Door de bezoekers van de Jacobiberg website aangewezen als publiekskeuze krijgt Anavarin de ruimte om het reeds bij aanvang in grote getalen opgekomen publiek te vermaken met hun stonerrock. Wat opvalt, is dat Anavarin het toch voornamelijk moet hebben van de snellere nummers. Zo gauw het tempo omlaag gaat, begint vooral de zang snel tegen te staan. Hoewel hun eigen nummers niet onverdienstelijk zijn, - luister maar eens goed naar hun onlangs verschenen mini cd ‘Morning Haze’ - is de A Perfect Circle cover toch het hoogtepunt van de set. Al met al een band om goed in de smiezen te houden.
Live zijn The Body Bags ondertussen een regelrechte sensatie aan het worden. Zo ook deze avond. Geheel in stijl wordt de zanger in een lijkenzak het podium opgedragen om daar vervolgens als paaskip te reïncarneren. Na deze ludieke opkomst wordt er met 'Zombies are back' afgetrapt voor een heerlijk half uurtje. Deze boys timmeren de laatste maanden goed aan de weg. Alleen jammer dat ze er nog niet in geslaagd zijn om de energie van hun optredens op een behoorlijke manier op de plaat vast te leggen, want deze valt helaas zwaar tegen. Maar zoals de bassist na afloop zelf zegt: “De volgende cd kan alleen maar beter zijn”. Voorlopig moeten we maar genoegen nemen met hun live shows.
Na de psychobilly is het tijd voor het betere beukwerk. En gezien de snoeiharde riffs en de werkelijk vanuit de diepste krochten van de aarde klinkende zang, zijn we daarvoor bij Eyepatch aan het juiste adres. De volledig getatoeëerde mannen gaan verschrikkelijk te keer en zo hoort het ook. Hun mix van metal en hardcore is zeer aanstekelijk. En gaat erin als koek bij de ondertussen uit zijn voegen barstende Jacobiberg. De berg is veranderd in een kolkende massa waarop prima gecrowdsurft kan worden. Als de echo van de brute hardcore van Eyepatch is verstomd en het publiek de blauwe plekken heeft geteld, is het tijd voor wat nederhop.
Anders Niemand staat vanavond tweemaal op het kleine podium om tijdens de ombouw op de main stage met hun beats en Nederlandstalige raps het volk te vermaken. De twee heren zijn niet altijd even verstaanbaar, maar met lekkere ritmes slagen ze erin hun positieve boodschappen uit te dragen naar het enthousiaste publiek. Dat de heren het menen wordt duidelijk wanneer één van de rappers letterlijk op handen door het publiek wordt gedragen. In de kelder van het Arnhemse popcentrum gaat het er wat rustiger aan toe met Chapter 30, een singer-songwriterduo dat zoetige rosépop kweekt. Ook d i s t e l met ambient techno en het Analogic Sound Project (minimal electro) leveren in de buik van de Berg hun bijdrage aan avond twee.
Dan betreedt Corduroy het podium van de steeds warmere zaal. Deze band bestaat uit drie gelouterde muzikanten die sinds vorig jaar bezig zijn om puntige indierock te fabriceren. Het is te merken dat het no-nonsense karakter en dito speelwijze niet geacteerd is. Ze doen gewoon wat ze leuk vinden; niet al te strak, maar goed uitgevoerde, pakkende melodieuze indierocknummers spelen, die voor het grootste deel overeind blijven. Dit drietal laat zien dat er - in tegenstelling tot de gelijknamige kledingstof - wel dégelijk rek zit in Corduroy! Inmiddels is het bier op én aangevuld en kan er geen mens meer bij op de Jacobiberg: het succes in een notendop.
Dead Man Running doet met hun grungy uiterlijk en de stonerrock die ze maken, denken aan de Stone Temple Pilots, één van de toonaangevende bands uit de grungeperiode in de eerste helft van de jaren negentig. Af en toe zijn er wat toefjes punk en hardcore te horen en dat maakt het geheel tot een aangename muzikale legering. De muur van gitaargeluid, de zanger met een stevige stem die flink kan uithalen, veel beweging en een intense uitvoering zorgen er voor dat er genoeg voorhanden is om te blijven boeien. Na nog een kwartiertje hiphop van Anders Niemand is het al weer tijd voor de laatste act van deze editie van de Paasconcerten, en wat voor één!
Strawl & Out of Many weet vanaf de eerste maat de nog immer volle zaal met haar Roots Reggae te laten deinen en om te toveren van een hardrockhol tot een Caribisch strandfeest. Zelfs de leden van Eyepatch staan vrolijk van links naar rechts mee te zwaaien als de charismatische rastaman en bandleider Strawl ze daartoe oproept. Van het volle podium (negen personen!) stroomt een strakke set muziek de zaal in, met als basis de ramstrakke drummer en de sterke grooves van de nauwelijks zichtbare bassist, van wie slechts zijn gitaarhals af en toe ritmisch boven de fijne blazerssectie uitspringt. Het publiek krijgt geen genoeg van de zomerse klanken en mag nog één nummer van Strawl & Out Of Many genieten, maar niet voor de belofte aan opperspreekstalmeester Wim Koens gedaan te hebben om volgend jaar op 11 en 12 april wederom de Jacobiberg op te klauteren. En dat doen we graag!