Vaak zie je aan een band meteen wat voor muziek je kunt verwachten. Dat is bij Partly Disposable duidelijk niet het geval. Vooral de bandleden die vooraan staan weten zich niet goed raad op het podium en kauwen wat op een gommetje, frunneken aan het haar of staan net iets te olijk mee te zingen, terwijl de rest van de band opgaat in de meeslepende gitaarpartijen. Dat gebrek aan uniformiteit werkt echter ook positief en zorgt voor een afwisselend geluid, waarbij vooral de trompet een glansrol speelt. Wat deze band vooral nodig lijkt te hebben is podiumervaring, wellicht dat de door de zenuwen aangedreven vibrato van de zangeres dan ook beter te pruimen is. Hun poppy postrock, die af en toe doet denken aan hun stadsgenoten van The Gathering, zit in ieder geval strak in elkaar en de langgerekte climax aan het einde van hun set smaakt naar meer.
Een ietwat vreemde eend in de bijt is Jacky Heretic. De band weet maar al te goed dat niet iedereen voor hun extreme hardcore gekomen is en speelt daar leuk op in. Ze krijgen zelfs een paar ouders (meer dan tien, dus het moeten er ook een paar van de andere bands zijn geweest) aan het meeklappen alsof het hier gewoon een coverbandje op een gezellige braderie betreft. Maar wellicht dat enkele ouderen ook daadwerkelijk onder de indruk waren van het getalenteerde gezelschap. De kracht van Jacky Heretic is de afwisseling in hun sound: (post)hardcore met screamo, emo, doom en mathcore elementen. Ook de zanger wisselt tussen hoge screams en diep gegrunt, om net zo makkelijk weer op cleane zang over te gaan.
Ondanks alle technische wendingen vinden de bandleden nog genoeg tijd voor flink wat gitaargezwaai. De bassist wordt dat even teveel, maar ook als hij even het podium kust blijft een muur van geluid overeind. Een éénmanspit probeert er nog een schepje bovenop te doen, maar het is toch vooral Jacky Heretic dat de show steelt. Of dit een band is die het ver gaat schoppen in de Roos is nog maar de vraag, maar dat deze jongens er wel komen lijkt me na vanavond wel duidelijk.
De meeste mensen zijn vanavond gekomen voor de poppy wave van Maloo. De zangeres weet de aandacht meteen te trekken met krachtige zang en een decolleté waar ook een band als Breaktrack de vruchten van plukt. In combinatie met de galmende gitaar en de baseffecten doet het denken aan Siouxsie and the Banshees (en aangezien ik de Joy Division avond elders in de stad hiervoor laat schieten is dat een aangename troost). De drummer weet de boel echter niet goed bij elkaar te houden. Veel nummers vragen om een meer stuwende en strakkere ritmiek dan het ongeïnspireerde ge-boem-tsjak wat de drummer hier aan de dag legt. Jammer, want zeker in het laatste nummer toont Maloo aan dat ze in staat zijn om interessante en pakkende nummers te schrijven. Alleen, geef mij de drumcomputer maar.
Woensdag is de volgende voorronde alweer. Ook in Merleyn belooft het een afwisselende avond te worden met stevige stonerrock van Dead Man Running, poppy ballads van June Arce en dansbare cybergothic van X-Tort.