Merleyn en juiste aanvangstijden: twee zaken die elkaar af en toe flink lijken te bijten. Ook vanavond vermeldt de site weer een verkeerde aanvangstijd, waardoor ik pas bij het voor-na-laatste nummer van voorprogramma Julie Scott binnen kom wandelen. Dat is jammer: ik hoop toch echt op beterschap voor de toekomst! De keuze voor Julie Scott als opwarmer voor de ep-presentatie van Barbarella roept vraagtekens op. Het merendeel van de bezoekers lijkt niet bepaald gekomen voor een singer-songwriter, ze willen rocken! Toch moet gezegd worden dat het wel een bijzondere en gewaagde keuze is om juist zo te contrasteren op één avond. Het maakt het effect van de band-waar-het-om-gaat vanavond, Barbarella, juist een stuk groter. Maar om nu van een goede opwarmer te spreken? Julie Scott zelf lijkt zich in ieder geval niet bijzonder veel van het lauwe publiek aan te trekken en doet gewoon (voor zover dat te beoordelen is na het beluisteren van slechts twee nummers) haar niet-onaardige ding. De rockers van Barbarella splitsen hun setlist grofweg op in twee delen, te beginnen met een verzameling nummers die niet op de ep te vinden zijn en ten slotte dan een integrale presentatie van de ep. Tussendoor wordt ‘Neon City’ op een wat knullige wijze aangeprezen bij het publiek en overhandigd aan lieden die de band hebben geholpen bij de totstandkoming. Woordelijke presentatie is niet Barbarella’s sterkste kant. De twee gedeelten van de set verschillen nogal van elkaar in kwaliteit. Deel één van de set lijkt een soort van opwarm-act voor het veel sterkere tweede deel. De losse nummers, onder andere een compleet misplaatste cover van Black Sabbath (‘Paranoid’) zijn weliswaar strak uitgevoerd, maar hangen als los zand aan elkaar. Het tweede deel, de integrale uitvoering van ‘Neon City’ sprankelt daarentegen juist wel! Ook de toegift, waar Barbarella een nu wèl een zeer goed geplaatst en gekozen cover speelt (’Children of the Revolution’ van T Rex, waarvoor hulde!), vormt een prima afsluiting. Zoals al aangegeven moet Barbarella het niet hebben van hun spreekstalmeester of uitbundige presentatie. De heren Jody en Joost, die respectievelijk de front- en backvocalen voor hun rekening nemen, zijn bepaald geen kletskousen. Ook tijdens de uitvoering van de nummers legt Barbarella de nadruk niet op de stem(men), maar op de riffs en de groove. Een gepaste keuze, aangezien vocalen niet hun sterke punt zijn: Jody’s stem is wat onvast en tamelijk licht voor het rockgenre. Gelukkig is er ook veel positiefs te melden. De tracks (met o.a. als prijsnummer ‘Had Enough’), het spel, het geluid, de presentatie van 'het podium’, de aankleding en het licht zijn goed verzorgd. Ook de inzet van de afzonderlijke leden komt oprecht en intrinsiek over. Dit Barbarella-avondje is er dus één die op twee gedachten hinkt, maar dit zou rockliefhebbers zeker niet mogen afschrikken in het vervolg deze band uit te (blijven) checken, daarvoor heeft de band kwalitatief gezien echt genoeg te bieden. En ‘Neon City’? Die mag er wezen!