Dag 1: Een tour plannen door een land waar het gros van de inwoners vrijwel geen centimeter over de grens spreekt is lastiger dan het in eerste instantie lijkt. Het uiteindelijke tourschema valt dan ook bijna onmenselijk krap uit: er dient in 6 dagen ruim 5000 kilometer afgelegd te worden, waarvan de eerste 2000 in minder dan 24 uur.

Dat lukt in eerste instantie aardig. Frankrijk wordt in één nacht doorploegd met als enige schade de maaltijd in het AC restaurant. Met borrelende maag wordt Spanje bereikt en langs de glooiende kusten van het oosten treft ons het eerste obstakel: de Spaanse kilometer. Hoe hard er ook 140 gegast wordt over de snelweg, de borden blijven hardnekkig ‘Benidorm 150 km’ aangeven. Ongeveer 3 uur later, na een dollemansrit loodrecht omhoog het Spaanse gebergte in bereiken we eindelijk onze eerste bestemming: de villa van ome Anders, een familielid van een der bandleden.

 

 Na een fijne maaltijd met schitterend uitzicht is het tijd om af te dalen naar Benidorm voor onze eerste show. De reputatie van de stad snelt  hem vooruit en hoe verder we het centrum in vorderen, hoe meer we ons afvragen waar hier, tussen de kotsende Engelsen, sletterige dames en spuuglelijke hotels, in godsnaam een club moet zijn om een fijn potje surf te kunnen spelen. Rock Club Abraxas blijkt onder een van de massahotels te liggen en na een hartelijke ontmoeting met tourboeker Pedro en ons voorprogramma kan er eindelijk gerockt worden. Openingsact Los Alaridos Salvajes zet een behoorlijk energieke set rock-a-billy neer en de sfeer zit er direct goed in. Verwachtingsvol beklimmen we de bühne. Het is inmiddels gezellig druk in de club en al na twee nummers is het een grote chaos voor het podium. Brullende Spanjaarden, dansende schoonheden en biergooiende vetkuiven; het kan niet op. Alle vermoeidheid is in een klap verdwenen en het aansluitende feestje is een euforische ervaring. In de veronderstelling het hoogtepunt van de tour reeds te hebben meegemaakt rijden we wederom loodrecht omhoog langs de berggeiten naar ome Anders, alwaar eerst half uur geklooid dient te worden met een verkeerde sleutel alvorens een welverdiende nachtrust ons omarmt.

 

 Dag 2: Allereerst wordt er gezwommen in de Middellandse zee. We blijken met onze lichtgevende lijven een attractie tussen alle glimmende torso’s. Tussen de roodgroene bergen in het azuurblauwe water dobberen we er langzaam onze kater uit. Aansluitend een copieus afscheidsdiner met ome Anders. Paella is lekker. Een korte rit naar Allicante volgt, alwaar we worden opgewacht door Pedro en zijn Dirty Surf, één van de voorprogramma’s  van  vanavond. Club La Stereo valt qua omvang te vergelijken met Doornroosje en loopt – geheel tegen onze verwachting in – vrijwel geheel vol in de loop van de avond. Dirty Surf rockt een fijn potje weg en bedelft het publiek onder de confetti. Wederom wordt duidelijk dat de Spanjaarden van feesten houden. Na de matige tweede act – een wat saaie horrorsurfband – is het onze beurt en reeds vanaf aanvang weten we niet wat we meemaken. De zaal ontploft: dansen, schreeuwen, mensen op het podium die er door de security vanaf getrokken dienen te worden, bier gooiende Spanjaarden, crowdsurfers, het is één groot pandemonium. Als gitaristen Jasper en Miel tijdens het slotnummer de zaal in duiken om tussen het publiek verder te spelen kookt La Stereo bijna over. Aansluitend wordt er bruut gefeest in een kroeg waar louter obscure surf en rock 'n roll gedraaid wordt. Dit moet de surf-hemel zijn. Tourboeker Pedro wil nog strontlazarus achter het stuur van z'n auto kruipen en wordt op last van z'n vriendin door ons ontvoerd naar z'n huis alwaar we - na een aantal slaapmutsjes - op de bank in slaap vallen.

 

 Dag 3: Na 3 brakke uurtjes op de bank en een koude douche bij Pedro, slaat de kater stevig in onderweg naar Madrid. Het landschap lijkt inmiddels steeds meer op het decor uit een spaghettiwestern. Ook het feit dat er - door de taalkloof -  slechts koffie besteld kan worden in plaats van het broodnodige eten in een luguber wegrestaurant doet ons weinig goed. Eenmaal in Madrid aangekomen doet de eerste indruk van deze stad de wenkbrauwen fronsen: opgepompte leernichten en crackhoeren bevolken de straten. Met geknepen billen worden we uiteindelijk door de clubeigenaar naar zijn Wurlitzer Ballroom gereden. Het blijkt Gay Pride te zijn in Madrid en alleen de genuttigde BurgerKing maaltijd bevat meer hormonen dan de homosexuelen op straat. Backstage hangen stickers van onze Gelderse voorgangers van Ladybooster en Sunnpimp, welke bij dezen nog de groeten krijgen van de zaaleigenaar. De kolonie middelgrote kakkerlakken die op haar dooie gemak door de kleedkamer kuiert doet minder aan thuis denken.  Bevorderlijk voor ons sinds gister steeds verder uitdijende ego is de show van vanavond: die gaat behoorlijk stroef. Het is rustig - vooruit, het is zondag - de ene na de andere snaar springt van de hals en we dienen er hard aan te trekken. Na flink werken op het podium wordt het toch nog gezellig en het voornemen om vanavond maar eens wat slaap in te halen sneuvelt door de nodige biertjes met de jongens van het voorprogramma en enkele kennissen uit Nederland. Na een wilde rit door nachtelijk Madrid - inclusief bijna-doodervaring - wordt eindelijk het hostel bereikt.

 

 Dag 4: De tocht naar Bordeaux schiet lekker op. Een korte bedevaartsstop in surfspot Biarritz is zelfs mogelijk en we kussen de heilige grond waar het ooit allemaal begon voor The Biarritz Boys. Club La Centrale in Bordeaux is een geweldige plek. De club heeft een onmiskenbare krakersvibe en de concertzaal is een suspensevolle, vochtige tunnel onder de grond. Denk aan een soort onderaardse Plu-Fabriek. Openingsact Arno the Cea and his Clockwork Wizzards is weergaloos goed en lekker druk is het ook. Het arty farty publiek lijkt linea recta weggelopen uit het studentenoproer van '68. Ook hier gaat voor ons niet alles van een leien dakje: door de vochtigheid van de zaal moet er voortdurend gestemd worden, hetgeen de vaart flink uit de show haalt. Uiteindelijk geven we het muzikale gedeelte maar op en raggen de show vals als een kat met de nodige fysieke capriolen af tot een geslaagd einde. Na een toegift op ons tandvlees is het dan tijd voor onze eerste maaltijd in 14 uur. Het diner mondt uit in een gezellige avond vol Franse wijn en - hoe kan het ook anders hier - politieke discussie in de uiterst sfeervolle club. Kent u die van God in Frankrijk? Juist. De 2000 kilometer huiswaarts de dag erna zijn vervolgens een peulenschil.