‘De Ontmoeting’ is een nieuw muzikaal project, waarin meegebrachte schoonheid en culturele rijkdom van ‘nieuwe’ Nijmegenaren wordt verweven met die van de autochtone Nijmegenaar, met als verbindende schakel het oeuvre van Frank Boeijen. Muzikale integratie als statement tegen onverdraagzaamheid. Een ode aan de vrije geest en de hoop op een grenzeloos bestaan, met liedjes over afscheid, heimwee, op zoek zijn, reizen, thuiskomen en gastvrijheid. Alle inkomsten van dit concert en de gelijknamige verzamel-cd komen ook nog eens ten goede aan het Kinder Oncologisch Centrum in Nijmegen.
Een mooie muzikale ontmoeting vol verwonderingen. Verwondering één: Het ware songfestival vindt vanavond plaats in Nijmegen en niet in Belgrado. Verwondering twee: Nooit gedacht dat ‘Reiziger zonder doel’ in het Noors zo mooi kon klinken. Niet alleen de teksten zijn vertaald, ook wordt er een volkomen eigen draai aan de uitvoering gegeven. Gegoten in de meest verrassende vormen komt een groot deel van het oeuvre van Frank Boeijen voorbij: Caribisch carnaval met ‘Welkom in Utopia’ door Ayakamata, ‘De Verzoening’ in een prachtig Grieks-Portugees duet van Anna Dracapoulou en Emanuel Pessanha. Maar ook is er blues, salsa, rock en country. Dit alles uitgevoerd door zo’n zestig muzikanten, een koor van tachtig mensen of een compleet dweilorkest.
Verwondering drie: Anneke van Giersbergen van Agua de Annique neemt het nummer ‘Wilde Bloemen’ voor haar rekening. Haar vertaling in ‘Wild Flowers’ wordt zo zuiver en breekbaar ten gehore gebracht, dat de gehele zaal zijn adem pas bij de laatste klanken weer durft uit te blazen. Verwondering vier: Ineens staat daar iemand op het podium die me in het gewone leven voorziet van de laatste cd’s bij platenzaak Kroese. Bert Hoogma verkoopt vanavond iedereen in plaats van een cd een geweldige muzikale draai om de oren met een rockende versie van ‘Heimwee’. Met ‘The Longing’ is iedereen meteen weer wakker geschud.
Verwondering vijf: De stelling dat mensen buiten Nijmegen de nummers van Frank Boeijen niet kunnen verstaan en mensen uit Nijmegen ze niet zouden begrijpen, kan definitief de prullenbak in. Met ‘Rojo es mi corazón’ (en dus niet ‘Rojo es mi cabello’), de prachtige Spaanse zigeunerversie van Astrid Duran, wordt het me dan eindelijk duidelijk! Men wordt geadviseerd in de kleur van je hart te denken, niet in de kleur van je haar! Vele jaren hing dit misverstand rond het nummer ‘Zwart Wit’, maar vanaf heden zal ik hier nooit meer grappen over maken. Ook niet tegenover blonde mensen. Verwondering zes: Tot slot verschijnt een vertrouwde setting op het podium. Frank geeft samen met de oude Frank Boeijen Groep een folkversie van Zwart Wit. Tijdens het nummer komen alle deelnemende artiesten nog een keer het podium op om mee te zingen en ook de zaal zingt het nummer, dat na vijfentwintig jaar nog niet in betekenis heeft ingeboet, mee. Een mooi gezamenlijk einde van een wonderlijke avond.