Stereolab creëert al sinds de jaren negentig een geheel eigen sound die een mengelmoes is van diverse stijlen en invloeden. We horen er onmiskenbaar Franse chansons in terug, maar ze wijken ook niet terug voor stevige gitaardrones en gefriemel met oude elektronica. Zangeres Laetitia Sadier (samen met gitarist Tim Gane de enige vaste factor in de band) zingt zowel in Engels als in Frans en drukt met haar lijzige stemgeluid een eigen stempel op het toch al eigenzinnige spel van de band als geheel. In Nijmegen waren ze al een tijdje niet meer gesignaleerd, maar nu is het zover dat ze het podium van Doornroosje betreden – dat hadden ze al niet meer gedaan sinds 1999. Als het voorprogramma begint te spelen, is de zaal nog niet halfvol en lijkt het of Nijmegen niet beseft welk een band van formaat we deze avond treffen. Gelukkig loopt de zaal na Aquaserge toch redelijk vol. Aquaserge begint stipt op tijd met hun grote bezetting, met instrumenten uiteenlopend van drums, trompet tot allerhande originele instrumentjes. Ze maken een moderne eclectische mix van folk en postrock met duidelijke prog-invloeden. Een aparte combinatie waar de band een zeer eigen geluid mee neerzet. Aanvankelijk is het publiek geboeid door hun doordachte optreden maar gaandeweg dwaalt de aandacht af door geëxperimenteer in lange eentonige nummers met aparte samenzang. Na een klein uurtje houdt Aquaserge het voor gezien en stijgt de spanning in de zaal voor de hoofdact van de avond. Stereolab windt er geen doekjes om en gaat meteen krachtig van start met ‘Percolator’, een nummer van best verkozen album ‘Emperor Tomato Ketchup’. Levendig en energiek stomen ze de song door. Het publiek is er weer helemaal bij en reageert enthousiast. Laetitia lijkt hier niet van onder de indruk en kondigt kalm het volgende nummer aan. De band sluist door naar nieuwer werk wat even gesmeerd klinkt als de gouwe ouwen uit hun repertoire. De songs volgen elkaar in rap tempo op, en bij elke aankondiging veert het publiek op. Het laat zich swingend meeslepen in de vanouds weergaloze sound. Voor de kenners is het een feest der herkenning, wie hier nieuw is moet moeite doen de teksten te verstaan, die afwisselend in Frans en Engels de revue passeren. Er worden verder weinig woorden vuil gemaakt aan interactie met het publiek en de band blijft gefocust op hun instrumentarium. Anders dan tours in het nabije verleden mixen ze nu nieuwe nummers met oude publieksfavorieten als ‘French Disko’ en ‘Ping Pong’ die nog even fris klinken. Ook het oudere beukwerk van ‘Lo Boob Oscilator’ en de vanavond enorm uitgebouwde versie van ‘The Seeming And The Meaning’, weten de fans te prikkelen. Eerdere live-experimenten met uitbreidingen van onder meer blazers zorgden veelal voor een geluid waarin de afzonderlijke instrumenten minder goed te onderscheiden waren, maar met de strakke vijfmans-formatie van vandaag is daar geen sprake van. Bij het aftreden kondigt de zangeres de toegift al stiekem aan met “see you in a bit”. Het publiek kan het toch niet nalaten de band als een uitzinnige menigte terug te roepen, en voilà daar zijn ze weer. Een fijn uitstel van het afscheid van een heerlijk avondje ouderwets goede Stereolab. Helaas zijn ze niet terug te halen voor een tweede verlenging, en zetten de dj’s voorzichtig en teleurgesteld het eerste plaatje in ter troost.