Pocketpop is een bandjescompetitie zoals we die onder andere van de Roos van Nijmegen kennen. Daarnaast is het ook een soort van popronde door de streek ‘Maas en waal’. Het festival kent een reizend karakter rondom de plaats Druten. Behoudens lokale bands brengt de organisatie, stichting Polderkolder, ook bands van buiten de regio op de planken, doormiddel van een selectie. Vier voorronden en een finale zijn er tijdens deze zeventiende editie nodig om tot het besluit van een winnaar te komen. De finale van het festival is dit jaar flink geplaagd door afzeggingen en wijzigingen in het programma. Zowel de Limburgse juryfavorieten Don Capo, als hun vervangers van het Arnhemse Innerstate, besluiten niet op te treden. Publieksfavoriet, het grotendeels uit Ewijk afkomstige Hot Ronnie en the Hecklers, zijn ter elfde uur bereid gevonden het hiaat op te vullen. Zij verzorgen de aftrap van de vier bands tellende finale van dit festival. Duidelijk valt op te merken, zeker in vergelijking met hun conculega’s later deze avond, dat deze band niet ‘finalerijp’ is. De mannen spelen nog niet erg lang samen. Daarnaast lopen ook de individuele kwaliteiten van de muzikanten erg uiteen. Drummer Sander Willems tracht het zaakje strak te houden. Echter, de knullig spelende doch sympathieke gitarist is niet bij de les en speelt er veelvuldig naast. Goede ideeën hebben de heren wel, middels aflatende uitvoering komen deze helaas niet goed uit de verf. Volgens lotingsysteem speelt het Rotterdamse Spaug als tweede hun set. De drie heren en drumster beginnen sterk. Helaas blijkt veertig minuten te veel van het goede voor hun indierock. Sfeervol is het zeker en muzikaal is het een flinke stap voorwaarts na de eerste band deze avond. Vergelijkingen met een band als Muse vallen er met betrekking tot de muziek van Spaug wel te trekken. De nummers an sich, met name het eerste nummer van de set ‘My Loss, Your Loss’, zijn erg mooi en zitten goed in elkaar. Vooral de door elkaar gevlochten gitaarlijnen vallen op. Na drie nummers moet je ‘er helemaal in zitten’. Anders kan je beter ergens een flinke een sanitaire stop maken tot het einde van de set. Bij het publiek zijn de meningen behoorlijk verdeeld. Navarone is een (van oorsprong) regionale band die na een behoorlijk lange tijd van afwezigheid weer van zich laat horen. Slechts twee van de originele leden zijn nog verenigd in Navarone (de overige originelen spelen inmiddels onder de naam Harvest Moon). Gitarist Kees Lewiszong en zanger Merijn van Haaren hebben een tweetal nieuwe medemuzikanten opgetrommeld, om daarmee het nieuwe Navarone te vormen. Het is slechts de tweede keer dat deze band in de nieuwe samenstelling optreedt. Echter, dit is totaal niet merkbaar. Navarone speelt als een geoliede rockmachine, die ergens het midden houdt tussen een losjes spelende 70’s rockband (als bijvoorbeeld the Black Crowes) en een stadionband als Kane (zonder de uitvergrote gebaren). Het levert een behoorlijk strak optreden op waarbij opgemerkt dient te worden dat gitarist Kees over een enorm talent en fijn spel beschikt. Daarentegen komt de overtuigingskracht (presentatie en identiteit) van deze jongens vanavond wat te gemaakt over. Als laatste richt het tweehonderd koppige publiek zich op Terra. Het is duidelijk merkbaar dat de Rotterdammers goede zaken hebben gedaan tijdens één van de voorronden van het festival. Zelfs een aantal lokale bezoekers komt vanavond speciaal voor Terra. Deze, nog tamelijk jeugdige band (gemiddelde leeftijd 17 jaar), bestaat uit drie jongens die spelen alsof stonerrockformatie Karma to Burn (RIP) het leven heeft geschonken aan hen. Daarbij hebben zij een hoogblonde zangeres aangetrokken om het zaakje te completeren. Creatief brein is overduidelijk de bassist met zijn moordend diepe geluiden en bizarre spel. Terra speelt met een muur van geluid waar wonderwel alles goed hoorbaar blijft. De set is voor een deel van bezoekers te veel van het goede en/of ééntonig. Het andere deel kijkt gebiologeerd toe of gooit de nekspieren flink in de strijd. Na een stevig juryberaad blijkt Terra de ‘gitaar met de grote oren’ de wisseltrofee) mee naar Rotterdam te mogen nemen. Daarbij dient opgemerkt te worden dat de jury niet unaniem kiest voor Terra. Navarone redt het net niet en krijgt de tweede plaats toebedeeld. Spaug wordt derde en invallers Hot Ronnie & the Hecklers ontvangen naast de vierde prijs ook de prijs als publieksfavoriet. Het algehele niveau van de Pocketpopfinale van 2008 mag beschouwd worden als behoorlijk hoog. Zij het wel dat het voornamelijk (eenzijdige) rockbands zijn die het beeld van deze finale bepalen. Toch is het zeker een aanrader het festival eens te bezoeken.