Harde wind en zelfs sneeuw teisteren Nijmegen op deze dinsdagavond. Geen optimale omstandigheden om veel mensen naar je bandjesavond te laten komen kijken, zou je zeggen. Toch is het Cultuurcafé deze avond, ondanks de gigantische bouwput die het CC omsingelt, aardig gevuld. Schijnbaar veelal met vaste (drinkend en delibererend) lui of muziekverlegen publiek, want vrijwel niemand waagt het zich voor het podium op te stellen om op iets nadrukkelijkere wijze de bandjes te komen beoordelen of misschien ronduit bewonderen. Daarmee blijft het voor The Ridge een enigszins ondankbare taak om de avond te openen. De studenten zitten gezellig samen te drinken terwijl de band op het podium hard zijn best staat te doen. Want dat doen ze wel, hun best om er een energiek optreden van te maken. Vooral de gitarist doet daarbij pogingen ook wat van de podiumpresentatie te maken, door lekker in het rond te spelen en contact te zoeken met de zangeres. Zij zingt daarbij goed, toonvast en netjes maar niet sprankelend. Zeker als ze het moedig (Anouk-ish) wat lager probeert, komt het niet goed over en als ze op haar normale toonhoogte zingt, klinkt het wat gewoontjes. De aantekeningen die ik vantevoren, na het inlezen en in-MySpacen, had gemaakt ben ik kwijt, maar mijn geheugen zegt me dat op MySpace inspiratiebronnen als RHCP en U2 genoemd werden, en dat die inspiratie in hun nummers op MySpace ook wel héél erg sterk te horen was. Mocht ik dat goed onthouden hebben, dan hebben ze op deze avond in ieder geval bewezen dat ze bezig zijn meer een eigen geluid te ontwikkelen, dat stemt mij in ieder geval positief. De jury waardeert de inzet van The Ridge met een score van 49% koren, waarbij opgemerkt wordt dat er vooral wat meer variatie binnen de refreintjes en coupletten aangebracht zou mogen worden. De tweede band van de avond is Divided by Hearts. Zij spelen gedrieën melodische rock die netjes binnen de lijntjes blijft. Niets verkeerds aan behalve dat opmerkingen als “Dit nummer is wat meer radiovriendelijk” die tussen de nummers gemaakt worden niet bepaald zinvol zijn. Divided by Hearts klinkt überhaupt heel erg radiovriendelijk, poppy rock met zoetsappige zang zoals we dat wel kennen van bepaalde bands die geregeld op bepaalde radiostations te horen zijn. Qua uitstraling zit er in dit trio een mooie mix. De drummer kijkt zeer nors-geconcentreerd terwijl de bassist een ietwat schuchtere afwachtende houding aan lijkt te nemen. De zanger op zijn beurt heeft zich het poprockzangers-image aangemeten, inclusief haar dat hij zo nu en dan van zijn gezicht moet wegvegen. De jury is zeer te spreken over de stijl die neergezet wordt, zowel in de persoonlijke uitstraling van de band als in de “vette sound”. Ze bespeuren ook een do-it-yourself-mentaliteit in de band, die zeer charmant wordt gevonden en vooral gekoesterd moet worden. Echter, daardoor zit vooral de drummer er toch net iets te vaak naast. Divided by Hearts krijgt een score van 70% koren. De band Rag and Bone mag de avond afsluiten. En het is cliché, daarom wil ik me er maar snel van af maken: de band is gemiddeld ouder, en klinkt volwassener. Dat heeft overigens niet per se een verband met elkaar, en daarom kan ik beter zeggen dat de band ‘af’ klinkt. De instrumenten, in dit geval contrabas, gitaar, accordeon, toetsen en mondharmonica komen prachtig samen om een interpretatie te geven van de inspiratie die wordt gehaald uit wereldmuziek, jazz, folk en blues. De bandnaam weerspiegelt dat ook, volgens de bio: “Rag and Bone staat voor de afgedankte, soms kapotte spullen die vroeger door de voddenman werden verzameld”. Overigens is ‘Rag and Bone’ ook “gewoon” een nummer van de White Stripes, die ten tijde van het ontstaan van de Nijmeegse band op single terechtkwam. In hoeverre dat nog als inspiratiebron gediend heeft, is niet bekend. Wel is duidelijk dat Rag and Bone, op het samenrapen van oude stijlen na, niets weg heeft van het Detroitse duo. Mensen aan wie ik een nummer liet horen kwamen met ‘Room Eleven’ als referentie op de proppen. Zelf ken ik die band in het geheel niet, en vond ik eerder aansluiting bij Vaya Con Dios. Hoe het ook zei, Rag and Bone krijgt in tegenstelling tot de twee andere bands wel het publiek op de been, ze hebben duidelijk een fanschare in de zaal. Zeer terecht, want de zang van Marjolein Kobes en de voortreffelijke ondersteuning op de instrumenten zorgen voor een betoverende sfeer. Als er dan ook nog eens een Spaanstalig nummer tegenaan gegooid wordt is de illusie compleet. Het plastic koffiebekertje in je hand verandert in een zoete cocktail, de wankele barkruk in een strandstoel en het rumoerige Cultuurcafé in een klein paradijsje. Zo overtuigend hoor je het niet vaak op een studentenbandjeswedstrijd, en voor mij is al snel duidelijk wie van mij het grootste pak koren mee naar huis mag nemen. Toch zijn er momenten waarin de betovering ruw verbroken wordt. Als de mannen in zware basstemmen en op hun instrumenten drummend voor begeleiding zorgen is de balans even helemaal weg, zodanig dat het geheel voor heel eventjes op een kitschvertoning begint te lijken. Gelukkig is de betovering snel weer terug, en dat vindt de jury schijnbaar ook want zij waarderen Rag and Bone met een score van 76% koren en tekent als enige minpuntje “Waarom Engels?” op, waarmee ze wil zeggen dat ze liever wat Nederlandse teksten zou hebben gehoord. Dat lijkt mij niet meer dan een zeer persoonlijke voorkeur, maar ik heb er alle vertrouwen in dat de betovering ook in onze platte volkstaal overeind zal blijven. Rag and Bone is met hun score in ieder geval al verzekerd van een plaats in de halve finale.