Terwijl in de grote zaal van Luxor Live de finale van de Gesel zich afspeelt, opent in de bovenzaal een heel jonge band -autorijden is er voor deze jongens nog niet bij- uit Culemborg het bal. E-sevensharp9 binnen een bepaald genre plaatsen is niet te doen. De invloeden zijn namelijk niet op één hand te tellen: de metaldistortion gaat hand in hand met een jazz-shuffle van de drummer. De frisse sound waarin de akoestisch en elektrische gitaar prettig samenwerken is nog niet helemaal strak, maar over een paar jaar zullen deze veelbelovende heren zeker van zich doen spreken.
Tussen alle drukte op de overige podia brengt Talitha Holl een adembenemende rust teweeg. Op het kleine podium zit ze alleen achter haar elektrische piano en slingert de ene na de andere prachtige ballad de zaal in. Ze toont zich een ware storyteller: elk stuk kent een verhaal, of het nou gaat om een ontmoeting met een Amsterdamse rastaman of dat de ongewenste onweersbui goed is voor de plantjes. Talitha boeit met haar cleane stem en melodieën en bewijst de Tori Amos van Barneveld te zijn.
Omdat het Achterhoekse dialect ruim aanwezig is in het Gelders muzikale aanbod, is Zeddammer Henry Welling uitverkoren deze streektaal tijdens Gesel XL te vertegenwoordigen. Bewapend met slechts een gitaar speelt hij 'zompige' folky bluesnummers die gaan over onderwerpen die tot nadenken stemmen (vervlakking, het Liemerse dorp 't Peeske). Na achteraf de vertaling bij de zanger hebt opgehaald begrijp je er al meer van. Jammer dat het erg rustig is in de kleine zaal van Luxor, want de mooie luisterliedjes van Henry verdienen zeker een wat groter publiek.
In de grote zaal van Willemeen mag Deanmoore het spits afbijten. Ondanks de nog geen vijftien aanwezige bezoekers doen ze dat met hetzelfde enthousiasme als ware de zaal uitverkocht. De Lichtenvoordse band brengt heerlijk groovende rock met een metalen ondertoon. Alleen jammer dat de zanger denkt dat hij in een hardcore band zit.
Na dit optreden is het snel de trap afdalen naar het café waar Panic Chain al in de startblokken staat. Brute metal uit het meest noordelijke puntje van Gelderland. Met twee gitaristen en een drummer hakt de band er behoorlijk in. Ze hebben goed naar helden als Slayer en Sepultura geluisterd, maar weten zelf ook dat ze zonder een bassist de sprong naar het grote succes niet kunnen maken.
Kyu is een van Gelders toonaangevende metalbands. De Arnhemmers wonnen zilver op de vorige editie van de Gesel van Gelderland, maar ze prefereren zwart. Gitzwart. Hun snoeiharde deathmetal wordt in Willemeen met veel energie gebracht en de vervormingsmicrofoon van 'hoofdgrunter' Bastard geeft een extra bitterheid aan de 'zwarte-zielenmuziek'. Metal van hoog niveau waarin de tempowisselingen en muzikale hoogstandjes elkaar afwisselen.
Zeven metalbands op een avond vergt het nodige van de toeschouwers. Het is dan ook maar goed dat er nog bands als Dead Man Running bestaan die een vorm van stonerrock brengt waarvan de show voorbij is voordat je het echt in de gaten hebt. Met hun charismatische zanger hebben ze een sterke troefkaart in handen.
Onlangs stond Streetcarb nog in Kultuurhuis Bosch tijdens Arnhemse Meisjes en ook vanavond ontbreekt de grungeband uit Doetinchem niet. Met een weird uitgedoste zanger/gistarist dingt de band mee naar de titel van best geklede metalband. Helaas is hun set van wisselende kwaliteit. De harde songs zijn prima maar met de softe nummers slaan ze de plank echt mis. Desondanks blijft het een band met grote potentie.
In de grote zaal is het inmiddels tijd voor de stonerrock van het Nijmeegse Barbarella. Met de onlangs gelanceerde ep Neon City op zak, zetten ze een uitstekende rockende set neer. Helaas slaat de vonk niet over op het publiek. Misschien is een set van goed een half uur ook te weinig om lekker op gang te komen. Tijdens het laatste nummer worden ze ook nog eens door de organisatie gemaand om er snel een einde aan te maken. Erg jammer.
De laatste band in het cafe is The Sin Committee. Deze Nijmeegse band heeft in de persoon van de bassist een echte showman in hun midden. De grunge-metal gaat er bij het publiek in als het woord van God bij een ouderling. Deze band had in de grote zaal zeker niet misstaan.
Omdat de bandleden van Tickets Go Past verhinderd waren, verzorgt zanger Joost Brouwer een solo-optreden in Kultuurhuis Bosch. Hij speelt een akoestische set met Nederlandstalige nummers, waarin af en toe een stukje Engels voorbijkomt, zoals in opener ‘Funeral Blues’: "He was my north and south, mijn west en oost". Soms gebruikt hij een sampler waarin stukjes gitaarspel geloopt worden en zo de basis vormen voor een nummer. Joost heeft een mooie heldere stem, is prima verstaanbaar en heeft een theatrale voordracht. Hierdoor komende de beeldende teksten nog levendiger over en zorgen ze regelmatig voor kippenvel. Hoogtepunt is ‘Lieve David’, waarin liefde, bedrog en vriendschap perfect in evenwicht zijn. Het publiek luistert ademloos toe.
Het optreden van IFU Radio in The Stage belooft heel wat te worden volgens het programmaboekje. Konijnenpakken, duikbrillen, brandende kruizen, dat wil ik wel eens met eigen ogen zien! Op het podium staat echter een redelijk normale punkrockband. Gekleed in strakke leggings, sportbroekjes en Duitse Fussballshirts, dat dan weer wel. Ook bungelt er iets ter hoogte van hun knieën, dat alleen in de eerste minuut op kruishoogte blijft zitten. Het blijkt een gelderse worst te zijn. Ze zetten een leuke energieke show neer, met afwisselende nummers die strammelend (ergens tussen strak en rammelend) gespeeld worden. Het publiek blijft echter op een veilige afstand. Helaas is het optreden dus niet zo spectaculair als aangekondigd.
Dat er over de Waal uitstekend gesurft kan worden bewijzen The Biarritz Boys al een jaar of zeven. Het onstuimige viertal geeft alles op en vóór het podium van The Stage (helaas is er plek zat), en bij hun muziek kan geen mens een glimlach onderdrukken. De combinatie van pittige surf, punk en garage wordt visueel ondersteund door de ultieme poses van de heren gitaristen. Stilstaan is geen optie, al is het om de geslepen punten van hun muzikale surfboards te kunnen ontwijken. Vier maal wordt er op verzoek van het publiek 'tóch nog één nummertje' gestart, wat aantoont dat The Biarritz Boys passie voor de zaak hebben.
Een lekkere eerste avond in Arnhem, wat ons uit doet kijken naar de dag van morgen, wanneer er weer een karrenvracht Gelders Goud over ons zal worden uitgestort!