Bij een concert van the Residents weet je het maar nooit. Ze kunnen tenslotte putten uit meer dan zestig albums die ze de afgelopen veertig jaar bij elkaar hebben gespeeld. Wie echter denkt vanavond een bloemlezing uit dat uitgebreide repertoire te horen, komt bedrogen uit. Vanavond wordt ‘The Bunny Boy’ opgevoerd: een theatershow met één verhaallijn waarin de verteller zijn verhaal afwisselend vertelt, zingt en toont door middel van filmpjes.
Het verhaal begint met een oude man die wanhopig zijn broer Harvey zoekt. Via internet hoopt hij aanwijzingen te krijgen waar zijn broer is. Via YouTube komen die tips binnen en ook op de computer van Harvey wordt aan de hand van foto’s steeds duidelijker wat er is gebeurd. Langzaam ontspint zich de waarheid waaruit blijkt dat Harvey, een ‘golden boy’ bij wie alles altijd voor de wind ging, steeds vreemder werd nadat hij te horen kreeg dat hij longkanker had. De apocalyps werd steeds bepalender in zijn leven. Althans, in de visie van de verteller, die tijdens de tweede helft van de voorstelling in een roze konijnenpak op het podium staat. De zoektocht lijkt te leiden naar het Griekse eiland Patmos, waar discipel Johannes in de Grot van de Apocalyps zijn evangelie schreef. Of zit Harvey toch in het dorpje Patmos in Arkansas? Wie er nou eigenlijk gek is geworden, wordt voor het publiek niet duidelijk, maar dat het met Harvey niet goed is afgelopen mag duidelijk zijn. En dat er bloed op het konijntje zit ook...
The Residents zijn vanavond gedegradeerd tot een begeleidingsband, en blijven rustig op hun eigen stukje van het toneel staan. Vanavond zijn de mannen niet getooid in hun typerende oogbal met hoge hoed, maar dragen ze een slipjas met glitters, een zwart masker met lichtgevende ogen en konijnenoren. Met twee keyboards, electronische drumpads en een gitaar creëert het viertal een dreigende sfeer bij het intens gebrachte verhaal. De muziek is zoals gebruikelijk avant-gardistisch, maar wel wat rustiger dan gebruikelijk. Vooral voor de pauze wordt er bijna ingetogen gespeeld. Na de pauze komt er meer pit in, als de hoofdpersoon zich steeds beter begint te herinneren wat er is gebeurd en zich steeds kwader maakt.
Toen ik naar Lux ging, verwachtte ik een concert van The Residents. Dat die soms behoorlijk theatraal kunnen zijn, was bekend. Maar dat we een echte theatervoorstelling zagen in plaats van een concert was wel even wennen. Eenmaal gewend aan dat idee, liet ik me meeslepen door het verhaal en heb een prima avond gehad.