Niet zeker wat ik vanavond van Lomechanik (ook Captain Hell and the sweet Monica's horen tot deze stal) moet verwachten wandel ik de zaal van Merleyn in. Er staan een aantal tafeltjes met stoelen waar het publiek lekker bijkletst op de rustige luisterplaatjes die dj Jorg aanbiedt. Wanneer een flinke bos krullen, gewapend met gitaar, plaats neemt op de stoel op het podium, verstomt het publiek. Jak Peters mag de luisterclub openen. Onder de naam Maersk heeft Jak enkele elektronische releases uitgebracht op de verzamelaars van Lomechanik. Vanavond schiet hij in de rol van singer-songwriter en vermaakt hij ons akoestisch. Het publiek is muisstil en geeft na ieder liedje een daverend applaus. Jak speelt korte mooie liedjes, begroet een vriend in het publiek, geeft eerlijk toe dat hij na een aantal liedjes niet meer weet wat hij moet spelen en doet vervolgens verzoekjes. Dit alles zorgt voor een mooi intiem sfeertje. Na de verzoekjes neemt DJ Jorg het over. Wanneer het publiek weer zit knikt Bardt een keer naar Jorg en is het zijn beurt. Bardt opereert ook onder de naam Seegee. Bardt krijgt versterking in de vorm van Jak Peters op de basgitaar, een violiste en een dwarsfluitist annex mondharmonicaspeler. Alle drie dragen zij hier en daar ook vocaal bij. Bardt begint zijn set met rustige singer-songwriter achtige liedjes, waarbij zijn band even rustig aan mag doen en hier en daar even rust. Gedurende de set komt er geleidelijk meer inbreng van Bardt’s versterking en klinken de liedjes steeds een beetje voller. Zo bouwt hij geleidelijk naar een climax. Het publiek laat hun tevredenheid merken met een applaus wat eerder bij een zestigkoppig publiek hoort dan bij vijfendertig luisteraars. Na een korte break komt Bas van Huizen op met een elektrische gitaar en gaat hij achter zijn laptop zitten. Dat belooft dus toch de elektronica die ik van Lomechanik ken. Van Huizen maakt met behulp van zijn laptop, zijn gitaar als effect en wat elektronische bakjes een fraai stuk elektronische filmmuziek. Ik kan het niet beter omschrijven dan sfeervolle filmmuziek omdat er geen duidelijke structuur in de sessie zit en op zichzelf niet voldoende is om het publiek te boeien. Er zou nog wat bij moeten om compleet te zijn, bijvoorbeeld wat bewegend beeld. Mocht er ooit een remake van Blade Runner gemaakt worden, dan vind ik Bas zijn ietwat duistere muziek een goede kandidaat voor de soundtrack. Het publiek laat merken de muziek mooie achtergrondmuziek te vinden en begint onderling te kletsen. Het ontstane geroezemoes versterkt de sessie, wat een heel relaxte, mooie sfeer als resultaat heeft. Dat de muziek meer is dan liftmuziek blijkt wanneer hij abrupt stopt en hij meteen een daverend applaus van het publiek krijgt, wat op haar hoede blijkt te zijn. Na de ‘ruis’ van Bas van Huizen doet Da Boetiesjeekah nog iets met beats en werkt zich stapsgewijs van rustige nummers naar dubstep, wat hij zo graag draait, heeft het publiek toch nog iets om te dansen en wordt de diverse avond geleidelijk afgesloten.