De avond wordt geopend door de Nijmeegse band neWax, dat de laatste tijd al meerdere prijzen heeft gewonnen. Helemaal terecht, zo blijkt. Met hun eighties-achtige popliedjes warmen ze het publiek goed op voor de hoofdact. Voor velen is neWax zelfs de ontdekking van de avond, zo vang ik op. Omdat de muziek wel erg gestoeld lijkt op de jaren tachtig heb ik zelf het gevoel dat ik het eerder heb gehoord. Maar bij welke band heb je dat tegenwoordig niet? Dus als ze zich verder kunnen ontwikkelen, kunnen ze het nog ver schoppen.
Ik ben erg benieuwd naar The Wombats. De cd ‘The Wombats Proudly Present: A Guide to Love, Loss & Desperation’ heb ik ondertussen regelmatig gehoord en wil wel eens zien wat ze live doen. Dat de Liverpoolse band veel op de radio is gedraaid, is goed te zien aan het publiek. Getooid in de Britse vlag, “all stars”-schoenen en hippe skinny jeans, trekken ze de leeftijd van de gemiddelde concertbezoeker van Doornroosje flink naar beneden. Toepasselijk ironisch is de kans groot dat ze niet van Joy Division hebben gehoord, maar ze zingen de tekst van het nummer ‘Let’s dance to Joy Division’ woord voor woord mee. Sterker nog, ze zingen alle nummers mee. En ze worden beloond met alle hits van de enige cd.
Als je de tekst nog niet kende, leer je het snel, want de zang is duidelijk en goed te verstaan. De uitvoering van de nummers is energiek en goed gespeeld. De Noorse bassist komt zelfs wel erg ‘speedy’ over. Drugs, denken we, of Ritalin natuurlijk, gezien de leeftijd van de drie jongens. De bas staat wel erg hard afgesteld waardoor ik steeds meer achter in de zaal verdwijn. Ach, zo maakt deze dertiger ruimte voor de jongelui, want het blijft een feestje. Het zijn goede popnummers, één voor één. Toch begin ik me af te vragen of het live-optreden zo veel toevoegt. Het ligt niet aan een gebrek aan interactie of enthousiasme. Maar wat is het dan? Ik kom er niet helemaal uit.
Misschien komt door het gebrek aan repertoire. Het lijkt alsof ik het allemaal wel ken, wat niet zo gek is, want ik draai de cd regelmatig. Hoogtepunt van de avond vind ik de laatste nummers en het toegift. De tune van Pieter Post (Postman Pat) wordt gezongen, in het Nederlands én ook in het Noors. Als klapper op de vuurpijl gaan alle registers open met ‘Backfire at the disco’. De lichtvrouw gooit de schuif open voor de foute discobollen en de jongelui persen hun laatste beetje energie eruit. Het publiek kan tevreden zijn, maar hoopt waarschijnlijk ook op snel meer materiaal van de band, zodat het volgende optreden een verrassing zal zijn.