Zaterdagavond. Het sneeuwt en het is huiselijk gezellig bij TAPE. Autorace viert vanavond de release van haar eerste cd met vrienden, bekenden en andere bezoekers. Hun aankondiging doet de stijl van de Arnhemse band eer aan: "Dames en heren, Autorace". Geen toeters, geen bellen. Gewoon spelen. Gitarist Camille Courbois zet in met oorverdovend scheurwerk en drummer Francis Antonisse heeft er ook meteen flink de sokken in. In hoog tempo wordt de hele cd chronologisch afgewerkt. Een half uur lang worden alle registers opengetrokken en dan is het klaar, geen toegift. Feitelijk is het meer een statement dan een optreden volgens gangbare begrippen. Maar dat hoort bij Autorace, dus dat klopt.
Autorace klinkt het lekkerst wanneer zanger/gitarist/toetsenist Jan Pol het zangwerk voor zijn rekening neemt. Maar simpelweg lekker, daar gaat Autorace niet voor. Vertrouwen op een frontman/zanger is niet aan de orde. Autorace streeft niet naar perfectie in die zin. Wel naar vernieuwing, verrassing, vervreemding. Ze hebben verschillende ideeën die worden onderzocht en uitgewerkt, dompelen zich daarin onder en komen vervolgens weer boven met een eigenzinnig resultaat. Het eindeloos polijsten van hun nummers, de harmonieuze samenzang en de soepele melodielijnen laten ze aan andere goden over. Het mag juist een beetje wringen en rammelen, dat houdt ze scherp en houdt alle mogelijkheden open.
Deze expirimenteerdrang komt ook duidelijk naar voren op het debuutalbum. Naast up-tempo nummers is er ook ruimte voor ballade-achtige liedjes zoals ‘Elsewhere’ en ‘TNT’. Vooral deze wat rustigere nummers doen recht aan de gevoelige zangstem van bassiste Melissa Molenschot. Hier ontstijgt ze ook het sterkst de B52-associatie waar ze in andere nummers met haar stembereik niet altijd aan ontkomt. Gitarist Camille neemt ook een paar nummers voor zijn rekening, maar zingen én gitaarspelen is beslist geen sinecure: het is vooral hier waar tijdens het optreden slordigheidfoutjes worden gemaakt.
Deze stijl is te typeren als een soort van post-retro-punk-lofi-indie, maar dan anders. Het ongrijpbare in hun muziek heeft ook iets waaghalzerigs. Dit is de reden dat Autorace tegenwoordig alleen nog maar optreedt in gerenommeerde zalen en niet meer in kleine achteraflokaaltjes zoals het geval was toen ze nog als Furtips door het leven gingen: na een optreden, moesten ze nog wel eens de benen nemen voor een door onbegrip agressief geraakt publiek.
Met hun meerlagige teksten vol relativerende observaties, onderzoek naar vorm en geluid, maakdrift en liefde voor de geluidskunst is Autorace een band met grootse intenties. En een knipoog naar zichzelf. Kopen en luisteren!