten van Master Solo. Ik hoop maar dat hij vanavond die Hollandse schone zoent. Dan kan hij, als hij hier terugkomt in het voorjaar, daar op geheel eigen wijze een liedje over zingen.