Bij aankomst loopt het nog wat stroef, de eerste band is nog aan het soundchecken en je krijgt het idee dat het de techniek niet helemaal mee zit. Net als de zaal voller begint te worden, gaat ook nog het brandalarm. Het personeel gaat hier goed mee om en de zaal wordt rustig ontruimd. De brandweer mag even een ritje naar de zaal maken om vervolgens meteen weer te vertrekken, en dan mogen de mensen weer naar binnen. Er is namelijk niks aan de hand. Dan is het toch tijd voor de eerste band, het Portugeese Gwydion. Zoals ik verwacht, kijkt het publiek in het begin de kat nog uit de boom. Echter, het enthousiasme waarmee de band speelt slaat toch een beetje over. Zo zijn de eerste headbangers en kleine pits al zichtbaar. De band brengt verder weinig nieuws, er wordt duidelijk gekeken naar de grotere broers. Maar het publiek heeft er duidelijk zin in vandaag. Svartsot bracht binnen dit genre een van de betere platen van het jaar uit, aldus de lovende kritieken. De band onderscheidt zich vandaag door het gebruik van vele diepe grunts, die niet zouden misstaan in een willekeurige death metal band. De aftrap met ‘Jotunheimsfaerden’ is een goede, want het publiek is meteen bij de les en steunt de band gedurende het optreden. Helaas maakt de band geen gebruik meer van een fluitist, waardoor het soms net dat beetje afwisseling mist. Al met al brengt de Svartsot het er zonder ook prima van af, hier gaan we absoluut meer van horen. Veel mensen lijken gekomen te zijn voor de piraten van Alestorm. Althans, “piratenmetal” is hoe ze het noemen, maar aan de show valt op de titels en teksten na niet zoveel piraterigs te ontdekken. Gedurende de show van deze heren is het publiek toch wel op zijn actiefst. Alestorm brengt een soort van folk metal, en probeert net wat anders te zijn door een ander thema te kiezen en het gebruik van rauwe zang (denk aan een oude piraat die teveel rum achter de kiezen heeft). Zo oud is de band echter nog niet, blijkt uit het feit dat de bassist vandaag pas 20 is geworden. Alestorm heeft wel een gouden zet gedaan, want dat het aanslaat. mag duidelijk zijn! Bij Hollenthon is het wat rustiger in de zaal, onterecht als je het mij vraagt. Want deze heren blazen alles en iedereen van het podium af. De muziek van Hollenthon is wat lomper dan de rest, het is minder vrolijk en er wordt meer gebruik gemaakt van snelle, black metal aandoende nummers. Een aangename afwisseling tussen alle jolijt. De band bestaat uit goede muzikanten, die hun sporen al verdienden met o.a. Pungent Stench en Collapse 7. Geen poespas, gewoon knallen! Bij Týr loopt de zaal eigenlijk meer leeg dan vol. Ergens is dat wel te begrijpen, na al het opzwepende en snelle werk van voorgaande bands, is dit wel even anders. Dit is meer echte luistermuziek. De van de Faeröer Eilanden afkomstige band speelt uiterst trage progressieve (folk) metal. Ze voeren het erg goed uit, met goede (samen)zang en breaks. Maar het spreekt lang niet iedereen aan, en het valt altijd weer snel terug in een niet al te snel en eentonig tempo. Het is voor de liefhebbers, zullen we maar zeggen. Het zijn zeker goede muzikanten, die met gemak strak spelen ondanks de vele breaks. Leuke momenten zijn wanneer alle bands het podium betreden voor de jarige Chris van Alestorm, en de cover van ‘The Wild Rover’. Een leuke dag met goede en veelbelovende bands. Helaas werkte het geluid lang niet altijd mee, en was Heidevolk genoodzaakt hun optreden af te zeggen. Luxor Live is een mooie zaal die zich ook goed leent voor deze tours. Voor herhaling vatbaar!