De negende editie van Oranjepop in Nijmegen vindt gelukkig weer plaats in het Hunnerpark. Kijk je links, dan waan je je lichtelijk op het Valkof (waar de Affaire over een dikke tien weken weer plaatsheeft), waar Oranjepop qua ambiance het meest mee te vergelijken valt. Kijk je rechts, dan zoeven de auto’s onder je langs het mooie Nijmegen in. De lijn die er te trekken valt tussen ‘de Affaire’ en Oranjepop op punten als sfeer en publieksaantallen, gaat helaas niet op voor de programmering. ‘De voor ieder wat wils’ beredenering is een goed uitgangspunt, maar het levert geen consistent programma op en vormt geen geheel. Dat is jammer, want naast dat Oranjepop een zeer gezellig festival te is, mag het muzikaal best wat hoogstaander zijn.
Op het podium spelen de ‘grotere’ bands en in de knusse tipi elders op het terrein, vinden kleine exclusieve (semi)akoestische optredens plaats. Gelukkig wisselen deze optredens elkaar dit jaar netjes af. Vanwege het geluidsgeweld vanaf het podium viel er vorig jaar weinig van de intieme tipi-optredens te maken. Een ander probleem dat zich door deze slimme oplossing wel aandient, is dat het onderkomen een ‘tipi-sch’ geval van veel-te-klein is voor het geïnteresseerde publiek. Uw middagrecensent van vandaag heeft daardoor nagenoeg alle mini-optredens moeten missen. Waarvoor excuses. Kleinschaligheid is een pré, maar de mate van exclusiviteit hoeft weer niet zo hoog te zijn dat daardoor velen uitgesloten worden van deelname. Jammer. Oranjepop wordt geopend door een hiphop act Overtref. De Drutense MC wordt ondersteund door wat matties en een heuse beatcreator. Het resultaat; veel rook, weinig vuur. Een tamelijk slome nederhop-flow, ondersteund met beats die zich niet onderscheiden van de meeste moderne hiphop-acts. Naar alle waarschijnlijkheid kunnen deze mannen op goede gespons rekenen in de scene, de reacties op Oranjepop zijn lauw.
The Bloody Honkies staan vroeg in de middag geprogrammeerd. Wanneer we allen nog de slaap van Koninginnenach uit de ogen staan te vegen speelt de vuigste rockband van vandaag ons ook de gele prut uit de oren. En dat terwijl er later op de dag acts op het programma staan die je eerder in slaap zullen doen sukkelen dan het feest los doen gaat. Een gemiste kans. ‘De Honkies’ spelen, zoals dat inmiddels van hen verwacht kan worden, rauw, knalhard en stiekem verdomd bluesy. Daarnaast hebben de heren, en met name de frontman Lawrence Mul, een overtuiging waarvan mijn vriendin zelfs een blos op haar wangetjes krijgt. Echter, gitarist Wout Kemkens lijkt de kater van Koninginnenach nog niet geheel verwerkt te hebben en lijkt deze koninginnedag niet helemaal zijn dag te hebben. Toch, The Bloody Honkies (garage)rocken als een tierelier, dit is échte ‘raw power’.
De derde band op het podium zijn de brit-poppers van The Hype. Met in de gelederen een toetsenist die de naam van de band geheel eer aan doet. Jemig, wat is die gast ‘hyper’. Springen, vallen, gooien en af en toe ook nog op z’n orgeltje een paar (willekeurige?) toetsen induwen. De rest van de band staat hiermee in schril contrast. Die zijn gewoon brit-pop. Dan de muziek van The Hype. Daar kan ik een stuk korter van stof over zijn. Zoals gezegd; britpop. Niets meer niets minder. De gebruikelijke Beatles-invloeden incl. kapsel) en vioolbas etc. etc. Aardige band, maar voegt verder niets toe. Bij singer-songwriter Marike Jager begint het wat meer te waaien. Wel, bij de muziek van Marike en haar band past wel wat herst. Het voelt aan als een echte nazomerdag. Marike heeft de zaken goed voor elkaar. Goede band, sterke nummers, warmbloedige muziek, mooie presentatie. Weinig spectaculair, maar ach, hier kan geen enkel openbaar festival zich echt een buil aan vallen.
Hierna lukt het toch om gehurkt in de opening van de tipi even ‘aapjes’ te kijken aan de binnenzijde van het tentje. Wat ziet dat er schattig uit. De vier leden van Anavarin wachten geduldig, gezeten op een piepklein podium, tot ze mogen beginnen. Wanneer het geluid op het grote podium uitdooft hoeven ze niet meer schaapachtig verlegen het tentje in te kijken en kunnen ze starten. Wat direct opvalt is dat de vocalen van Anavarin in deze setting veel beter overkomen dan wanneer men uitversterkt speelt. Ook de nummers blijven goed overeind. Helaas, na tien minuten van het optreden begeven de knieën van uw recensent het en zoekt deze een goed plekje bij het podium voor de Zweedse band Friska Viljor.
De prijs voor het hoogste ‘la-la-la-la’ gehalte van de dag wordt gewonnen door deze Zweden. Ieder refrein bestaat uit een opstapeling van de letter ‘L’ met daarna een lange of korte ‘A’. Origineel? Nee, volledig niet. Aanstekelijk, juist wel! Het publiek is er uiterst verdeeld over. Het verveelt na twee nummers of de lach op het gezicht wordt nog breder dan deze al was aan het begin van het optreden. De band zelf deert het allemaal niet of het nou wel of niet goed is en heeft er duidelijk lol in. Wie kan er het meest hoog op kopstem de lalala’s eruit jengelen? We zijn er nog niet uit, zanger en gitarist zijn beide goede kanshebbers. Friska Viljor is gewoon een aardige festival-act; mooi weer, goed gras, geinig bandje en een lekker pilske, zoiets.