Het Speak Out Festival brengt een keur aan lokale en internationale punk- en hardcore acts naar de Willemeen. Opener van de avond is het energieke drietal van Antillectual, dat met hun afwisseling in de zang en beweeglijkheid op het podium de sfeer er direct erin krijgt. Hun teksten zijn vooral politiek links georiënteerd, wat in dit genre natuurlijk niet zo vreemd is. Een van de nieuwere nummers wordt enthousiast aangekondigd als een nummer dat handelt over “Rita en Wilders”. Hoewel het nog niet zo heel druk is in de zaal, is het publiek bijzonder enthousiast. Ook is het verfrissend dat een dergelijke avond door een grotere act wordt geopend.
De volgende act in de kleine zaal is Brito. Muzikaal valt de band eerder onder post-hardcore. Voor de leken onder ons betekent dat hier en daar een valse noot en minder voor de hand liggende ritmes. Dat is muzikaal gezien niet voor iedereen weggelegd en dat merk je ook. Na verloop van tijd wordt het wat leger in het café van de Willemeen, wat het optreden voor de volhouders niet minder interessant maakt. De muziek drijft vooral op de dominante baslijnen, waardoor de muziek erg spannend blijft.
Het onlangs weer bij elkaar gekomen Omission gaat boven verder. De heren brengen een wat meer rockende hardcore en uit de podiumpresentatie blijk dat de mannen zichzelf niet te serieus te nemen. Een groot deel van het publiek is vanavond voor deze band gekomen, getuige de drukte in de zaal. En dat is terecht, want ook de nieuwe nummers van de band weten menigeen in beweging te krijgen.
Ook de volgende band in het café valt niet direct onder de noemer hardcore. Fake Problems brengt een combinatie van rock ’n roll, britpop en jaren ’80 punk, die uitstekend geschikt is om even bij te komen van het muzikale geweld van de voorgaande acts. Pluspunt is het nerd-achtige uiterlijk van de bandleden, wat het geheel ook nog eens leuk maakt om naar te kijken.
Smoke of Fire omschrijft zich op haar MySpace als een post-hardcore band, waarbij de term vooral doelt op de america- en Springsteen invloeden. Weer een goed voorbeeld waar zo’n term wel niet voor kan dienen. Het geluid is wat massiever dan de andere bands van deze avond, maar het aanwezige publiek weet deze uit Amerika afkomstige band goed te waarderen. Of de muziek werkelijk bekend is onder de toeschouwers wordt niet duidelijk, want echt enthousiast wil het publiek niet worden. Dit gebeurt wel bij Brat Pack en Rush ’n Attack. Zij kunnen met hun technische en rauwe punk de harten in Arnhem sneller doen kloppen. De ‘lokale helden’ doen het goed in de punk. Zo blijkt maar weer eens op deze geslaagde vrijdagavond.